زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین پیچیدگی نحوی (به لحاظ ساختار جمله و بند) و وقوع لکنت در کودکان پیش دبستانی فارسی زبان می‌باشد.

روش بررسی: پژوهش مقطعی حاضر بر روی 15 کودک تک زبانه دارای لکنت، شامل ۱۲ پسر و ۳ دختر ۴ تا ۶ ساله فارسی زبان در شهر مشهد انجام گرفت. روش نمونه گیری، نمونه گیری آسان (در دسترس) بود. 30 دقیقه نمونه گفتار پیوسته محاوره‌ای کودک با گفتاردرمانگر، والدین (مادر یا پدر) در یک اتاق ساکت در یک مرکز گفتاردرمانی ضبط شد. .سپس تعداد 60  گفته تولید شده توسط هر کودک آوانگاری گردید و داده­ها با استفاده از آزمون تی زوجی مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت.

یافته­ها: تفاوت معناداری بین گفته­های روان (بدون لکنت) و لکنت شده  از لحاظ پیچیدگی نحوی در ساختار جمله و بند مشاهده شد. نتایج پژوهش حاکی از آن بود که در سطح بند، با افزایش تعداد موضوع­های فعل در هر دو بند پایه و پیرو، وقوع لکنت نیز به طور معناداری افزایش یافت. (01/0 > P).  افزون بر این، وقوع لکنت در جملات مرکب بیشتر از جملات ساده بود (01/0 >P) .

نتیجه­گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که در کودکان لکنتی پیش دبستانی فارسی زبان، بین متغیر پیچیدگی نحوی برحسب ساختار جمله و بند و وقوع لکنت ارتباط معناداری وجود دارد.

کلید واژه­ها: پیچیدگی نحوی، جمله، بند، موضوع فعل، لکنت