مجله

---

Normal ۰ false false false MicrosoftInternetExplorer۴ مقدمه: عوامل متعددی جهت پیشگویی بروز بیماری‌های عروقی قلب مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. این مطالعه جهت تعیین ارتباط قد و بیماری‌های عروقی قلب انجام شده است.
روش‌ها: این مطالعه در قالب مطالعه قند و لیپید تهران و در بزرگسالان بالاتر از ۳۰ سال انجام شده است. افراد مبتلا به بیماری قلبی، سکته مغزی و مصرف کنندگان داروی قلبی براساس گزارش فردی از مطالعه خارج شدند و در نهایت مطالعه بر روی ۷۰۴۲ نفر انجام شد. در شروع مطالعه اطلاعات اولیه شرکت کنندگان شامل اندازه‌گیری فشارخون، قد، وزن، دور کمر، قند خون ناشتا، کلسترول، تری‌گلیسرید، LDL-C، HDL-C جمع‌آوری شد و سپس به مدت ۸ سال از نظر ابتلا به بیماری‌های عروقی قلب پیگیری شدند. قدرت پیش‌بینی بیماری‌های عروقی قلب توسط قد در دو مدل خام و پس از تعدیل متغیرهای مخدوشگر وزن، دور کمر، فشار خون، قند خون ناشتا، کلسترول، تری‌گلیسرید، LDL-C، HDL-C، مصرف سیگار از طریق رگرسیون لجستیک به روش Backward برآورد شد.
یافته‌ها: میانه سن افراد در ابتدای مطالعه ۴۴سال و (۷/۴۳ %) ۳۰۷۴ نفر از آنها مرد بودند. در طول مدت پیگیری ۳۹۸ نفر مبتلا به بیماری‌های عروقی قلب شدند که از این تعداد ۲۳۷ مرد با میانه قد ۱۶۸ سانتی‌متر، نمایه توده بدن ۲۷ (m^۲/kg) و ۱۶۱ زن با میانه قد ۱۵۳ سانتی‌متر، نمایه توده بدن ۲۹ (m^۲/kg) بودند. در مردان و زنان با بیماری عروقی قلب، قد به طور معنی‌داری نسبت به افراد فاقد بیماری کوتاه‌تر و BMI در افراد با بیماری عروقی قلب نسبت به افراد فاقد بیماری به طور معنی‌داری بالاتر بود. نسبت شانس رخداد عروقی قلب در مردان براساس چارک اول قد (۱۶۵-۱۴۲ سانتی‌متر) در مدل خام با فاصله اطمینان ۹۵% (۴۹/۲- ۱۸/۱) ۷۱/۱ بود که پس از تعدیل فشارخون، وزن، دور کمر، کلسترول، تری‌گلیسرید، قند خون ناشتا، مصرف سیگار، سن، LDL-C و HDL-C این ارتباط از بین رفت. در زنان نسبت شانس در مدل خام براساس چارک اول قد (۱۵۲-۱۳۱سانتی‌متر) برابر با (۱/۷-۲۴/۲) ۴ و در چارک دوم قد (۱۵۶-۱۵۲ سانتی‌متر) برابر۷۱/۲ بود که پس از تعدیل عوامل مخدوش‌گر این میزان برای چارک اول به ۱۷/۲ رسید.
نتیجه‌گیری: قد در زنان و نه در مردان عامل پیش‌گویی کننده‌ای برای ابتلاء به بیماری‌های عروقی قلب می‌باشد.

