آگاه کردن والدین از وجود یک بیماری یا معلولیت برگشت‏ناپذیر در مورد کودکانشان، برای دست‏اندرکاران حرفۀ پزشکی کار بسیار مشکلی است. به‏منظور آن‏که والدین وپزشک بتوانند به نحو سازنده‏ای با عواقب شدید روانی ناشی از این امر، از قبیل ناامیدی و اندوه برخورد نمایند، داشتن تصویر واضحی از عکس العمل‏های مشخص در مواجهه با چنین ضربه‏های روانی حائز اهمیت است.برخورد با مسئله، احساسات متضادی را در ارتباط با زمان بارداری مادر، تولد کودک و تشخیص معلولیت در بر گرفته و مجموعۀ این احساسات روند برخورد والدین با مسئله را شکل می‏دهد. واکنش‏های معمولی که دیده می‏شوند شامل: انکار مسئله، جدا نگاه داشتن کودک از جمع و محیط، احساساتی که مجموعاً ناتوانی را به فرد القاء می‏کنند (عجز و درماندگی)، پرسش راجع به دلایل ناشنوایی، بازگشت به مذهب، سرزنش پزشک، احساس گناه، از این دکتر به آن دکتر مراجعه کردن، افسردگی و ... می‏باشد.برخورد سازندۀ والدین با این مسئله، فقط زمانی امکان‏پذیر است که آن‏ها برگشت‏ناپذیر بودن معلولیت را پذیرفته و با فهم علل و عوارض آن را تفسیر وتوجیه نمایند.گذشته از همۀ این موارد والدین باید بدانند چه چیزی در انتظار فرزند آن‏هاست، اگر آموزش و توانبخشی کودک به درستی برنامه‏ریزی نشود، مشکلاتی به مراتب بیشتر از ناشنوایی به همراه خواهد داشت. علت اصلی مسئله، تأکید غلط بر ایجاد ارتباط از راه دهان و استفاده از یک کانال حسی است که به قیمت فدا کردن راه مناسب‏تر یعنی استفاده از روش تخصصی «ارتباط کلی»¹ می‏باشد. بنابر این مشورت با والدین و استفاده از روش ارتباط کلی، نوید بخش‏ترین برنامه برای موفقیت کودکان ناشنوا به‏منظور دست‏یابی به توانایی‏‏های بالقوه آن‏ها می‏باشد.