مریم جان بزرگی، عباسعلی گایینی، سیروس چوبینه، محمدرضا تابنده،
دوره ۲۲، شماره ۱ - ( ۲-۱۴۰۱ )
چکیده
مقدمه: هایپرگلیسمی مزمن با افزایش آسیب‌های سلولی ناشی از فشار اکسایشی همراه است و موجب افزایش مقاومت انسولینی شده و در سلول‌های بتا p۵۳ و p۱۶ را نیز افزایش می‌دهد که به القای سالمندی در سلول‌های ترشح کننده انسولین بافت پانکراس منجر می‌شود. هدف از این پژوهش تأثیر هشت هفته تمرین هوازی بر بیان پروتئین‌های سالمندیP۵۳ و P۱۶ بافت پانکراس موش‌های دیابتی بود.
روش‌ها: در این مطالعه، تعداد ۱۵ سر موش NMRI (۲۲/۳ ± ۲۶ گرم) به‌صورت تصادفی در سه گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی و تمرینی دیابتی قرار گرفتند. سپس از راه غذای پُرچرب به‌مدت ۵ هفته و تزریق درون صفاقی استرپتوزوسین دیابتی شدند. پروتکل تمرین هوازی (Vmax ۶۰-۵۰%)، ۵ روز در هفته به‌مدت ۸ هفته بود. پس از بی‌هوشی، خون و بافت پانکراس برداشته شد. میزان مقاومت انسولینی، غلظت پروتئین P۵۳ و P۱۶ در سلول‌های بتای پانکراس اندازه‌گیری شد. داده‌ها به روش ANOVA با سطح معنی‌داری ۰۵/۰ ارزیابی شدند.
یافته‌ها: برطبق نتایج هشت هفته تمرین هوازی در موش‌های مبتلا به دیابت نوع دو، کاهش معنی‌دار مقاومت انسولینی (۰۰۵/۰=P)، غلظت پروتئین P۵۳ (۰۰۲/۰=P) و P۱۶ (۰۱۰/۰=P) را در بافت پانکراس به‌دنبال دارد.
نتیجه‌گیری: تمرین هوازی احتمالاً با کاهش عوامل مربوط به سالمندی سلولی نظیر P۵۳ و P۱۶ در سلول‌های بتا موجب بهتر شدن حساسیت انسولینی و به تأخیر افتادن سالمندی سلولی ناشی از دیابت می‌شود. لذا می‌توان به این نوع فعالیت ورزشی به‌عنوان یک رویکرد درمانی غیرتهاجمی جهت بهبود شرایط این بیماران نگریست.
