---

زمینه و هدف: سکته مغزی، یکی از علل عمده ای است که موجب ناتوانی در جمعیت بزرگسالان می شود. فرد  ترجیح می دهد از اندام غیر مبتلا برای انجام  فعالیتهای مراقبت از خود استفاده کند و به این پدیده «یادگیری عدم استفاده» اندام فوقانی مبتلا گفته می­شود. محدودیت درمانی یکی از انواع مداخلات توانبخشی است که بنظر می رسد توانایی حرکتی و استفاده عملکردی از اندام فوقانی درگیر را در بعضی از بیماران  همی پارزی بعد از سکته مغزی بهبود می بخشد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر زمانی روش محدودیت درمانی  بر روی عملکرد، هماهنگی و  حرکات اندام فوقانی بیماران همی پلژی بزرگسال بود.

روش بررسی: در این تحقیق، 15 بیمار سکته مغزی در درمان ساختار بندی شده (CIT) که موجب استفاده از اندام مبتلا در فعالیتهای مختلف می شد به میزان 5 روز در هفته، تا 12 هفته و روزی 2 ساعت شرکت کردند و اندام سالم آنها 5 روز در هفته و روزی 5 ساعت در طی 12 هفته محدود شد. جهت ارزیابی حرکتی و زبردستی از تست فوگل مایر و مینوسوتا استفاده شد.

یافته ­ها: بر اساس t تست زوجی، در ارزیابی حرکات شانه و آرنج، حرکات مچ، حرکات دست و هماهنگی و سرعت اندام فوقانی سمت مبتلا با تست فوگل مایر اختلاف تغییرات میانگین قبل و بعد از مداخله و در بازه های مختلف زمانی معنی دار بوده است(05/0>p ) و بیشترین افزایش در نمرات تا هفته هشتم بود و از هفته هشتم به بعد افزایش نمرات پیشرفت چشمگیری نداشت.

همچنین در ارزیابی زبردستی با Minnesota Manual Dexterity Test اختلاف تغییرات میانگین قبل و بعد از مداخله و در بازه های زمانی مختلف معنی دار بوده است (05/0>p ) و بیشترین افزایش در نمرات تا هفته دهم بود.

نتیجه گیری: اطلاعات حاصل از تحقیق حاضر نشان می دهد که روش محدودیت درمانی حرکتی ممکن است روش موثری جهت بهبود عملکرد باشد و موجب استفاده بیشتر از اندام مبتلا شده و بر یادگیری عدم استفاده غلبه می­کند. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که نمرات تست فوگل مایر و تست مینوسوتا می­تواند بهبودی مهارتهای عملکردی را نشان دهد.

---

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی نقش گیرنده­های نوک انگشت بر روی میزان فعالیت الکترومیوگرافیک سطحی عضلات پاسچرال ساق با در نظر گرفتن نقش لمس سبک، حس بینائی و فعالیت دوگانه در کسب تعادل بود.

روش بررسی: 30 نفر ( 12 مرد و 18 زن)، فرد راست دست که در شرایط سلامت، بدون هیچگونه سابقه بیماری عصبی، اسکلتی، عضلانی، قرار داشتند در این مطالعه شرکت نمودند. افراد در وضعیت صاف بگونه ای می­ایستادند که پای چپ در راستای پای راست و جلوی آن قرار می­گرفت (وضعیت تاندم). یک عدد حس گر با دقت بالا در سمت راست آنها در امتداد تروکانتر بزرگ استخوان ران قرار داده می شد تا نمونه ها به میزان کمتر از 50 گرم نیرو بر آن فشار وارد نمایند. همچنین فعالیت الکترومیوگرافیک سطحی سه عضله تیبیالیس قدامی، پرونئوس لانگوس و سولئوس هر دو اندام تحتانی توسط دستگاه بیومتریکس ثبت می گردید. آزمونها در 4 وضعیت ایستادن بدون لمس سبک و بدون شمارش، بدون لمس سبک و با شمارش،  لمس سبک  و بدون شمارش، لمس سبک و با شمارش و هر کدام از حالات فوق نیز در دو حالت چشمان باز و بسته، انجام می شد.

