ترانه تقوی لاریجانی، فرهاد رمضانیبدر، علیرضا خاتونی، زهرا منجمد،
دوره 13، شماره 2 - ( 2-1386 )
چکیده
زمینه و هدف:دانشجویان پرستاری و مامایی، عوامل استرسزای متعددی را تجربه میکنند. به منظور کاهش استرسها و پیشگیری از عواقب آنها باید تدابیری اتخاذ گردد. هدف از این مطالعه مقایسه عوامل استرسزا بین دانشجویان سال آخر پرستاری و مامایی در دانشگاههای علوم پزشکی منتخب شهر تهران است. مقایسه عوامل استرسزا در دانشجویان پرستاری و مامایی میتواند شرایط زمینهای کنترلکننده این عوامل را تا حدود زیادی مشخص کند.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی و مقطعی است. نمونههای پژوهش شامل کلیه دانشجویان کارشناسی دختر سال آخر پرستاری و مامایی دانشگاههای علوم پزشکی تهران،ایران و شهید بهشتی در سال تحصیلی 84-83 بودند، که به روش سرشماری انتخاب شدند. از 380 نفر دانشجویان سال آخر، تعداد 363 نفر در پژوهش شرکت کردند. برای جمعآوری اطلاعات از پرسشنامه استفاده شد که شامل متغیرهای فردی (15 سؤال) و عوامل استرسزا (54 سؤال) در سه حیطه محیط دانشگاه، محیط بالین و مسایل شخصی-اجتماعی میباشد. پس از تعیین اهم عوامل استرسزا توسط دانشجویان پرستاری و مامایی، کلیه عوامل استرسزا بین دانشجویان پرستاری و مامایی مورد مقایسه قرار گرفت. دادهها با استفاده از آمار توصیفی نظیر شاخصهای مرکزی (میانگین)، و آمار استنباطی نظیر آزمون 2، توسط نرمافزار SPSS تجزیه و تحلیل شد.
یافتهها: نتایج نشان داد که تعدادی از عوامل استرسزا نظیر مبهم بودن آینده شغلی، عدم کفایت حرفهای هنگام فارغ التحصیلی، مراقبت از افراد در حال مرگ، فقدان هماهنگی بین آموزش و بالین، نگرانی در زمینه اشتغال و کاریابی و.... به طور مشترک توسط دانشجویان پرستاری و مامایی عنوان شده است. همچنین بین برخی از عوامل استرسزا در حیطهتحصیل در دانشگاه (نظیر نارضایتی از رشته تحصیلی)، حیطه بالین (نظیر دانش بالینی ناکافی)، و حیطه شخصی - اجتماعی (نداشتن اعتماد به نفس) با رشته تحصیلی ارتباط آماری معناداری مشاهده میشود.
نتیجهگیری: دانشجویان پرستاری و مامایی در حیطههای تحصیل در دانشگاه، محیط بالین و شخصی-اجتماعی با استرسورهای متعددی روبرو هستند که برخی از آنها اهمیت بالایی دارد. همچنین در مواردی دانشجویان پرستاری و مامایی استرسهای متفاوتی را تحمل میکنند که مقایسه آنها زمینه ارایه راهکارهای مؤثرتر در کاهش عوامل استرس را فراهم میکند. لذا لازم است که مسؤولین دانشکدهها برای کاهش عوامل استرسزا برنامهریزی نموده و راهکارهای بهینه را به کار گیرند.
سیده رویا موسوی، کورش امینی، فرهاد رمضانیبدر، مهین روحانی،
دوره 24، شماره 3 - ( 8-1397 )
چکیده
زمینه و هدف: سطح مطلوب شادمانی در بین پرستاران، با کیفیت مراقبتهای پرستاری مرتبط است. هدف مطالعه حاضر تعیین سطح شادمانی پرستاران استان زنجان بوده است.
روش بررسی: در مطالعه مقطعی حاضر پرستاران شاغل در بیمارستانهای تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی زنجان در سال 1396 جامعه پژوهش را تشکیل میدادند. تعداد نمونهها 371 نفر بود. ابزار جمعآوری دادهها، پرسشنامه استاندارد شادمانی آکسفورد بود. برای تحلیل دادهها از آمار توصیفی و آزمون کایاسکوئر در نرمافزار SPSS نسخه 16 استفاده شد. سطح معناداری 05/0p< در نظر گرفته شد.
یافتهها: میانگین و انحراف معیار سن نمونهها 08/7±2/32 بود. اکثر پرستاران مورد مطالعه زن (79/86%) و متأهل (46/68%) بودند. بیشتر پرستاران دارای مدرک کارشناسی (88/94%) و بقیه مدرک کارشناسی ارشد داشتند. میانگین نمره شادمانی در پرستاران مورد مطالعه 3/13±1/43 (از دامنه 87-0) بود. از میان متغیرهای جمعیتشناختی و شغلی فقط بین رضایت شغلی و سطوح شادمانی ارتباط آماری معنادار (049/0=p) مشاهده شد.
نتیجهگیری: براساس یافتههای این مطالعه سطح شادمانی پرستاران مورد مطالعه در حد قابل قبول (متوسط) بوده است. با توجه به این که بین سطح شادمانی و رضایت شغلی ارتباط دیده شد و با توجه به اهمیت رضایت شغلی در ماندگاری و انگیزش پرستاران لازم است به این مهم توجه شود.