زمینه و هدف: کودکان ناشنوا به‎ دلیل نقص شنوایی خود با مشکلات روان‏شناختی متعددی رو به رو هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر هنردرمانی با رویکرد نقاشی بر کاهش تنهایی و ناامیدی کودکان ناشنوای پسر صورت گرفت.

روش بررسی: روش پژوهش آزمایشی و از طرح پیش‏آزمون‏ـ‏پس‏آزمون با گروه شاهد استفاده شد. به این منظور از بین کودکان ناشنوای ۷ تا ۱۰ سالۀ شهر اصفهان، تعداد ۳۰ نفر که ملاک ‎ های ورود به پژوهش را دارا بودند به شیوه نمونه‏گیری چندمرحله‏ای، انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه شاهد و مورد گمارده شدند. برای جمع ‎ آوری داده ‎ ها از مقیاس ناامیدی کودکان Kazdin و مقیاس تنهایی Asher که روایی و اعتبار آنها تأیید شده است، استفاده شد. داده ‎ های به‎دست آمده با روش آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‎ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین عملکرد دو گروه مورد و شاهد در متغیرهای احساس ناامیدی و تنهایی در پس ‎ آزمون در سطح p<0/001 تفاوت معنی ‎داری وجود دارد.

نتیجه‎گیری: براساس یافته‎ها می‏توان نتیجه گرفت که هنردرمانی با رویکرد نقاشی بر بهبود احساس ناامیدی و تنهایی کودکان ناشنوا مؤثر است و از آن به‏عنوان یک روش آموزشی و درمانی غیرمستقیم می‏توان برای کاهش احساسات منفی کودکان ناشنوا به‏ویژه تنهایی و ناامیدی استفاده کرد و این روش را به درمانگران، مربیان و مشاورانی که با این کودکان کار می‏کنند پیشنهاد کرد.