زمینه و هدف: تا کنون مطالعات مختلفی در زمینه تفاوت‌های شناختی و زبانی بین کودکان دارای لکنت و همسالان طبیعی آنها انجام شده‌است. از طرف دیگر، روشهای درمانی مختلف برای درمان لکنت در کودکان پیشنهاد شده‌است که یکی از اصلی‌ترین آنها گفتار کشیده (یک روش شکل‌دهی گفتار) بوده است .هدف از انجام مطالعه حاضر این است که آیا درمان با استفاده از روش گفتار کشیده در کودکان دارای لکنتی خفیف تا متوسط می تواند حافظه فعال واجی را نیز تحت تاثیر قرار دهد .
روش بررسی: 25کودک 4 تا 6 سال دارای لکنت براساس معیارهای ورود و خروج مطالعه، انتخاب شده و با آزمون تکرار ناکلمه قبل و بعد از درمان مورد بررسی قرار گرفتند. روند مداخله نیز براساس پروتکل درمانی گفتار کشیده Hedge به این کودکان ارائه شد. امتیازات آنها در آزمون ناکلمه و شدت لکنت آنها براساس مقیاس Stuttering Severity Instrument: SSI قبل و بعد از مداخله، به دست آمده و مقایسه شد و نتایج با استفاده از نسخه 18 نرم افزار SPSS و آزمون ویلکاکسون تحلیل شد .
یافته‌ها: قبل و بعد از درمان، شدت لکنت به طور معناداری کاهش پیدا کرد (05/0P<). در آزمون تکرار ناکلمات، تعداد ناکلمات درست تکرار شده شامل تک هجایی، دو هجایی و سه هجایی قبل و بعد از مداخله تفاوت معنادار داشتند (05/0P<). سن کودکان با میزان بهبودی آنها با درمان کشیده‌گویی ارتباط معنادار نداشت (05/0P<).
نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که درمان براساس روش گفتار کشیده بر کاهش شدت لکنت و بهبود توانایی تکرار ناکلمه اثر معنادار دارد. این روش به عنوان یک روش شکل‌دهی گفتار که معمولاً بر مبنای نظریه‌‌های حرکتی هستند، بر ظرفیت حافظه فعال واجی اثر معنادار داشت.
کلید واژه ها: لکنت، حافظه فعال واجی، شکل دهی گفتار، روش گفتار کشیده
