4 نتیجه برای گلوکانتیم
پرویز طباطبایی،
دوره 57، شماره 2 - ( 2-1378 )
چکیده
از سال 65 تا پایان سال 76، یکصد و سه مورد لیشمانیوز احشایی (کالا آزار) را بررسی کردیم. هدف های مطالعه: الف) مقایسه نتایج بین دو روش آزمایش ایمونوفلوئورسانس و پونکسیون مغز استخوان بود که برای تمام بیماران انجام شده است. در نهایت متوجه شدیم که 86 بیمار (84 درصد) آزمایش ایمونوفلوئورسانس مثبت داشته، از این تعداد 34 بیمار پونکسیون مغز استخوان منفی بوده است (79 درصد). در صورتی که پونکسیون مغز استخوان 59 بیمار (57 درصد) مثبت بوده است از این تعداد نیز 52 مورد آزمایش ایمونوفلوئورسانس مثبت بوده است (P<0.001). ب) هدف بعدی، مقایسه درمان پانزده روزه با درمان بیست و یک روزه با گلوکانتیم بوده، که دریافتیم تفاوت آماری از نظر عود و مرگ و میر بین این دو روش درمانی وجود ندارد.
فریبا جعفری، محمدعلی نیلفروش زاده، نازلی انصاری، مرضیه رحیمی،
دوره 67، شماره 10 - ( 10-1388 )
چکیده
زمینه و هدف: لیشمانیوز جلدی در ایران و به خصوص اصفهان یک بیماری اندمیک می‌باشد. متعاقب مطالعه قبلی مبنی بر اثر بخشی گیاه فلوس در درمان سالک، در این مطالعه اثر بخشی عصاره جوشانده میوه گیاه فلوس در پایه ژل همراه با تزریق موضعی گلوکانتیم در مقایسه با تزریق موضعی گلوکانتیم همراه با پلاسبو مورد بررسی قرار گرفته است. روش بررسی: تعداد 140 نفر از بیماران مبتلا به سالک مراجعه‌کننده به درمانگاه مرکز تحقیقات پوست و سالک اصفهان به دو گروه تحت درمان توام با گلوکانتیم و ژل عصاره فلوس و گلوکانتیم و ژل پلاسبو قرار گرفتند. درمان تا بهبودی کامل و یا حداکثر چهار هفته ادامه پیدا کرد. بیماران هر هفته و سه ماه پس شروع مطالعه از نظر میزان بهبودی مورد بررسی قرار گرفتند. پاسخ درمانی به صورت بهبودی کامل، بهبودی نسبی و عدم بهبودی ارزیابی گردید. یافته‌ها: در گروه فلوس همراه با گلوکانتیم 47 نفر (1/67%) و در گروه پلاسبو همراه با گلوکانتیم 29 نفر (4/41%) بیماران در مدت پی‌گیری، بهبودی کامل داشتند. درصد بهبودی به طور معنی‌داری در گروه فلوس و گلوکانتیم بیش از گروه پلاسبو و گلوکانتیم بود. در هر دو گروه در 9 نفر از بیماران عوارضی چون خارش و اریتم مشاهده شد و از این لحاظ تفاوتی بین دو گروه وجود نداشت. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این مطالعه مبنی بر اثربخشی ژل عصاره فلوس در افزایش درصد بهبودی بیماران می‌توان استفاده موضعی این فراورده را به صورت توأم با گلوکانتیم در درمان سالک توصیه نمود.
فریبا جعفری، محمدعلی نیلفروش‌زاده، لطیفه عبداللهی، حدیث طهماسبی‌پور،
دوره 76، شماره 3 - ( 3-1397 )
چکیده
زمینه و هدف: با وجود پیشرفت‌های روز‌افزون بشر در مورد کنترل بیماری‌ها، هنوز لیشمانیوزها یکی از معضلات بهداشتی به‌شمار می‌آیند. مطالعه جامعی از موارد شکست درمانی با ترکیبات آنتیموان وجود ندارد. در این مطالعه میزان شکست درمانی با ترکیبات آنتیموان همراه با عوامل فردی دخیل با هدف دستیابی به راهکارهای کاهش شکست درمانی مورد بررسی قرار گرفت.
