زمینه و هدف: با توجه به اینکه بسیاری از افراد جامعه در وضعیت‌های عملکردی بیشتر در حالت‌هایی قرار می‌گیرند که زانو در وضعیت خم شده می‌باشد، عضله همسترینگ تمایل به کوتاهی پیدا می‌کند؛ از طرفی کوتاهی این عضله بر عملکرد زانو به طور مستقیم و بر مفاصل ران و مچ‌پا به صورت غیر مستقیم تأثیر می‌گذارد و فرد را در معرض ضایعات عضلانی_اسکلتی قرار می‌دهد. بنابراین با تشخیص به موقع و درمان آن می‌توان تنشن را کاهش و ریلاکسشن را افزایش داد و از ایجاد ضایعات جلوگیری کرد. برای رسیدن به این هدف از تکنیک‌های مختلف کششی استفاده می‌شود. لذا هدف از انجام این مطالعه بررسی مقایسه‌ای تأثیر دو روش کشش استاتیک و PNF ( proprioceptive neuromuscular facilitation )بر طول عضلات همسترینگ کوتاه شده در زنان 30-18 ساله می‌باشد.

  روش بررسی: 30 نفر خانم غیر ورزشکار 30-18 ساله بدون تاریخچه‌ای از پاتولوژی در ران- زانو- کمر انتخاب شدند. این 30 نفر در 3 گروه 10 نفره ( کشش استاتیک، کشش PNF و کنترل) قرار داده شدند. 2 گروه آزمون، 5 روز در هفته به مدت 3 هفته تحت کشش قرار گرفتند ولی گروه کنترل تحت هیچ کششی قرار نگرفت.

  یافته­ها: دامنه صاف شدن زانو( extension ) در هر دو گروه کشش استاتیک و PNF افزایش(05/0> p ) یافت. ولی تفاوت معنی‌داری بین این دو روش کشش مشاهده نگردید(05/0 p> ).

  نتیجه‌گیری: هر دو روش به‌کار‌گیری کشش استاتیک و PNF بر افزایش انعطاف پذیری عضله همسترینگ موثر می‌‌ باشد ولی اختلاف معنی‌داری بین این دو روش در افزایش دامنه حرکتی اکستانسیون زانو بدست نیامد.

  کلید واژه­ها: عضله همسترینگ، کشش استاتیک، کشش PNF

زمینه و هدف : جهت اجرای موثرتر مهارت­های ورزشی، پیشگیری از آسیب واحد تاندونی- عضلانی، و درمان صحیح آگاهی از روش­های مختلف کششی و بکارگیری موثرترین و راحت ­ ترین آنها جهت ایجاد انعطاف­پذیری امری بدیهی است. در این تحقیق، اثرات کوتاه­مدت و ماندگاری سه روش کشش Proprioceptive Neuromuscular Facilitation: PNF ، ایستا، و پویا بر انعطاف عضلات همسترینگ دانش آموزان پسر مطالعه شد .

روش بررسی: مطالعه نیمه تجربی و دارای پیش و سه پس آزمون بود. نمونه­گیری از نوع خوشه­ای در دسترس و مشتمل بر 168 پسر دبیرستانی سالم بود(سن 07/0 ± 7/15، قد 56/0 ± 2/171، وزن 14/1 ± 9/63 .( گروه ­ های تحقیق شامل چهار گروه از این قرار بود: گروه PNF 42 نفر ، گروه ایستا 43 نفر ، گروه پویا41 نفر، و گروه کنترل 42 نفر. گروه­های تحقیق به مدت سه روز در تحقیق شرکت نمودند. از گروه­های تمرینی پس از یک جلسه کشش سه پس­آزمون به عمل آمد .

یافته ­ ها: تحلیل واریانس برای داده­های تکراری نشان داد که انعطاف عضلات همسترینگ گروه­های تحقیق دارای تعامل است. به این معنا که انعطاف عضلات همسترینگ در گروه­های تمرینی به طور معناداری پیشرفت داشتند، اما در گروه شاهد بدون تغییر ماندند (05/0 &ge p )همچنین آزمون توکی نشان داد که تاثیر کوتاه ­مدت و ماندگاری این تاثیر در اثر دو روش کشش PNF و ایستا همسان و معنادار هستند (05/0&ge p ) در حالی که ماندگاری تغییرات کوتاه­ مدت انعطاف عضلات همسترینگ در گروه پویا پس از گذشت 24 ساعت ماندگار نبود876/0 P=

نتیجه گیری: طبق یافته­های پژوهش، اثر کوتاه مدت کشش در هر سه گروه تمرینی با گروه کنترل اختلاف معنا دار داشت. و در ماندگاری 24 و 48 ساعته ، کشش PNF و ایستا با اخ ت لاف معنا داری نسبت به کشش پویا برتری داشتند. در مجموع کشش PNF و ایستا کارآمدتر از کشش پویا می­باشند .

کلید واژه­ها: کشش PNF ، کشش ایستا ، کشش پویا، انعطاف­پذیری