روش بررسی: در این مطالعه مقطعی تمامی معتادان متقاضی ترک اعتیاد مراجعه‌کننده به بخش ترک اعتیاد بیمارستان فارابی شهر کرمانشاه (263نفر) در طی سال 1387 از طریق اطلاعات درج شده در پرونده فردی آنان (خصوصیات فردی و نتایج آزمایش‌های سرولوژیک) مورد بررسی قرار گرفتند. به منظور توصیف داده‌ها برای متغیرهای کمی از میانگین و انحراف معیار و برای متغیرهای کیفی از درصد فراوانی استفاده شدو برای بررسی ارتباط متغیرها با ابتلا به هپاتیت C آزمون کای‌دو، تی‌تست و رگرسیون لوجستیک در نرم‌افزار SPSS v.18 به کار برده شد.

یافته‌ها: از 263 نفر مورد مطالعه 1/22% مبتلا به عفونت HCV بودند. شایع‌ترین نحوه مصرف (در کل موارد) در 1/33% موارد «تزریق» و در 3/32% به صورت «تدخین» بود. 9/74% سابقه زندان و 9/52% سابقه تزریق در طول عمر نداشتند. 5/25% موارد سابقه بیماری جسمی یا روانی ذکر کردند. آزمون «کای‌دو» برای رابطه بین ابتلا به عفونت HCV و ماده اصلی مصرفی و نحوه مصرف و آزمون تی‌تست برای متوسط دفعات مصرف روزانه مواد معنادار بود. داشتن سابقه بیماری جسمی یا روانی (33/8=OR) و سابقه زندان (94/5=OR) بیشترین نسبت شانس (OR) را به خود اختصاص دادند. داشتن شرکای جنسی متعدد خطر ابتلا به عفونت HCV را 29/2 برابر افزایش می‌دهد.

نتیجه‌گیری: داشتن سابقه زندان، شرکای جنسی متعدد، بیماری جسمی یا روانی و روش مصرف (تزریقی) در معتادان مواد مخدر، خطر ابتلا به عفونت HCV را افزایش می‌دهد.

  زمینه و هدف: شایع‌ترین نوع خطاهای پزشکی، خطاهای دارویی می­باشد. بروز اشتباهات دارویی می‌تواند باعث مشکلات جدی در سلامت عمومی شده و تهدیدی برای ایمنی بیمار محسوب گردد. هدف مطالعه حاضر بررسی شیوع وقوع و نوع خطاهای دارویی و موانع گزارش‌دهی آن در پرستاران شاغل در یکی از بیمارستان­های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه بوده است .

  روش بررسی: در طی یک مطالعه مقطعی یکی از بیمارستان­های دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه به سال 1391 تعداد 96 کارشناس پرستاری به روش نمونه­گیری وارد مطالعه شدند. ابزار جمع‌آوری داده­ها پرسشنامه خطاهای دارویی بود که روایی و پایایی آن در مطالعات گذشته به تأیید رسیده است. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS v.20 و آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند .

  یافته‌ها : شیوع وقوع خطاهای دارویی در میان پرستاران 2/79% بود. بیشترین خطاهای رخ داده به ترتیب شامل دادن چند داروی خوراکی به طور هم‌زمان (1/53%) و دادن دارو دیرتر یا زودتر از زمان مقرر (7/41%) بودند. میزان گزارش‌دهی خطاهای دارویی 14% از میان موانع گزارش‌دهی، موانع مربوط به کارکنان بیشتر از موانع مدیریتی بود .

  نتیجه‌گیری: نتایج بیانگر بالا بودن شیوع وقوع خطای دارویی و در عین حال گزارش محدود خطاهای مزبور می­باشد. لذا برگزاری دوره­های بازآموزی در خصوص دارودرمانی ایمن و اتخاذ راهکارهای مدیریتی برای ترغیب پرستاران برای گزارش موارد خطا توصیه می­شود .