زهرا کرم پور قبچاق، سید میثم ابطحی فروشانی، فرح فرخی،
دوره 18، شماره 1 - ( 10-1397 )
چکیده
مقدمه: با توجه به پیشرفت روزافزون دیابت و استفاده از داروهای جایگزین و کم خطر گیاهی، در این مطالعه اثر ﻣﻮﺳﻴﻼژ استخراج شده از غلاف میوه بامیه ﺑﺮ میزان گلوکز و چربی‌های سرم و بازسازی سلول‌های بتای پانکراس در موش‌های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزتوسین بررسی شد.
روش‌ها: در اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪی تجربی 24 سر موش صحرایی ماده نژاد ویستار استفاده شد. رت‌ها به‌طور تصادفی در 4 گروه 6 تایی شامل: شاهد نرمال، شاهد دیابتی و دو گروه دیابتی تیمار شده (خوراکی) با دوزهای 300 و 500 میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن بدن از موسیلاژ گیاه بامیه قرار گرفتند. پس از تهیه و تأیید گونه گیاه بامیه، استخراج موسیلاژ از غلاف سبز رنگ میوه توسط دستگاه تبخیر در خلاء انجام شد. سه گروه شاهد دیابتی و گروه‌های دیابتی تحت تیمار در آغاز دوره با تزریق درون صفاقی mg/kg 60 استرپتوزوتوسین دیابتی شدند. پس از طی دوره‌ی تیمار (4 هفته)، با استفاده از خونگیری از قلب، سطوح سرمی گلوکز، LDL، HDL، کلسترول تام و تری‌گلیسرید در گروه‌های مود مطالعه اندازه‌گیری شد. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ، هیستوپاتولوژی جزایر لانگرهانس در چهار گروه با استفاده از روش رنگ‌آمیزی H&E مورد بررسی قرار گرفت. داده‌ها توسط نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون‌های آماری ANOVA و Tukey تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج حاکی از افزایش معنی‌دار (05/0P<) میزان گلوکز،کلسترول، تری‌گلیسرید، LDL و کاهش معنی‌دار HDL در موش‌های دیابتی نسبت به گروه شاهد نرمال بود. مصرف موسیلاژ میوه‌ی بامیه سبب کاهش معنی‌دار گلوکز، تری‌گلیسرید، کلسترول، LDL و افزایش معنی‌دار (05/0P<) HDL در موش‌های دیابتی به صورت وابسته به دوز شد.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج این مطالعه به‌نظر می‌رسد موسیلاژ گیاه بامیه ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در ﭘﻴﺸﮕﻴﺮی از ﻋﻮارض ﻫﻴﭙﺮﻟﻴﭙﻴﺪﻣﻴﻚ و ﻫﻴﭙﺮﮔﻼﻳﺴﻤﻴﻚ ﻧﺎﺷﻲ از دﻳﺎﺑﺖ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣؤﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ.
زهرا مرادی، مهرناز السادات راوری، عفت فرخی، مرتضی هاشم زاده چالشتری،
دوره 19، شماره 1 - ( 11-1398 )
چکیده
مقدمه: دیابت نوع دو شرایط التهابی مزمنی است که آمیزه‌ای از عوامل ژنتیکی و محیطی در آن نقش دارد. فاکتور نکروز توموری آلفا یا TNF- α به‌عنوان یک سایتوکاین پیش التهابی مترشحه از بافت چربی با تأثیر بر مسیر سیگنالینگ انسولین می‌تواند در ایجاد مقاومت به انسولین در بیماران دیابت نوع دو نقش داشته باشد. با توجه اهمیت تغییرات اپی ژنتیک در ایجاد بیماری‌های چند عاملی، این مطالعه با هدف بررسی متیلاسیون پروموتر ژن TNF-α در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو و مقایسه‌ی آن با افراد غیر دیابتی انجام گردید.
روش‌ها: این مطالعه بر روی 61 بیمار دیابت نوع دو و 31 فرد غیر دیابتی انجام شد. بیماران شامل دو گروه مبتلایان کمتر از 5 سال و مبتلایان بیشتر از 5 سال بودند. گروه‌ها از نظر ویژگی‌های دموگرافیک همسان بودند. پروفایل لیپیدی با کیت‌های استاندارد اندازه‌گیری شد. سپس ناحیه‌ی پروموتر ژن TNF-ɑ به روش تیمار با بیسولفیت، انجام Nested PCR و نهایتاً تعین توالی بررسی گردید.
یافته‌ها: در مطالعه‌ی ما ارتباطی بین متیلاسون مناطق CpG پروموتر ژن TNF-ɑ در گروه‌های مورد مطالعه مشاهده نشد. همچنین بین زنان و مردان در ارتباط با متیلاسیون پروموتر ژن TNF-ɑ درگروههای دیابتی و غیر دیابتی تغییری مشاهده نگردید.
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد تغییرات اپی ژنتیکی سایتوکاین‌هایی که در ایجاد مقاومت به انسولین در بیماران دیابتی نوع دو نقش دارند در نمونه‌ی خون محیطی محسوس نیست و در این رابطه احتمالاً بافت‌های دیگر باید مورد بررسی قرار گیرند.
