شیدا داداش زاده، شهربانو دهرویه، فرهاد مشایخ بخشی،
دوره 24، شماره 5 - ( 10-1402 )
چکیده
مقدمه: هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش شفقت به خود بر تحمل پریشانی،حساسیت اضطرابی و خودکنترلی هیجانی در زنان مبتلا به دیابت نوع۲بود.
روش: این پژوهش از نوع تجربی و نیمه آزمایشی با استفاده از روش پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش مورد نظر، شامل کلیه زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ در سال ۱۴۰۲ بود که به مطب های پزشکان غدد در ساری مراجعه کرده بودند که با استفاده از روش هدفمند انتخاب شدند و سپس با استفاده از روش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. داده ها با استفاده از پرسشنامه ی تحمل پریشانی سیمونز و گاهر، حساسیت اضطرابی خودکنترلی هیجانی تانجی جمع آوری شدند. سپس، داده ها با استفاده از روش کواریانس چند متغیره و تک متغیره در نرم افزار SPSS-24 تحلیل شدند.
یافتهها: نتایج نشان داد که که درمان متمرکز بر شفقت بر تحمل پریشانی، حساسیت اضطرابی و خودکنترلی هیجانی زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ به میزان اثربخش است.
نتیجه گیری: در واقع درمان متمرکز بر شفقت باعث می‌شود تا فرد از طریق ایجاد رابطه‌‌ی شفقت ورز، از سرزنش، محکوم کردن و خود انتقادی که همگی مصداق عدم خودکنترلی هیجانی هستند فاصله گرفته و در عوض خودکنترلی هیجانی وی در مرحله نخست تثبیت و به تدریج تقویت گردد.