یافته­ ها: یافته ها نشان دادند که لمس سبک، خصوصاَ زمانیکه چشمان افراد باز می باشد، موجب کاهش فعالیت الکترومیوگرافیک سطحی عضلات پاسچرال ساق می گردد. در شرایط بدون لمس و با چشمان بسته نیز سطح فعالیت الکترومیوگرافیک این عضلات، در بیشترین حالت قرار گرفت.

نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصله، به نظر می رسد که با فعال شدن سیستمهای پیچیده عصبی متعاقب تحریک گیرنده های حسی پوست، عضلات پاسچرال به شکل هماهنگ تحت فرمان سیستم عصبی مرکزی وارد عمل می شوند. لذا ثبات کلی بدن در جهت حفظ تعادل، افزایش یافته و در نهایت فشار وارده بر عضلات پاسچرال ساق، کاهش می یابد. در نتیجه از فعالیت الکترومیوگرافیک سطحی عضلات ساق در شرایط لمس سبک، کاسته می شود.

---

زمینه و هدف: امروزه ارزیابی همه جانبه­ی تکاملی نوزادان بسیار مطرح می­باشد. اما عملا برخی از این ارزیابیها به خصوص آنها که دستکاری بیشتری روی نوزاد پر خطر اعمال می­کنند می­توانند باعث بروز استرس بیشتر به وی شوند. بنابراین گاه لازم می­شود از نتایج یک دسته از ارزیابی­های تکاملی در پیش­بینی ابعاد دیگر تکامل استفاده شود. هدف از مطالعه­ی حاضر بررسی میزان ارتباط بین نمرات آزمون رفتاری با آزمون عملکرد حرکتی بود .
روش بررسی:  این پژوهش از نوع بررسی مقطعی بود و در مرکز مراقبتهای ویژه نوزادان و درمانگاه نوزادان بیمارستان شهید اکبر آبادی تهران انجام شد. یک گروه متشکل از 50 نوزاد با وزن حین تولد پایین با روش غیر احتمالی آسان و با توجه به معیارهای ورود وارد مطالعه شدند. برای ارزیابی عملکرد حرکتی از آزمون عملکرد حرکتی t‏est of infant motor performance:TIMP)) و برای ارزیابی عملکرد رفتاری از آزمون مقیاس ارزیابی رفتاری نوزاد (NBAS  :neonatal behavioral assessment scale ) استفاده شد. TIMP دارای دو بخش مشاهده­ای و تحریکی می­باشد. NBAS شامل آیتم­های خوگیری، تعامل اجتماعی، سیستم حرکتی، سازماندهی حالات، تنظیم حالات، سیستم خود مختار، خنده، ایتم­های مکمل و رفلکس می­باشد.
یافته­ ها: ارتباط معنی­داری بین ایتم خوگیری از آزمون رفتاری و بخش مشاهده­ای آزمون حرکتی وبین ایتم خوگیری و بخش تحریکی و همچنین بین ایتم سیستم خود مختار از آزمون رفتاری و بخش مشاهده­ای از آزمون حرکتی دیده نشد (05/0 P>). ارتباط بین سایر متغییر ها معنی ­دار بود (05/0 P<).
نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان می­دهد که نمرات بعضی ایتم­های عملکرد رفتاری می­تواند پیش­بینی کننده­ی نمرات ایتم­های عملکرد حرکتی نوزادان با وزن حین تولد پایین در زمان نوزادی باشد.

---

زمینه وهدف: تمییز شنیداری یکی از اجزاء مهارت های پردازش شنیداری مرکزی یا درک شنیداری می باشد که نقش مهمی در اکتساب وتولید صداهای گفتاری دارد. آزمون تمییز شنیداری یک ابزار غربالگری و ارزیابی این مهارت می باشد. هدف از این مطالعه بررسی روند رشد توانایی تمییز شنیداری در گروه های سنی 6-4 سال کودکان عادی شهر سمنان  می باشد.

