فصلنامه

زمینه و هدف: حوادث به عنوان دومین علت معلولیت ها و یکی از مشکلاتی است که می توانند سبب اختلالات جسمی و روحی - روانی و در موارد شدیدتر منجر به مرگ گردد پس ابتدا باید خطرات را شناسایی نمود تا بتوانیم بر اساس آن راه مقابله و حذف خطر را پیشنهاد کنیم بنابراین این طرح به منظور بررسی فراوانی و نوع حوادث در بین قوم عشایر انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی مقطعی است که در نیمسال اول سال در استان چهارمحال بختیاری بر روی 534 نفر عشایر صورت گرفته است. برای جمع‌آوری داده‌ها از شیوه مصاحبه استفاده شد که بر اساس چک لیستی که از پیش تعیین شده بود داده‌ ها جمع آوری شد و در نهایت داده‌ها توسط آمار توصیفی و با استفاده از نرم افزار 19 SPSS v. مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: براساس نتایج حاصل از این پژوهش، از 534 فرد عشایر، 144 نفر مونث (26/97%) و 390 نفر مذکر (73/03%) بود و میانگین سنی آنها به ترتیب 24/1226/32 محاسبه شد؛ این افراد در محل زندگی یا هنگام کوچ معمولا دچار 18 نوع حوادث می شوند که بیشترین فراوانی را آسیب‌های ناشی از فرو رفتن خار و خورده سنگ‌های برنده در اندام‌ها هنگام فعالیت (46/62%) و کمترین فراوانی را آسیب‌های ناشی از وقوع صاعقه (0/19%)و برق گرفتگی به وسیله دکل‌های برق (0/19%) داشته است. نتایج این مطالعه نشان می دهد که بین جنس، فصل‌های سال، محل ییلاق و میزان حوادث رابطه معنی‌داری وجود داشت (0/002≥ P) اما رابطه معنی‌داری بین ایل و طایفه‌های مختلف این مطالعه و میزان حوادث وجود نداشت. نتیجه‌گیری: حوادث همانند بسیاری از بیماری‌ها قابل پیشگیری است و این خود مستلزم توسعه آگاهی عشایر نسبت به رعایت اصول ایمنی در هنگام کوچ و اسکان آنها است پس به نظر می رسد که برای حفظ جامعه عشایری و کاهش آسیب‌های ناشی از این حوادث باید برنامه ریزی هر چه بهتر توسط مراکز مدیریت حوادث و فوریت‌های پزشکی کشور در پاسخگویی علمی به این حوادث صورت گیرد.