---

حاملگیهای پشت سر هم و با فواصل کم ، بخصوص ، اگر منجر به موالید با فاصله کمتر از 24 ‏ماه شوند یکی از علل ، مرگ و میر مادران و نوزادان می باشند . هدف از این مطالعه ، تعیین ‏عوامل موثر بر زایمانهای با فاصله کمتر و بیشتر از دو سال بوده است . و طی یک مطالعه ‏تحلیلی ، با نمونه گیری چند مرحله ای (خوشه ای ، سهمیه ای)،در مراکز بهداشتی - ‏درمانی شهر زاهدان ، طی سالهای77 - 76 مطالعه بر روی 400 خانم با فاصله موالید کمتر از ‏دو سال ، و 800 خانم با فاصله موالید بیشتر از دو سال ، انجام گردید . خانمهائی مورد ‏مطالعه قرار گرفتند که زایمان آنان ، در سن حاملگی 27 یا بیشتر ، انجام شده بود و در فاصله ‏بین دو زایمان آخر ، سقط جنین نداشته ، و زن و شوهر در این مدت ، با همدیگر زندگی کرده ‏بودند . داده های مربوط ، خصوصیات دموگرافیک مادر ، وضعیت حاملگی قبلی ، نقش مردان و ‏نوع وسایل کنتراسپتیو استفاده شده بر حسب فاصله بین موالید ، تحلیل گردید . متغیرها سن هنگام زایمان ، قومیت ، تحصیلات مادر ، تعداد فرزندان پسر ، و تعداد حاملگیهای ‏قبلی با فاصله گذاری بین موالید ارتباط داشتند (001/0›‏P‏)، حاملگیها ناخواسته 11/39 % ‏بودند و در بررسی حاملگیهای دلخواه ، نتایج نشان داد که تمایل مرد سبب 74/35 % موالید ‏با فاصله کمتر از دو سال ، است . در حالیکه در حاملگیهای با تمایل زن یا طرفین ، به ترتیب ‏55/02، 57/9 % موالید در فاصله بیشتر یا مساوی سه سال ، رخ داده اند (001/0›‏P‏). در ‏رابطه با علل حاملگیهای ناخواسته ، یافته ها نشان داد که شیردهی با 83/15 % ، ‏شایعترین علت موالید کمتر از دو سال بود ، همچنین مصرف قرص شیردهی در 53 % موارد ‏سبب موالید با فاصله کمتر از دو سال بود ، در حالیکه ‏IUD‏ در 47/76 % موارد ، فواصل موالید ‏بیشتر از دو سال و آمپولهای پیشگیری در 43/46 % موارد ، فواصل موالید دو تا سه سال را ، ‏بوجود آورده بودند ، و ارتباط بین نوع وسیله کنتراسپیتو و فاصله موالید،معنی داربود (001/0› ‏P‏) مشارکت زن ومرد درامرفاصله گذاری واستفاده از آ - یو - دی بعنوان وسیله مطمئن سبب ‏فاصله گذاریهای بیشتر از سه سال بین موالید ، می گردند و همچنین ، آموزش بیشتری در ‏رابطه با نقش شیردهی ، بعنوان یک راه پیشگیری از بارداری و مصرف همزمان از سایر وسایل ‏پیشگیری در طول این دوران ، باید داده شود .

---

زمینه و هدف: خطا در سیستم سلامتی همیشه رخ می‌دهد و باعث ایجاد عوارض جبران‌ناپذیری می‌شود. به همین دلیل سیستم‌های سلامتی باید به فکر پیش‌گیری از بروز خطا باشند. عامل اساسی در پیش‌گیری از بروز خطا شناسایی علل ایجادکننده خطا است. بنابراین، تحقیق حاضر با هدف تعیین عوامل مؤثر بر خطای پرستاری در بخش اورژانس انجام یافته است.

روش بررسی: این مطالعه با رویکرد کیفی انجام گرفته است. 17 پرستار بخش اورژانس در پژوهش شرکت داشتند. برای جمع‌آوری اطلاعات از مصاحبه نیمه ساختار یافته استفاده شد. نمونه‌گیری به صورت هدفمند شروع و تا رسیدن به اشباع داده‌ها ادامه یافت. تحلیل داده‌ها با استفاده از روش تحلیل محتوایی کیفی Elo و Kyngas 2008 انجام گرفت. جهت دست‌یابی به صحت و استحکام داده‌ها مشارکت‌کنندگان با حداکثر تنوع از نظر سن، جنس، سابقه کاری و میزان تحصیلات انتخاب شدند.

یافته‌ها: تحلیل داده‌ها منجر به استخراج 500 کد اولیه و چهار طبقه عوامل ایجادکننده خطا مرتبط با پرستار، عوامل ایجادکننده خطا مرتبط با سازمان، عوامل ایجادکننده خطا مرتبط با خاص بودن بخش اورژانس و عوامل ایجادکننده خطا مرتبط با بیمار شد.

نتیجه‌گیری: عوامل مؤثر بر خطاهای پرستاری در بخش اورژانس بسیار گسترده و چندعاملی است. شناسایی عوامل ایجادکننده خطا اولین قدم در پیش‌گیری از بروز خطا می‌باشد. جهت کاهش خطای پرستاری حتماً باید مدیران پرستاری به عوامل ایجادکننده خطا که در این مطالعه شناسایی شده است، توجه ویژه داشته باشند و مداخله‌هایی را جهت کاهش و تقلیل این عوامل به اجرا بگذارند.