---

مقدمه: هدف از مطالعه حاضر مقایسه نقش دور کمر در تشخیص سندرم متابولیک و پیشگویی خطر دیابت در جوامع مختلف بود.
روش‌ها: دو جمعیت مورد مطالعه در سال ۱۳۷۹ به صورت نمونه‌گیری خوشه‌ای تصادفی در تهران (۸۲۵۹ =n) و استرالیا (۹۰۲۶ =n) انتخاب و حدود ۴ سال پیگیری شدند. میانگین سن در استرالیا ۵۱ سال و در تهران ۴۷ سال بود. ارتباط دور کمر با اجزای سندرم متابولیک با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و نقش دور کمر در پیشگویی بروز دیابت با استفاده از منحنی ROC تعیین شد.
یافته‌ها: شیوع سندرم متابولیک (۴۸ در برابر ۲۸%)، دور کمر بالا (۵/۵۸ در برابر ۵/۵۴%)، HDL-C پایین (۳۵ در برابر ۲/۱۱%) و تری‌گلیسرید بالا (۲/۵۲ در برابر ۶/۲۹%) به طور معنی‌داری در ایران و گلوکز ناشتا ≥ mg/dl۱۰۰ در استرالیا بالاتر بود
(۲۶ در برابر ۲۳%). فشارخون بالا در هر دو گروه تقریبا ۳۸% بود. همبستگی بین دور کمر و اجزای سندرم متابولیک در استرالیایی‌ها قوی‌تر بود: گلوکز پلاسمای ناشتا (۳۲/۰ در برابر ۲/۰)، HDL (۴۷/۰ در برابر ۱۶/۰)، تری‌گلیسرید (۳۸/۰ در برابر ۳۰/۰) و فشارخون سیستولی (۳۸/۰ در برابر ۳۶/۰). ناحیه زیر منحنی ROC برای دور کمر به عنوان پیشگویی کننده دیابت در زنان استرالیایی بالاتر بود (۷۶/۰ در برابر ۶۸/۰، ۰۰۱/۰>P) اما در مردان تفاوتی نداشت (۶۹/۰ در برابر ۷۱/۰، ۴/۰=P).
نتیجه‌گیری: دور کمر ارتباط محکمی با اجزای سندرم متابولیک در استرالیا دارد. ارتباط بین دور کمر و سندرم متابولیک یا بروز دیابت بین قومیت‌های مختلف متفاوت است.

---

مقدمه: سندرم متابولیک اختلال شایعی در دنیای امروز است و عوارض متعددی را در پی دارد. مطالعات نتایج متناقضی را در رابطه با تأثیر شیردهی و طول مدت آن بر پیشگیری از سندرم متابولیک ارائه کرده‌اند. هدف از مطالعۀ حاضر، بررسی ارتباط میان سابقه و طول مدت شیردهی با سندرم متابولیک در یک مطالعۀ آینده‌نگر مبتنی بر جمعیت است.
روش‌ها: از میان ۴۰۲۸ زن ۵۰-۱۵ سالۀ شرکت کننده در مطالعۀ قند و لیپید تهران که در آغاز مطالعه مبتلا به سندرم متابولیک نبودند، پرسشنامۀ اطلاعات مرتبط با شیردهی جهت ۹۲۵ زن که به طور تصادفی انتخاب شده بودند، تکمیل گردید. زنانی که به مدت ۶ ماه یا بیشتر سابقۀ شیردهی داشتند، به عنوان گروه مورد (۵۵۴ نفر) و زنانی که کمتر از ۶ ماه سابقۀ شیردهی داشتند، به عنوان گروه شاهد (۳۷۱ نفر) انتخاب شدند. میزان بروز سندرم متابولیک در یک پیگیری ۹ ساله، میان این دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.
یافته‌ها: میزان بروز سندرم متابولیک در گروه شاهد به طور معنی‌داری بیشتر از گروه مورد بود (۹/۷۰% در مقابل ۲/۶۲%، ۰۰۶/۰=P). داشتن سابقۀ مثبت شیردهی پس از تعدیل متغیرهای مداخله گر، صرف نظر از طول مدت آن، ارتباطی با میزان بروز این بیماری نداشت (۵/۰=P) اما با افزایش مدت زمان شیردهی میزان بروز سندرم متابولیک به شکل وابسته به دوز کاهش می‌یافت (۰۵/۰=P). سابقۀ مثبت شیردهی، کاهش فشار خون را به دنبال داشت (۰۵/۰=P).
نتیجه‌گیری: شیردهی طولانی‌تر، نقش بازدارندگی قوی‌تری را در ابتلا به سندرم متابولیک ایفا می‌نماید؛ بنابراین آموزش و افزایش دانش همگانی، تسهیل شرایط و امکانات لازم برای تغذیۀ نوزادان با شیرمادر و تداوم طولانی مدت آن می‌تواند در کاهش ابتلا به سندرم متابولیک و عوارض آن در زنان مؤثر باشد.

Normal ۰ false false false