---

زمینه و هدف: صافی انعطاف‌پذیر پا یک تغییر شکل شایع در اندام تحتانی است، که به دلیل عدم وجود یا کاهش قوس‌های کف پایی نیروهای عکس‌العمل زمین که در حین راه رفتن به پا وارد می‌شوند تعدیل و تقلیل نمی‌یابند. راه رفتن به سمت عقب تکنیک توانبخشی متداولی است که با هدف بهبود قدرت عضلات و تعادل انجام می‌شود. به همین منظور هدف از این تحقیق بررسی نقاط شاخص نیروهای عکس‌العمل زمین در نمای عمودی در حین راه رفتن به سمت جلو و عقب در افراد کف پای صاف با استفاده از دستگاه صفحه نیرو و مقایسه آن با گروه شاهد بود.
روش بررسی: در این تحقیق ۱۰ فرد مبتلا به صافی کف پای انعطاف‌پذیر از جنس مؤنث و ۱۰ فرد نرمال با جنسیت مشابه به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. افراد شرکت کننده ۵ مرتبه به سمت جلو و ۵ مرتبه به سمت عقب راه رفتند و با استفاده از صفحه نیرو، نیروی عکس‌العمل زمین در نمای عمودی اندازه‌گیری شد.
یافته‌ها: نتایج حاصله حاکی از وجود تفاوت معنی‌دار در الگوی کینتیکی راه رفتن به سمت جلو نسبت به راه رفتن به سمت عقب در دو گروه شاهد و مورد بود. میانگین قله اول نیروی عکس‌العمل زمین در راه رفتن به سمت جلو نسبت به راه رفتن به سمت عقب کاهش چشمگیری داشت (۰۰۰/۰>P). در حالی که میانگین نیروی عمق فرورفتگی و نیروی قله دوم نیروی عکس‌العمل زمین در راه رفتن به سمت جلو نسبت به راه رفتن به سمت عقب افزایش چشمگیری نشان داد (۰۵/۰>P). نکته قابل ذکر آنکه بین یافته های مربوط به گروه شاهد و مورد در کلیهء پارامترها تفاوت معنی داری مشاهده نشد (۵./.
نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد راه رفتن به سمت عقب سبب تغییر نیروی عکس‌العمل زمین در مقایسه با راه رفتن به سمت جلو می‌شود و شاخص ترین تفاوت کاهش نیروهای وارده به پاشنه پا در حین راه رفتن به سمت عقب می‌باشد، که در افراد کف پای صاف حائز اهمیت است.

---

چکیده

زمینه و هدف: مبتلایان به آسیب رباط متقاطع قدامی (Anterior Cruciate Ligament: ACL) زانو به دو گروه کوپر (Coper) و غیر کوپر(Non- coper) تقسیم می‌شوند. هدف این مطالعه مقایسه تاثیر تمرینات اغتشاشی همراه با توانبخشی سنتی بر آزمون‌های عملکردی اندام تحتانی و رابطه حداکثر گشتاور ایزوکینتیک عضلات زانو در دو گروه از مبتلایان به آسیب ACL بود.

روش بررسی: در این مطالعه کار آزمائی بالینی، ۲۴ فرد مبتلا به آسیب ACL به دو گروه کوپر و غیر کوپر تقسیم شدند. دو گروه طی ۴ هفته، هفته ای سه جلسه، در یک برنامه تمرین درمانی شامل تمرینات اغتشاشی و توانبخشی سنتی ( تمرینات کششی، افزایش قدرت و استقامت) شرکت کردند. ارزیابی عملکردی اندام تحتانی با استفاده از آزمون‌های پرش و نسبت حداکثر گشتاور ایزوکینتیک فلکسورها به اکستنسورهای زانو مورد بررسی قرار گرفت.

یافته‌ها: بعد از ۴ هفته، تمامی آزمون‌های عملکردی در هر دو گروه به طور معنی‌داری بهبود یافتند و آزمون پرش‌های متوالی سریع در فاصله ۶ متر در گروه کوپر نسبت به گروه غیر کوپر بهبودی بیشتری نشان داد (۰۰۱/۰P=). نسبت حداکثر گشتاور ایزوکینتیک فلکسورها به اکستنسورهای زانو در دو گروه تفاوت معنی‌داری نداشت، اما در گروه کوپر کوچک‌تر و به مقادیر نرمال نزدیک‌تر بود.

نتیجه‌گیری: تمرینات اغتشاشی همراه با توانبخشی سنتی موجب بهبودی توانائی‌های عملکردی اندام تحتانی در هر دو گروه کوپر و غیر کوپر شده و احتمالا افراد غیر کوپر نیز پس از اتمام برنامه‌های توانبخشی شانس بازگشت به برخی فعالیت‌های روزمره را دارند.

کلید واژه‌ها: رباط متقاطع قدامی، تمرینات اغتشاشی، آزمون‌های عملکردی، حداکثر گشتاور ایزوکینتیک زانو

---

  زمینه و هدف: با توجه به اینکه بسیاری از افراد جامعه در وضعیت‌های عملکردی بیشتر در حالت‌هایی قرار می‌گیرند که زانو در وضعیت خم شده می‌باشد، عضله همسترینگ تمایل به کوتاهی پیدا می‌کند؛ از طرفی کوتاهی این عضله بر عملکرد زانو به طور مستقیم و بر مفاصل ران و مچ‌پا به صورت غیر مستقیم تأثیر می‌گذارد و فرد را در معرض ضایعات عضلانی_اسکلتی قرار می‌دهد. بنابراین با تشخیص به موقع و درمان آن می‌توان تنشن را کاهش و ریلاکسشن را افزایش داد و از ایجاد ضایعات جلوگیری کرد. برای رسیدن به این هدف از تکنیک‌های مختلف کششی استفاده می‌شود. لذا هدف از انجام این مطالعه بررسی مقایسه‌ای تأثیر دو روش کشش استاتیک و PNF ( proprioceptive neuromuscular facilitation )بر طول عضلات همسترینگ کوتاه شده در زنان ۳۰-۱۸ ساله می‌باشد.

