جستجو در مقالات منتشر شده


4 نتیجه برای درودی
بررسی عملکرد الکتروسیکلون در جمع آوری ذرات هوابرد زیر یک میکرومتر سیلیس
حسین امجد سردرودی، فرشید قربانی شهنا، عبدالرحمن بهرامی، جواد فردمال،
دوره 6، شماره 1 - ( 2-1392 )
چکیده

زمینه و هدف: سیکلون یکی از رایج ترین وسایل غبارگیرهاست که با استفاده از نیروی گریز از مرکز ذرات را از جریان گاز جدا می کند اما بازده خوبی برای کنترل ذرات کوچکتر از 10µm ندارد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر باردار­کردن ذرات بر بازده سیکلون در جمع آوری ذرات کوچکتر از µm 1 سیلیس است. روش بررسی: در راستای هدف فوق یک سیستم تهویه موضعی همراه با پالایشگر سیکلون با راندمان متداول مدل Lapple به صورت پایلوت طراحی و نصب گردید. یک منبع تغذیه ولتاژ بالا که قادر به تامین ولتاژ 18 Kv بود برای باردار کردن ذرات سیلیس به روش‌های استفاده شد. برای نمونه برداری از ذرات در بالا دست و پایین دست سیکلون در شرایط مختلف تحقیق، از پروپ ایزوکنتیک استفاده شد و اندازه‌­گیری توسط دستگاه شمارنده ذرات مدل Grimm 1.08 انجام گرفت. یافته ‌ها: باردارکردن ذرات سیلیس باعث افزایش قابل توجه بازده آنها شده است. بازده جمع آوری با افزایش ولتاژ رابطه مستقیم دارد طوری که بازده جمع آوری کل ذرات از 7/2% در حالت بدون باردارسازی به حدود 72% در حالت باردارسازی با ولتاژ 18 Kv افزایش یافته است. از نتایج مهم دیگر، اثر معکوس سرعت جریان هوای ورودی هوا بر بازده کنترل ذرات در حالت باردارسازی بوده است.
نتیجه‌گیری: استفاده از الکتروسیکلون برای جمع آوری ذرات کوچکتر از 1µm  در مقایسه با سیکلون دارای بازده قابل توجهی است.


برآورد اثرات ذرات معلق هوا با قطر 2/5 میکرومتر و کمتر (PM2.5) شهر تهران بر سلامت، با استفاده از نرم افزار BenMAP-CE
رضا بیات، خسرو اشرفی، مجید شفیع پور مطلق، محمدصادق حسنوند، رجبعلی درودی،
دوره 12، شماره 3 - ( 9-1398 )
چکیده
زمینه و هدف: با وجود بهبود قابل توجه کیفیت هوا در سال 1397 در تهران و کمتر شدن میانگین غلظت‌های اکثر آلاینده‌ها در مقایسه با سال‌های قبل، کیفیت هوا در این کلانشهر کماکان با مقادیر رهنمود سازمان جهانی بهداشت و استاندارد ملی فاصله دارد. هدف این مطالعه، برآورد اثرات آلودگی هوا بر سلامت در شهر تهران و با لحاظ نمودن توزیع مکانی ذرات معلق هوا با قطر 2/5 میکرومتر و کمتر (PM2.5) و توزیع مکانی جمعیت، در تعیین میزان مواجهه است.
روش بررسی: در این مطالعه، ضمن معرفی تابع غلظت-پاسخ GEMM و نرم‌افزار BenMAP-CE، مرگ و میر منتسب به مواجهه بلند مدت با PM2.5 هوای آزاد و توزیع مکانی آن در تهران برای سال‌های 1396 و 1397 از این طریق تخمین زده ‌شده است. داده‌های غلظت ساعتی PM2.5 ایستگاه‌های سنجش کیفیت هوا جهت تخمین میزان غلظت PM2.5 برای 349 محله تهران استفاده ‌شده است.
یافته‌ها: نتایج به‌دست آمده نشان داد که میانگین غلظت مواجهه با PM2.5 وزن‌دهی شده با جمعیت در شهر تهران در سال‌های 1396 و 1397 برابر µg/m3 31/8 و  µg/m326/2 بوده است. با استفاده از تابع GEMM، در مجموع 377,7 (126,6-581,8) مرگ منتسب به PM2.5 در سال 1396 در بزرگسالان (بزرگ‌تر از 25 سال) برآورد گردید و برای سال 1397 این تعداد 418,6 (918,5-753,6) برآورد شد.
نتیجه‌گیری: توزیع مکانی مرگ‌های منتسب به PM2.5 نشان داد نرخ مرگ منتسب به ازای هر 100 هزار نفر جمعیت، در مناطق 16 و 18 شهرداری تهران از سایر مناطق بالاتر و در منطقه یک از مناطق دیگر پایین‌تر است.
 

