زمینه و هدف: آسیب ویژۀ زبان از شایع ‎ ترین اختلالات زبانی دوران رشد است که به ‎ واسط ۀ وجود ناهمگونی‏های فراوان در پروفایل زبانی جمعیت مبتلا و هم ‎ پوشانی علائم این اختلال با سایر اختلالات زبانی رشدی ، تشخیص آن توسط محققان و درمانگران مختلف با دشواری ‎ هایی همراه است . هدف از این مطالعه، مروری بر معیارهای تشخیصی ارائه شده در مطالعات مختلف، بحث‏های مطرح شده در تشخیص و معرفی دقیق ‎ ترین روش‏های تشخیصی موجود بود.

روش بررسی: در این مطالعه، مقالات منتشر شده در فاصلۀ سال‏های ۱۹۸۰ تا ۲۰۱۲ درباره شیوه ‎ های تشخیص کودکان پیش ‎ دبستانی مبتلا به آسیب ویژۀ زبان از کودکان هنجار در بانک ‎ های اطلاعاتی Pubmed ، Google scholar ، Cochran Library ، Web of Science ، ProQuest ، Springer ، Oxford ، Science Direct ، Ovid ، Iran Medex و Magiran با استفاده از کلمات کلیدی مرتبط با آسیب ویژۀ زبان ، شناسایی و تشخیص، آزمون‏های استاندارد و آزمون‏های رشد زبان مورد بررسی قرار گرفته ‎ اند.

نتیجه‏گیری: نتایج مطالعۀ حاضر نشان می‏دهد که بر خلاف توافق عمومی متخصصان و درمانگران بر معیارهای استثنا کردن که یکی از اجزاء فعالیت‏های تشخیصی آسیب ویژۀ زبان است، توافق نظر عمومی در مورد معیار دیگر یعنی معیارهای شمول وجود ندارد و در مطالعات مختلف، معیارهای متفاوتی مورد استفاده قرار گرفته‏اند که به‏طور کلی قابل تقسیم به دسته‏های قضاوت بالینی درمانگر، معیارهای مبتنی بر عدم انطباق، آزمون‏های استاندارد و نشانگرهای بالینی و نشانگرهای حاصل از گفتار خودانگیخته هستند. در این مطالعه، مزیت‏ها، معایب و کاربرد بالینی هر شیوه مورد بحث قرار گرفته است.