  روش بررسی: ۳۰ نفر خانم غیر ورزشکار ۳۰-۱۸ ساله بدون تاریخچه‌ای از پاتولوژی در ران- زانو- کمر انتخاب شدند. این ۳۰ نفر در ۳ گروه ۱۰ نفره ( کشش استاتیک، کشش PNF و کنترل) قرار داده شدند. ۲ گروه آزمون، ۵ روز در هفته به مدت ۳ هفته تحت کشش قرار گرفتند ولی گروه کنترل تحت هیچ کششی قرار نگرفت.

  یافته­ها: دامنه صاف شدن زانو( extension ) در هر دو گروه کشش استاتیک و PNF افزایش(۰۵/۰> p ) یافت. ولی تفاوت معنی‌داری بین این دو روش کشش مشاهده نگردید(۰۵/۰ p> ).

  نتیجه‌گیری: هر دو روش به‌کار‌گیری کشش استاتیک و PNF بر افزایش انعطاف پذیری عضله همسترینگ موثر می‌‌ باشد ولی اختلاف معنی‌داری بین این دو روش در افزایش دامنه حرکتی اکستانسیون زانو بدست نیامد.

  کلید واژه­ها: عضله همسترینگ، کشش استاتیک، کشش PNF

---

زمینه و هدف: بسیاری از بیماران مبتلا به کمردرد مزمن با درمانهای رایج و مرسوم فیزیوتراپی، بهبودی کامل را بدست نمی­آورند. این مسئله نشاندهنده این است که شاید هنوز مواردی در افراد مبتلا به کمردرد وجود داشته باشد که بخوبی به آنها پرداخته نشده است . باتوجه به وجود شواهدی مبنی بر وجود اختلال در الگوی تنفس این بیماران، هدف این تحقیق بررسی مقایسه ای برخی پارامترهای مهم الگوی تنفس در بین افراد سالم و بیماران مبتلا به کمردرد غیراختصاصی مزمن می باشد.

 

روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی ۱۶ فرد مبتلا به کمردرد غیراختصاصی مزمن و ۱۶ فرد سالم که در ویژگیهای دموگرافیک با هم همسان ( Match ) شده بودند، شرکت داشتند. شاخصهای حجمی، زمانی، بیوشیمی و نرخ تنفس با استفاده از دستگاه K۴b۲ از تمامی افراد در وضعیت استراحت جمع آوری گردید.

یافته­ها: شاخصهای نرخ تنفس، زمان دم، زمان بازدم و زمان کل چرخه تنفس در بین دو گروه تفاوت معناداری را نشان دادند ( ۰۵/۰ > P ) در حالی که شاخصهای حجمی و بیوشیمی تنفس و شاخص نسبت زمان دم به زمان کل چرخه تنفس تفاوت معناداری را در بین دو گروه نشان نداد. (۵/۰ > P )

نتیجه­گیری: وجود اختلال در برخی شاخصهای الگوی تنفسی در بیماران کمردرد مؤید این مسئله می­باشد که بررسی عملکرد سیستم تنفس افراد مبتلا به کمردرد غیراختصاصی مزمن می تواند در روند تشخیص و درمان آنها موثر باشد.

کلید واژه­ها: کمردرد غیراختصاصی مزمن، اختلال الگوی تنفس، بیوشیمی تنفس

---

زمینه و اهداف: اختلالات بینایی و شنوایی یکی از شایع ترین گروه های معلولیت هستند. این اختلالات به دلیل محدودیت هایی که ایجاد می کنند می توانند بر کارکرد خانواده تأثیر بگذارند. هدف مطالعه حاضر مقایسه کارکرد خانواده های دارای فرد با اختلال بینایی و شنوایی با خانواده های بدون اختلال بود.

روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-  تحلیلی، ۵۵ نفر از افراد دارای اختلال بینایی و شنوایی عضو انجمن نابینایان و ناشنوایان شهراهواز و۵۵ نفر افراد بدون اختلال به عنوان گروه کنترل به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه(Family Assessment  Device: FAD) و پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک بود. در نهایت داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی در ۲۰SPSS  مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.

یافته ها: یافته های پژوهش نشان دادند که متوسط نمره حاصل از پرسشنامه کارکرد خانواده در خانواده های دارای اختلالات بینایی و شنوایی و گروه کنترل با یکدیگر تفاوت آماری معناداری ندارد (۱/۰=P). در مقایسه ابعاد کارکرد در سه گروه، خانواده­های دارای اختلال بینایی در ابعاد کنترل رفتار (۰۲/۰=P)، ارتباطات (۰۱/۰=P) و کارکرد کلی (۰۳/۰=P) نسبت به دو گروه از کارکرد ضعیف تری برخوردار بودند.

نتیجه گیری:  نتایج این تحقیق نشان می دهد خانواده های دارای اختلال بینایی نسبت به خانواده های دارای اختلال شنوایی وگروه کنترل در برخی ابعاد کارکرد ضعیف­تری دارند.

کلید واژه ها: کارکرد خانواده، اختلال بینایی، اختلال شنوایی