موسی خلفی، امیر قنبرپورنصرتی، کیوان شریف مرادی،
دوره ۲۳، شماره ۴ - ( ۸-۱۴۰۲ )
چکیده
مقدمه: فتوئین-A به‌عنوان یک هپاتوکین نقش مهمی در تنظیم متابولیسم بدن ایفا می‌کند که با بیماری‌های قلبی-عروقی افزایش می‌یابد. از این‌رو، هدف فراتحلیل حاضر بررسی تأثیر تمرین ورزشی بر سطوح فتوئین-A در افراد با بیماری‌های متابولیکی و کلیوی بود.
روش‌ها: جستجوی نظام‌مند در پایگاه‌های اطلاعاتی PubMed، Web of Science و همچنین Google Scholar تا آبان ۱۴۰۱ (November ۲۰۲۲) با استفاده از کلید واژه‌های «تمرین ورزشی» و «فتوئین-A» انجام شد. برای تعیین اندازه اثر، تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD) و فاصلۀ اطمینان ۹۵% با استفاده از نرم‌افزار CMA۲ محاسبه شد. ناهمگونی با استفاده از آزمون I۲ و سوگیری انتشار با تحلیل بصری فونل پلات و آزمون Egger بررسی شدند. بررسی کیفیت مطالعات وارد شده به فراتحلیل با استفاده از چک لیست PEDRO انجام شد.
یافته‌ها: در مجموع ۱۶ مطالعه شامل ۲۱ مداخله ورزشی و ۵۵۴ آزمودنی مبتلا به دیابت نوع ۲، چاق و بیماری کلیوی وارد فراتحلیل شدند. تمرین ورزشی منجر به کاهش معنی دار سطوح فتوئین-A [۰۰۱/۰p= ،(۵۱/۰- الی ۳۵/۱CI: -) ۹۳/۰-] شد. ناهمگونی بالا (۰۰۱/۰, p=۲۴/۸۹I۲=) و همچنین سوگیری معنی داری (۰۰۱/۰(p= وجود داشت. نتایج تحلیل زیر گروهی براساس نوع تمرین ورزشی نشان داد که تمرین هوازی منجر به کاهش معنی دار فتوئین-A می¬شود (۰۰۱/۰p=) در حالی که کاهش این نشانگر با تمرین ترکیبی معنی دار نبود (۳۳/۰=p).
نتیجه‌گیری: تمرین ورزشی به‌ویژه تمرین هوازی منجر به کاهش سطوح فتوئین-A در بیماران متابولیکی می‌شود که ممکن است در آثار مفید تمرین‌های ورزشی نقش داشته باشد.
فاطمه صباغیان، فاطمه کاظمی نسب، امیر قنبرپور،
دوره ۲۳، شماره ۴ - ( ۸-۱۴۰۲ )
چکیده
مقدمه: هدف مطالعۀ حاضر بررسی اثر تمرین هوازی بر عملکرد سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی و مقاومت به انسولین در عضلۀ دوقلو موشهای دیابتی نوع دو بود.
روش‌ها: تعداد ۱۸ سر موش نر نژاد C۵۷BL/۶ به دو گروه تقسیم شدند: ۱- موشهای تغذیه شده با رژیم غذایی استاندارد به‌مدت ۱۲ هفته (گروه کنترل)، ۲- موشهای تغذیه شده با رژیم غذایی پُرچرب به‌مدت ۱۲ هفته همراه با تزریق استرپتوزوتوسین (گروه دیابت). موشهای دیابتی به‌طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: ۱- گروه دیابت-بی تحرک، ۲- گروه دیابت-تمرین. موش-های تمرینی به‌مدت هشت هفته و پنج روز در هفته با سرعت متوسط ۱۹ متر بر دقیقه و مدت ۴۵ دقیقه بر روی نوارگردان تمرین کردند. ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش‌ها قربانی شدند. عضلۀ دو قلو استخراج و برای اندازه‌گیری بیان ژن‌های آنژیوتانسین ۲، گیرندۀ Mass، گیرنده At۱ و انتقال دهنده گلوکز ۴ (Glut۴) در فریز ۸۰- درجۀ سانتی‌گراد نگه‌داری شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد بیان ژن گیرندۀ Mass و Glut۴ در موشهای دیابت-تمرین به‌طور معناداری از گروه دیابت-بی‌تحرک بیشتر بود. همچنین، بیان ژن آنژیوتانسین ۲، شاخص مقاومت به انسولین و گلوکز خون ناشتا در عضله موشهای دیابت-تمرین در مقایسه با موشهای دیابت-بی‌تحرک به‌طور معناداری کمتر بود. همچنین، بیان گیرنده At۱ در گروه دیابت-تمرین نسبت به گروه دیابت -بی‌تحرک به طور غیرمعناداری کمتر بود.
نتیجه‌گیری: یافته‌های مطالعۀ حاضر نقش مهم تمرین ورزشی در بهبود سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی در عضلۀ اسکلتی را نشان می‌دهد. هشت هفته تمرین هوازی از طریق کاهش بیان آنژیوتانسین ۲، گیرنده At۱ و افزایش سطوح گیرنده Mass، می‌تواند سبب کاهش مقاومت به انسولین عضلانی و بهبود بیماری دیابت نوع دو شود.
