معظمه ملک پور، رسول رضایی، محسن ثالثی، فرهاد دریانوش، جواد نعمتی،
دوره ۲۳، شماره ۲ - ( ۳-۱۴۰۲ )
چکیده
مقدمه: بیماری دیابت منجر به عوارض جانبی متعدد در سیستم قلبی-عروقی و نیز عملکرد نامناسب سیستم آنتی‌اکسیدانی بدن می‌شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر شش هفته تمرین تناوبی با شدت بالا همراه با مصرف مکمل کوآنزیم Q۱۰ بر مقادیر Nrf۲ وNQO۱ عضلۀ قلب رت‌های سالمند دیابتی است.
روش‌ها: در این مطالعۀ تجربی ۱۲ سر رت نر سالمند (۱۸ماهه) به‌طور تصادفی در چهار گروه تمرین هوازی شدید همراه با مصرف مکمل کوآنزیم Q۱۰، گروه تمرین هوازی شدید، گروه مصرف مکمل کوآنزیم Q۱۰ و گروه کنترل قرار گرفتند. القاء دیابت با تزریق تک دوز استرپتوزوتوسین به مقدار۶۰ میلی‌گرم برکیلوگرم به روش درون صفاقی انجام شد. برنامۀ تمرین هوازی به‌مدت شش هفته انجام شد. گروه مکمل کوآنزیم Q۱۰ با دوز ۲۰۰ mg/kg به‌صورت خوراکی دریافت کردند. برای اندازه‌گیری مقادیر Nrf۲، NQO۱ از روش وسترن بلات استفاده شد. داده‌ها به روش آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی‌داری ۰۵/۰ P< تجزیه‌و‌تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد مکمل کوآنزیم Q۱۰ (۰۱۴/۰ P=)، تمرین تناوبی شدید (۰۰۱/۰ P=) و تمرین تناوبی شدید به همراه مصرف مکمل کوآنزیم Q۱۰ (۰۰۱/۰ P=) به‌طور معنی‌داری باعث افزایش مقادیر Nrf۲ در قلب رت‌های سالمند دیابتی می‌شود. همچنین مصرف مکمل کوآنزیم Q۱۰(۰۳۶۶/۰ P=) ، تمرین تناوبی شدید (۰۱۴/۰ P=) و تمرین تناوبی شدید به همراه مصرف مکمل کوآنزیم Q۱۰ (۰۰۲/۰ P=) به‌طور معنی‌داری باعث افزایش مقادیر NQO۱ در قلب رت‌های سالمند دیابتی شد.
نتیجه‌گیری: تمرین تناوبی شدید به‌همراه مصرف مکمل، از طریق افزایش آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی درون‌زا موجب بهبود عملکرد قلب در بیماران سالمند دیابتی می‌شود.
یگانه گل محمدی سامانی، پروانه نظرعلی، رستم علی زاده، نجمه رضایی نژاد،
دوره ۲۴، شماره ۴ - ( ۸-۱۴۰۳ )
چکیده
مقدمه: افزایش سن و مصرف رژیم غذایی پُرچرب منجر به افزایش آسیب اکسیداتیو بافت‌های مختلف می‌شود، استرس اکسیداتیو یک عامل بحرانی در روند پیری است که می‌تواند باعث آسیب مستقیم به ساختار سلولی شود هدف این پژوهش بررسی تأثیر هشت هفته تمرینهای تناوبی با شدت بالا بر بیان ژن Nrf۲، پراکسیداسیون لیپیدی و مقاومت به انسولین در بافت پانکراس موش‌های صحرایی مسن تغذیه‌شده با غذای پُرچرب است.
روش‌ها: در این تحقیق تجربی، ۲۰ موش صحرایی نر ویستار مسن (سن: ۱۸ماه و میانگین وزن۷۰±۴۵۰ گرم) به‌طور تصادفی در چهار گروه شامل کنترل غذای نرمال G۱ (۵n=)، غذای نرمال+تمرین G۲ (۵n=)، غذای پُرچرب G۳ (۵n=) و غذای پُرچرب+تمرین G۴ (۵n=)، قرار گرفتند. برنامۀ تمرین تناوبی با شدت بالا روی تردمیل سه روز در هفته و به‌مدت هشت هفته انجام شد. بیان ژن فاکتور رونویسی Nrf۲ با استفاده از Real-time PCR انجام شد و مالون دی‌آلدهید، گلوکز و انسولین با استفاده از کیت و به روش الایزا اندازه‌گیری شد. داده‌ها با آزمون آماری MANOVA در سطح معنی‌داری P< ۰,۰۵ تجزیه‌و‌تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج آزمون آماری MANOVA در خصوص اثر تعاملی تمرین و رژیم غذایی نشان داد که در شاخص مقاومت به انسولین (۰۱۷/۰ =P و ۱۷/۷ =F) تفاوت معنی‌دار وجود دارد. اما برای فاکتور انسولین (۳۰/۰ =P و ۱۳/۱ =F)، گلوکز (۱۱۶/۰ =P و ۷۵/۲ =F)، MDA (۸۷/۰ =P و ۰۲۸/۰ =F) و Nrf۲ (۸۱۶/۰ =P و ۰۵۶/۰ =F) تأثیر معنی‌داری مشاهده نگردید.
نتیجه‌گیری: به‌طورکلی می‌توان بیان نمود که تمرین تناوبی با شدت بالا در این تحقیق با تأثیر بر بیان ژن فاکتور رونویسی Nrf۲ می‌تواند باعث بهبود در مقاومت انسولینی از طریق کاهش فعالیت اکسیدانی در موش‌های صحرایی سالمند باشد.
