صدیقه سلیمی، وحید پاک‌پور، حسین فیض‌اله‌زاده، آزاد رحمانی،
دوره 23، شماره 3 - ( 7-1396 )
چکیده
زمینه و هدف: استرس بالا در محیط کار پرستاران بخشهای ویژه میتواند سبب ترک حرفه و عدم تمایل به ادامه فعالیت در آنان گردد که یکی از مشکلات مطرح در حرفه پرستاری بوده و بر اثربخشی نظامهای بهداشتی تأثیر به سزایی دارد. علی‌رغم اهمیت تابآوری در تحمل شرایط دشوار، مطالعات محدودی تابآوری پرستاران شاغل در بخشهای ویژه را بررسی نمودهاند. هدف از این مطالعه تعیین میزان تابآوری و ارتباط آن با تمایل به ترک حرفه در پرستاران شاغل در بخشهای ویژه است.
روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه مقطعی توصیفی- تحلیلی است که در آن 400 نفر از پرستاران شاغل در بخشهای ویژه بیمارستانهای آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال 1395 شرکت داشتند. جهت جمعآوری دادهها از فرم اصلاح شده «مقیاس پیشبینی ترک حرفه» که توسط Liou ابداع شده و فرم کوتاه شده مقیاس تابآوری Connor و Davidson استفاده شد. تحلیل دادهها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی شامل آزمون من‌ویتنی و کروسکال والیس در SPSS نسخه 13 انجام گرفت.
یافته‌ها: میانه و دامنه بین چارکی امتیاز تابآوری (8 : IQR) 50/25 و تمایل به ترک حرفه (67/0 : IQR) 83/2 بوده است. همچنین بین تابآوری و تمایل به ترک حرفه همبستگی معکوس معنادار مشاهده شد (173/0-=R ، 001/0p<).
نتیجه‌گیری: با توجه به میزان تمایل به ترک حرفه، توجه بیش‌تر به عوامل مؤثر در تمایل به ترک حرفه ضروری است. همچنین نظر به ارتباط معنادار بین تابآوری و تمایل به ترک حرفه، آموزش راهکارهای تقویت تابآوری در برنامه آموزشی پرستاران و دانشجویان پرستاری توصیه میشود.
