زمینه و هدف:کودکان آسیب دیده شنوایی برای یادگیری مهارتهای ارتباطی و زبانی با مشکلات متعددی روبرو هستند. در این مطالعه به مقایسه ویژگی های صرفی زبان بیانی کودکان آسیب دیده شنوایی و شنوا در گفتار توصیفی وگفتارمکالمه ای  پرداخته شده است.

روش بررسی: پژوهش مقطعی، تحلیلی حاضر بر روی 16 کودک طبیعی و 9 کودک آسیب دیده شنوایی 48 تا 72 ماهه فارسی زبان انجام شد. روش نمونه گیری در دسترس بود. در آغاز با لحاظ نمودن معیارهای ورود و خروج نمونه گیری زبانی مربوط به بازگویی داستان و گفتارمکالمه ای گردآوری شد و در نهایت داده های به دست آمده با استفاده از آزمونهای آماریتی مستقل و یومن ویتنی مورد تحلیل آماری قرار گرفت.

یافته ها: در بازگویی داستان در به کارگیری حروف ربط، کل تکواژهای دستوری آزاد، واژه بست، تکواژصفرتفاوت معناداری بین کودکان آسیب دیده شنوایی و شنوا وجود داشت (05/0P˂). در گفتارمکالمه ای بین متغیرهای حرف ربط، حرف اضافه، کل تکواژهای دستوری آزاد، وندهای تصریفی، واژه بست، تکواژصفر، کل تکواژهای دستوری وابسته و تکواژهای قاموسی تفاوت معنادار بین دو گروه مشاهده شد (05/0P˂).

نتیجه گیری:کودکان آسیب دیده شنوایی علاوه بر اینکه تعداد تکواژ های کمتری نسبت به کودکان شنوا استفاده می کنند نوع خطاهای آنها نیز با کودکان شنوا متفاوت است در بازگویی داستان کودکان کم شنوا تکوا&zwjژهای قاموسی را حذف می کنند در حالی که کودکان شنوا یک تکواژ قاموسی را به جای تکواژ دیگر به کار می برند. اما در گفتار مکالمه ای خطای غالب هر دو گروه حذف نادرست تکواژهای قاموسی  است.

 کلید واژه ها: آسیب دیده شنوایی،  خطاهای ساختواژی،گفتارمکالمه ای ، بازگویی داستان