زمینه و هدف: ثبات مرکزی(core stability
)، قابلیت مجموعه کمری- لگنی- رانی برای جلوگیری از بی‌ثباتی ستون فقرات و بازگشت به حالت تعادل پس از اعمال یک اغتشاش است. گزارش داده شده است که عضلات ناحیه مرکزی، قبل از انجام حرکات در اندام‌ها فعال می‌شوند. ثبات مرکزی، محوری برای عملکرد بیومکانیکی موثر اندام هاست که از طریق افزایش تولید نیرو و کاهش بار های مفصلی در تمامی انواع فعالیتها، از دویدن تا پرتاب کردن عمل می کند. هدف این مطالعه، بررسی ارتباط بین ثبات مرکزی و عملکرد اندام تحتانی در زنان ورزشکار بود.
روش بررسی: 30 داوطلب زن ورزشکار، با میانگین (انحراف معیار) سنی (8/3) 23 سال در این مطالعه شرکت کردند. از دو مجموعه تست برای ارزیابی ثبات مرکزی و عملکرد اندام تحتانی استفاده شد .
یافته ها:. نتایج این مطالعه نشان داد که قدرت ایزومتریک عضلات ابداکتور ران با دویدن جهشی در راه پله با جهش6 متری و با حرکت تعادلی ستاره ای در جهت اکستانسیون به ترتیب با 438/0-r=, , 367/0-r= و 515 /0 r= ارتباط معنا دار داشت. همچنین تحمل عضلات لاترال فلکسور تنه با دویدن رفت وبرگشتی با 367/0 r=، پایین آوردن همزمان دو اندام تحتانی با پرش عمودی با 42/0 r= و تحمل عضلات اکستانسور تنه با پرش عمودی 404/-0 r= ارتباط معنا دارداشت. در موارد دیگر، بین تست های ثبات مرکزی و تست های عملکرد اندام تحتانی ارتباط معنی دار وجود نداشت (05/0 p> ).
نتیجه گیری با وجود ارتباط ضعیف تا متوسط که در این مطالعه به دست آمد می توان اظهار کرد که با اینگونه تست های ثبات مرکزی نمی توان عملکرد اندام تحتانی را پیش بینی کرد. لذا به نظر می رسد ارزیابی ثبات مرکزی باید بصورت دینامیک بوده وشامل مواردی باشد که مناسب برای جامعه ورزشکاران است .
