Toghae M, Ghini M R, Pak-nejad S M H, Taghvaii Zahmat Kesh E, Ramim T. Celecoxib versus prednisolone in medication overuse headache withdrawal treatment: double blind randomized clinical trial. Tehran Univ Med J 2014; 71 (12) :780-786
URL:
http://tumj.tums.ac.ir/article-1-5852-fa.html
تقاء منصوره، قینی محمدرضا، پاکنژاد سید محمدحسن، تقوایی زحمتکش الهه، رمیم طیّب. پاسخ درمانی به سلکسیب و پردنیزولون در سردرد ناشی از سوء مصرف دارو در دوره محرومیت مصرف مسکن: کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور. مجله دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران. 1392; 71 (12) :780-786
URL: http://tumj.tums.ac.ir/article-1-5852-fa.html
1- گروه نورولوژی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران. انستیتو اعصاب، مرکز تحقیقات بیماریهای اعصاب، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.
2- گروه نورولوژی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.
3- انستیتو اعصاب، مرکز تحقیقات بیماریهای اعصاب، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.
4- گروه نورولوژی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
5- مرکز تحقیقات تروما و جراحی سینا، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران. ، dr.tayebramim@gmail.com
چکیده: (78736 مشاهده)
زمینه و هدف: سلکسیب (Celecoxib) هنوز به صورت گستردهای بهعنوان یک داروی مسکن در درمان سردرد توسط بیماران مورد سوء مصرف قرار نگرفته است. این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی داروی سلکسیب و مقایسه آن با پردنیزولون در کاهش شدت سردرد بیماران در درمان دوره محرومیت مصرف مسکن انجام شد.
روش بررسی: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی دوسویهکور در بیماران مراجعهکننده به کلینیک خصوصی سردرد در تهران در سال 1391 انجام گردید. بیماران 65-18 سال با سردرد بیشتر از 15 روز در ماه به مدت حداقل سه ماه متوالی وارد مطالعه شدند. پردنیزولون بهصورت mg 75، mg 50، mg 30، mg 25 و mg 10 (هر سه روز) و سلکسیب به صورت mg 100 سه بار، دو بار و یک بار در روز (هر پنج روز) تجویز شد. روزهای ابتلا به سردرد، شدت آن، طول مدت سردرد، مصرف سایر مسکنها بهعلت سردرد شدید و عوارض دارویی بررسی گردید. برای تعیین شدت سردرد از معیار آنالوگ بینایی استفاده گردید.
یافتهها: 103 بیمار در دو گروه سلکسیب (53 بیمار) و پردنیزولون (50 بیمار) وارد مطالعه شدند. 21 مرد و 82 زن با میانگین سنی 65/9±62/33 سال در مطالعه شرکت کردند. بیماران گروه سلکسیب از نظر زمان سردرد دارای بیشترین فراوانی در گروه 4-1 ساعت (19 مورد)و بیشتر از چهار ساعت (19 مورد) بودند که در گروه پردنیزولون مربوط به گروه بیشتر از چهار ساعت (28 مورد) بود. اختلاف آماری معناداری از این نظر میان دو گروه وجود نداشت (149/0P=). فراوانی عوارض دارویی در گروه پردنیزولون 42% و در گروه سلکسیب 9/18% بود (2/2Relaive risk=، 011/0P=). بیشترین فراوانی عوارض دارویی در هر دو گروه مربوط به ضعف و بیحالی بود.
نتیجهگیری: با در نظر گرفتن تاثیر مثبت هر دو دارو در کاهش سردرد بیماران در دوره محرومیت مصرف مسکن، داروی سلکسیب در مقایسه با پردنیزولون دارای اثربخشی بهتر و عوارض جانبی کمتر بود.