مهدی زارعی، جواد نخزری خداخیر،
دوره ۲۳، شماره ۴ - ( ۸-۱۴۰۲ )
چکیده
مقدمه: فعالیت بدنی و تمرین‌های ورزشی به‌عنوان بخشی جدایی‌ناپذیر از مدیریت و کنترل وزن در افراد دارای اضافه وزن و چاق شناخته می‌شود. هدف از مطالعۀ حاضر مقایسۀ تأثیر تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) و مقاومتی شدید بر سطوح سرمی آسپروسین و پروتئین ۱ مربوط به فاکتور نکروز تومور (CTRP۱)C۱q در مردان دارای اضافه وزن و چاق بود.
روش‌ها: در این مطالعۀ نیمۀ تجربی، ۳۱ مرد دارای اضافه وزن و چاق به‌صورت تصادفی در سه گروه تمرین HIIT (۱۰ نفر)، تمرین مقاومتی شدید (۱۱ نفر) و کنترل (۱۰ نفر) تقسیم شدند. آزمودنی‌های گروه‌‌های تجربی۳ جلسه در هفته به‌مدت ۹ هفته به اجرای تمرین‌های HIIT و تمرین‌های مقاومتی شدید پرداختند. قبل و پس از مداخله، جهت اندازه‌گیری غلظت سرمی آسپروسین و CTRP۱ از آزمودنی‌ها نمونه‌های خونی به‌عمل آمد. از آزمون تحلیل کواریانس جهت تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها و سطح معنی‌داری ۰۵/۰ >P استفاده شد.
یافته‌ها: غلظت آسپروسین در گروه HIIT (۰۱۳/۰ =P) و تمرین‌های مقاومتی شدید (۰۴۲/۰ =P) در مقایسه با گروه کنترل به‌طور معنی‌داری کاهش یافت. یافته‌های بین گروهی نشان داد که تفاوت معناداری در غلظت CTRP۱ بین هیچکدام از گروه‌ها وجود ندارد. غلظت CTRP۱ در گروه HIIT در پس‌آزمون در مقایسه با پیش‌آزمون به‌طور معناداری کاهش یافت (۰۳۲/۰ =P).
نتیجه‌گیری: تمرین HIIT و تمرین مقاومتی در مردان دارای اضافه وزن و چاق منجر به کاهش سطوح آسپروسین می‌گردد. با در نظر گرفتن میزان تغییرات آسپروسین، CTRP۱ و سایر شاخص‌های تن‌سنجی و نیم رخ لیپیدی، به نظر می‌رسد تمرینات HIIT کارایی بهتری در مردان دارای اضافه وزن و چاق داشته باشد.
سمیه امام رضایی، وحید ولی پور ده نو، علی یاور عزیزپور فرد،
دوره ۲۳، شماره ۶ - ( ۱۱-۱۴۰۲ )
چکیده
مقدمه: عامل مغذی عصبی مشتق از مغز (BDNF) در افراد دیابتی کاهش و آسپروسین و هموگلوبین A۱c (HbA۱c) افزایش می‌یابد و ورزش می‌تواند این اثرات را معکوس کند، اما اثر ورزش شدید بر آسپروسین و BDNF در افراد سالمند دیابتی مشخص نیست. بنابراین، هدف مطالعۀ حاضر بررسی اثر ورزش عملکردی با شدت بالا بر سطوح آسپروسین و BDNF و ارتباط آنها با گلوکز و HbA۱c مردان و زنان سالمند دیابتی بود.
روش‌ها: در این مطالعۀ نیمه تجربی، ۲۴ مرد و زن سالمند دیابتی (سن: ۸۴/۵ ± ۲۵/۶۷ سال، وزن: ۰۱/۱۳ ± ۲۹/۷۰ کیلوگرم، قد: ۲۹/۱۰ ± ۹۲/۱۶۰ سانتی‌متر) شرکت کردند. در حالت ناشتا نمونۀ خون اولیه گرفته شد. ۹۰ دقیقه بعد، آزمودنی‌ها ورزش عملکردی با شدت بالا را به‌مدت ۵۰ دقیقه انجام دادند. نمونۀ خونی دوم ۱۰ دقیقه بعد از ورزش انجام شد. سطوح آسپروسین، BDNF، HbA۱c و گلوکز به روش الایزا اندازه‌گیری شد. برای تحلیل داده‌ها از آزمون‌های t، کوواریانس و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.
یافته‌ها: آسپروسین و BDNF در هر دو گروه به‌ترتیب کاهش (۰۰۰۵/۰ >P) و افزایش یافت (۰۰۰۵/۰ >P). بین BDNF و آسپروسین مردان و زنان سالمند دیابتی در پیش‌آزمون و پس‌آزمون تفاوت معناداری وجود نداشت (۰۵/۰ <P). همبستگی منفی معناداری بین BDNF با آسپروسین، HbA۱c و گلوکز و همبستگی مثبت معناداری بین آسپروسین با HbA۱c و گلوکز وجود داشت (۰۵/۰ >P).
نتیجه‌گیری: ورزش با شدت بالا آسپروسین و BDNF را در مردان و زنان سالمند دیابتی به‌ترتیب کاهش و افزایش می‌دهد. همچنین، با توجه به رابطۀ منفی معنادار بین BDNF با گلوکز و HbA۱c و رابطۀ مثبت معنادار بین آسپروسین با گلوکز و HbA۱c به‌نظر می‌رسد ورزش با شدت بالا با معکوس کردن تغییرات آسپروسین و BDNF، موجب بهبود احتمالی سطوح گلوکز و HbA۱c می‌شود.
