زمینه و هدف: کاربرد‏شناسی زبان مطالعۀ کنش‏های گفتاری و جنبه‎های اجتماعی تعاملات ارتباطی در بافت زبان است. به‏دلیل نقش مهم شنوایی در رشد مهارت‎های زبانی، کودکان کم‎شنوا در تمام سطوح زبان از جمله کاربردشناسی با مشکلاتی مواجهند. تکلیفی که به‏خوبی این تفاوت را آشکار می‎سازد بازگویی داستان است. با توجه به اهمیت این مهارت‎ها در زندگی روزمرۀ این کودکان و فقدان پژوهشی منسجم در زبان فارسی، مطالعۀ حاضر با هدف توصیف مقدماتی این توانایی‎های کودکان کم‎شنوا در قالب بازگویی داستان انجام شد.
روش بررسی: این مطالعۀ موردی توصیفی روی پنج کودک کم‏شنوای شش ساله و دو کودک شنوای هم‏سن انجام شد. مهارت‎های کاربردشناسی آنها با استفاده از آزمون بازگویی داستان در اتاقی ساکت اجرا، سپس داستان‎گویی کودک ضبط، تحلیل و امتیازدهی شد.
یافته‏ها: بین امتیاز آزمودنی با کم‎شنوایی شدید و گروه هنجار تفاوتی وجود نداشت، از طرفی بین امتیاز آزمودنی با کم‎شنوایی عمیق و کاشت حلزون در حفظ موضوع و توالی وقایع با گروه شنوا اختلاف دیده شد. امتیاز آزمودنی با کم‎شنوایی عمیق و کاربر سمعک در همۀ موارد به‏جز اطلاعات اصلی با گروه شنوا اختلاف زیادی داشت. از طرفی، همۀ آزمودنی‎ها از حروف ربط به‏طور مناسب استفاده می‎کردند.
نتیجه‎گیری: کودکان کم‎شنوا در به‏کارگیری مهارت‎های کاربردشناسی ضعیف‏تر از کودکان شنوا عمل می‎کنند. از طرفی، بین افراد کم‏شنوا نیز تفاوت وجود دارد که حاکی از تنوع این توانایی‎ها در کودکان کم‎شنوا است و این تفاوت در توانایی‎های زبانی براساس میزان کم‎شنوایی، نوع پروتز، استفادۀ مفید از باقی‏ماندۀ شنوایی، زمان و کیفیت آموزش‎های توانبخشی شنوایی و سایر عوامل، را خاطر نشان می‎سازد.