روش بررسی: این مطالعه مقطعی  بر روی ٢٠٠ کودک طبیعی در محدوده سنی 6-4سال شهر سمنان انجام شده است. مهارت  تمییز شنیداری در  این کودکان  توسط  آزمون تمییز شنیداری وپمن(نسخه فارسی)، که یکی از عمومی  وکاربردی ترین آزمون های تمییز شنیداری می باشد ارزیابی شد. سطح معناداری در این پژوهش٠٥/٠=P در نظر گرفته شد.

یافته ها: امتیاز تمییز شنیداری بر اساس صدک 5 و 95 در گرو های سنی 4،5 و6 سال به ترتیب بین 20 و 36،  85/21و 38، 30/23 و35/39 قرار داشت .

میانگین تمییز شنیداری کودکان 4 ساله ،بطور معنی داری از کودکان 5 ساله  و کودکان 6 ساله  کمتر بود(003/0=P). اما  بین میانگین نمره تمییز شنیداری  5 و 6 ساله تفاوت معنی داری مشاهده نشد (21/0P= ) .همچنین در این پژوهش بین دوجنس دختر وپسر تفاوت معنی دار مشاهده نشد ( 34/0P= ).

نتیجه­ گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که توانایی کودکان سنین بالاتر در مهارت تمییز شنیداری صداها در مقایسه با کودکان سنین پایین بیشتر می‏باشد.

---

زمینه و هدف: گردن درد، یک اختلال شایع در جوامع صنعتی می­باشد. کولارهای گردنی با محدود نمودن حرکات گردن و فراهم نمودن ستون فقرات گردنی با ثبات، روشی متداول و مؤثر در کاهش علائم، تسکین و یا جلوگیری از گردن درد ناشی از شرایط دژنراتیو و یا پس از جراحی می­باشند. با این وجود بیشتر بیماران، استفاده از کولار را به دلیل عدم رضایت از ظاهر و یا تهویه نامناسب کولار و گرمای حاصل از آن نمی­پذیرند. به منظور کنترل این عوامل عدم پذیرش تلاشی صورت گرفته­­است که به ابداع کولاری با طرح­باز، ظاهر متفاوت و حداکثر تهویه منتهی گردیده­است. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر کولار گردنی دارای طرح­باز بر دامنه­ی حرکتی گردن و پذیرش افراد می­باشد.

  روش بررسی: دامنه­ی حرکتی فلکسیون، اکستانسیون، لترال فلکسیون به راست و چپ و چرخش محوری به راست و چپ گردن 72 فرد سالم با و بدون پوشیدن کولار گردنی دارای طرح باز بوسیله­ی دستگاه اینکلینومتر دیجیتال 3 بار اندازه­گیری شد. به منظور سنجش میزان پذیرش این طراحی جدید از سوی شرکت کنندگان در این مطالعه، میزان پذیرش آن­ها در مورد 5 شاخص مورد بررسی قرار گرفت.

یافته­ها: کولار گردنی دارای طرح­باز به صورت معناداری(05/0 P< ) در محدودکردن حرکات گردن در سه صفحه حرکتی اثربخش بود. اثربخشی کولار دارای طرح باز در محدود کردن فلکسیون و اکستانسیون گردن به ترتیب 24/78 درصد و 91/79 درصد، در محدود کردن لترال فلکسیون به راست و چپ گردن 70/56 درصد و 36/54 درصد و در محدود کردن حرکات چرخش محوری به راست و چپ 22/82 درصد و 60/82 درصد بدست آمد.

نتیجه گیری: می­توان کولار گردنی دارای طرح­باز را به عنوان یکی از کولارهای نیمه سخت که محدودیت حرکتی قابل قبولی برای گردن فراهم می­کند، در نظر گرفت.

کلید واژه­ها : گردن، ارتوز، کولار، دامنه حرکتی، پذیرش