زمینه و هدف: مطالعه حاضر در پی بررسی تأثیر کانون توجه بر توانایی تعادل نیمه پویا و میزان فعالیت الکتریکی عضلات در ورزشکاران است.
روش بررسی: تکلیف تعادل نیمه پویا در یک گروه ۱۰ نفری ژیمناست مرد (۲,۰۹ ± ۲۲.۲ سال) دارای سابقه ۵-۳ سال فعالیت، در دو نوبت،یکبار در شرایط کانون توجه درونی یعنی تمرکز فرد بر پای خودش و بار دیگر در شرایط توجه بیرونی یعنی تمرکز فرد بر صفحه دستگاه تعادل سنج ارزیابی شد. نوسان های قامت با استفاده از دستگاه تعادل سنج بایودکس و میزان فعالیت الکتریکی دو عضله تیبیالیس آنتریور و سولئوس با دستگاه الکترومیوگرام ثبت شدند. دادههای استخراج شده با استفاده ازآزمون تی همبسته تحلیل شدند .
یافتهها: میزان فعالیت الکتریکی عضلات برای حفظ تعادل در شرایط تمرکز بیرونی نسبت به شرایط تمرکز درونی کمتر بود. نوسانهای در شرایط تمرکز بیرونی کمتر از شرایط تمرکز درونی بود.
نتیجهگیری: این یافتهها نشان میدهند که بیرونی یا درونی بودن کانون توجه بر عملکرد تعادلی ورزشکاران تاثیر گذار است. در شرایطی که کانون توجه به فیدبکهای بیرون از بدن باشد (نسبت به کانون توجه به خود بدن) تعادل بهتر و نیاز به فعالیت عضلانی کمتر خواهد شد.
کلید واژه ها : کانون توجه، فعالت الکتریکی عضلانی، تعادل نیمه پویا
