3 نتیجه برای تحمل پریشانی
مینا دکانی، محمدکاظم فخری، رمضان حسن زاده،
دوره 21، شماره 3 - ( 6-1400 )
چکیده
مقدمه: تحمل پریشانی و انعطافپذیری شناختی دو بعد اثرگذار در زندگی مبتلایان به بیماری دیابت است، درمان‌های شناختی مبتنی بر ذهنآگاهی نقش مهمی در سلامت روانی و جسمی آنها دارد. هدف از مطالعه‌ی حاضر بررسی اثربخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهنآگاهی بر تحمل پریشانی و انعطافپذیری شناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود.
روش‌ها: طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه‌ی آماری شامل تمامی بیماران دیابتی نوع دو مراجعه کننده به مرکز دیابت مادر، درمانگاه تخصصی و فوق تخصصی طوبی و درمانگاه مصطفویان شهرستان ساری در سال 99-1398 بود. 30 نفر به روش نمونه‌گیری در دسترس به‌عنوان نمونه انتخاب و به‌صورت تصادفی در یک گروه آزمایش (15نفر) و یک گروه کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. گروه مداخله طی 8 جلسه تحت درمان شناختی مبتنی بر ذهنآگاهی 90 دقیقه‌ای و به‌صورت گروهی هفته‌ای یک‌بار قرار گرفتند اما در مورد گروه کنترل در این مدت مداخله‌ای انجام نشد. پرسشنامه‌ی تحمل پریشانی هیجانی Simons و Gaher (2005) و پرسشنامه‌ی انعطاف پذیری شناختی Dennis و Wal Vander (2010) در مورد آنها اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از میانگین، انحراف استاندارد و تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم‌افزار SPSS-23 انجام شد. میزان P کمتر از 05/0 معنی‌داری در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد درمان شناختی مبتنی بر ذهنآگاهی بر تحمل پریشانی (001/0, P< 74/28F=) و انعطافپذیری شناختی (001/0, P<57/31 F=) تأثیر معناداری داشت.
نتیجه‌گیری: درمان شناختی مبتنی بر ذهنآگاهی بر تحمل پریشانی و انعطافپذیری شناختی مؤثر بود. بنابراین این مداخله می‌تواند برای کاهش مشکلات روانشناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو، مورد استفاده قرار گیرد.
شیدا داداش زاده، شهربانو دهرویه، فرهاد مشایخ بخشی،
دوره 25، شماره 1 - ( 12-1402 )
چکیده
مقدمه: هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش شفقت به خود بر تحمل پریشانی،حساسیت اضطرابی و خودکنترلی هیجانی در زنان مبتلا به دیابت نوع۲بود.
روش: این پژوهش از نوع تجربی و نیمه آزمایشی با استفاده از روش پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش مورد نظر، شامل کلیه زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ در سال ۱۴۰۲ بود که به مطب های پزشکان غدد در ساری مراجعه کرده بودند که با استفاده از روش هدفمند انتخاب شدند و سپس با استفاده از روش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. داده ها با استفاده از پرسشنامه ی تحمل پریشانی سیمونز و گاهر، حساسیت اضطرابی خودکنترلی هیجانی تانجی جمع آوری شدند. سپس، داده ها با استفاده از روش کواریانس چند متغیره و تک متغیره در نرم افزار SPSS-24 تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که که درمان متمرکز بر شفقت بر تحمل پریشانی، حساسیت اضطرابی و خودکنترلی هیجانی زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ به میزان اثربخش است.
نتیجه گیری: در واقع درمان متمرکز بر شفقت باعث می‌شود تا فرد از طریق ایجاد رابطه‌‌ی شفقت ورز، از سرزنش، محکوم کردن و خود انتقادی که همگی مصداق عدم خودکنترلی هیجانی هستند فاصله گرفته و در عوض خودکنترلی هیجانی وی در مرحله نخست تثبیت و به تدریج تقویت گردد.
خانم سمانه فلاح کریمی، دکتر نسرین رضائی، خانم لیلا محمدی فرد،
دوره 25، شماره 1 - ( 12-1402 )
چکیده
مقدمه: باشیوع روز افزون دیابت کودکان و فشارهای روانی ناشی از آن توجه به این بیماران به یک اولویت بهداشتی در دنیا تبدیل شده است. پریشانی روانشناختی از مشکلات این بیماران است که ابعاد مختلف زندگی آنان را تحت تاثیر قرار می دهد. به نظر می رسد تحمل پریشانی روانشناختی بتواند بر مشکلات روانشناختی این بیماران تاثیر گذار باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط پریشانی روانشناختی و تحمل پریشانی روانشناختی درکودکان مبتلا به دیابت انجام شد.
روش ها: این یک مطالعه مقطعی است. نمونه ها شامل200 کودک مبتلا به دیابت مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان علی ابن ابی طالب (ع) شهر زاهدان و دارای معیار های ورود بود. ابزار گرداوری داده ها شامل فرم اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه های پریشانی روانشناختی کسلر و تحمل پریشانی Gaher بود که به روش مصاحبه با کودک تکمیل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss نسخه 27 و با استفاده از شاخص های توصیفی (میانگین، انحراف معیار، درصد) و استنباطی (ضرایــب همبســتگی خطــی پیرســن) تحلیل شدند.
یافته ها: از کل افراد مورد مطالعه 6/52 % دخترو میانگین زمان ابتلا در افراد 6/22 ماه بود. بین پریشانی روانشناختی و تحمل پریشانی روانشناختی ارتباط معنادار دیده شد (65/0 - = r 001/0 > p).
نتیجه گیری: یافته نشان داد بین پریشانی روانشناختی و تحمل پریشانی همبستگی معنادارومعکوسی وجود داردو هرچه تحمل پریشانی روانشناختی بالاتر باشد فردپریشانی کمتری راتجربه میکند. بنابراین به نظر میرسد برای برخورداری از سلامت روان بالاتر در این بیماران باید به ارتقا تحمل پریشانی آنان توجه کرد.