روش بررسی: در این مطالعه ۱۲۱۶ بیمار مبتلا به سالک از مهر ۱۳۹۰ تا مهر ۱۳۹۲ مراجعه‌کننده به درمانگاه سالک مرکز تحقیقات پوست اصفهان که با ترکیبات آنتیموان درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. ویژگی‌های فردی (جنس، سن و محل سکونت)، تعداد، محل و نوع ضایعات، سابقه ابتلا به بیماری‌های همراه و نیز روش درمان مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته‌ها: میزان شکست درمان با مگلوسان در پژوهش کنونی، ۴/۳% بود و در بیماران مرد و افراد با سابقه پیشین ابتلا به سالک به‌طور معناداری بیشتر از گروه مقابل بود (۰/۰۲۴، ۰/۰۰۱P<). میزان شکست درمانی در گروه درمان سیستمیک بالاتر از دو گروه درمان موضعی و درمان توام بود، اما این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود. همچنین محل ضایعه، نوع، اندازه و تعداد ضایعه، عفونت زخم، سن بیمار، محل سکونت، تحصیلات و شغل بیمار تاثیر معناداری در میزان شکست درمانی نداشت.
نتیجه‌گیری: میزان شکست درمان با مگلوسان بیشتر از میزان گزارش شده با گلوکانتیم (۴/۳% در مقابل کمتر از ۱%) است.
امیر همتا، عابدین ثقفی‌پور، احسان مظفری، زهرا سالمی،
دوره 78، شماره 6 - ( 6-1399 )
چکیده
زمینه و هدف: درمان رایج لیشمانیوز جلدی با داروهای گلوکانتیم و پنتوستام صورت می‌گیرد. این مطالعه با هدف تعیین عوامل موثر بر طول درمان با گلوکانتیم در بیماران مبتلا به لیشمانیوز جلدی با استفاده از مدل تحلیل بقا صورت گرفت.
روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، 1017 بیمار مبتلا به لیشمانیوز جلدی مراجعه‌کننده به مراکز جامع سلامت استان قم از فروردین 1393 تا اسفند 1397 به‌صورت سرشماری مورد بررسی قرار گرفتند. زمان بهبودی با استفاده از روش کاپلان‌مایر برآورد و سپس تابع بقا به تفکیک متغیرهای مورد بررسی رسم و جهت بررسی تفاوت آن‌ها از Log Rank test استفاده شد و پس از بررسی فرض PH توسط مانده‌های شونفلد از رگرسیون کاکس پیشرو برای تعیین عوامل موثر بر طول درمان استفاده گردید.
یافته‌ها: در پایان زمان مورد انتظار، میزان بهبودی ضایعه در روش درمان موضعی 7/96% و در روش سیستمیک 93% برآورد گردید. میانه زمان بهبودی برای بیماران به روش‌های موضعی و سیستمیک به‌ترتیب 00/8 هفته و 00/18 روز بود. در روش موضعی، تنها متغیر ضایعه بر روی ران معنادار بود یعنی در صورت وجود ضایعه بر روی ران، طول درمان کاهش می‌یابد. همچنین متغیر تعداد ضایعه معنادار بود (039/0P=) به‌طوری‌که افرادی که تعداد ضایعه آن‌ها چهار و یا بیشتر بود شانس بهبودشان 30% کمتر است.
نتیجه‌گیری: وجود ضایعه بر روی ران، تعداد کم ضایعه، زمان بهبود ضایعات ناشی از آن را کاهش می‌دهد. همچنین استفاده از مدل کاکس در مطالعات علوم پزشکی، مناسب به‌نظر می‌رسد زیرا افزون‌بر رخداد پیشامد، زمان وقوع آن را نیز در نظر می‌گیرد.