اندازه‌گیری مقادیر ناچیز نقره (I) با استفاده از یک حسگر پتانسیومتری جدید بر پایه یونوفور پرفنازین در نمونه های پساب
زهره درودی، محمدرضا جلالی سروستانی،
دوره 13، شماره 2 - ( 6-1399 )
چکیده
زمینه و هدف: نقره یک فلز سنگین و سمی است که در صنایع مختلف کاربردهای فراوانی دارد و همچنین آثار سوئی بر سلامتی انسان و محیط زیست می‌گذارد. از اینرو، اندازه گیری این کاتیون به کمک روش­های حساس و ارزان آنالیزی، از اهمیت بالایی برخوردار است.
روش بررسی: در این تحقیق، یک الکترود یون گزین غشائی نوین با استفاده از یونوفور پرفنازین، برای اندازه‌گیری یون نقره (I) طراحی گردید. غشا بهینه‌ای که بالاترین حساسیت را از خود نشان داد، از ترکیب نمودن 9 درصد یونوفور، 2 درصد سدیم تترافنیل بورات (NaTPB) به‌عنوان افزودنی یونی، 59 درصد دی اکتیل فتالات به‌عنوان پلاستی سایزر و 30 درصد پلی وینیل کلراید (PVC) ساخته شد.
یافته‌ها: حسگر طراحی شده در گستره غلظتی  2-10×1 تا M 6-10×1، پاسخی خطی با شیبmV.Decade-1  60/3 و حد تشخیصM  7-10×9 نشان داد. زمان پاسخ‌دهی و طول عمر حسگر طراحی شده به ترتیبs  5 و 10 هفته به‌دست آمد. گزینش­پذیری الکترود با استفاده از روش پتانسیل همتا شده، مورد بررسی قرار گرفت و مزاحمت جدی مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: در پایان آزمایش، عملکرد حسگر در تعیین مقدار یون نقره در سه نمونه پساب به‌عنوان نمونه حقیقی بررسی گردید. تطابق خوب نتایج به‌دست آمده از حسگر پیشنهادی با نتایج روش جذب اتمی شعله‌ای، نشان دهنده آن است که الکترود طراحی شده صحت خوبی داشته و از آن می‌توان برای اندازه گیری نقره (I) در نمونه‌های آبی زیست محیطی استفاده نمود.

اندازه‌گیری مقادیر بسیار کم کادمیم (II) در نمونه‌های آبی زیست‌محیطی با استفاده از یک الکترود یون گزین جدید بر پایه نفازودون و مایع یونی ۱-بوتیل-۳-متیل‌ایمیدازولیوم هگزافلوئوروفسفات
محمدرضا جلالی سروستانی، زهره درودی،
دوره 13، شماره 3 - ( 9-1399 )
چکیده
زمینه و هدف: کادمیم یک آلاینده زیست محیطی بالقوه است که تاثیرات بدی بر محیط زیست و سلامتی موجودات زنده دارد. درنتیجه، طراحی یک روش ساده و ارزان برای اندازه‌گیری آن بسیار مهم است. درنتیجه، در این تحقیق، یک حسگر پتانسیومتری بر پایه داروی نفازودون به‌عنوان تبادل­گر یونی و مایع یونی ۱-بوتیل-۳-متیل ایمیدازولیوم هگزا فلوروفسفات ([BMIM]PF6) به‌عنوان افزودنی یونی برای اندازه‌گیری مقادیر بسیار جزئی کادمیم (II) طراحی گردید.
روش بررسی: در این تحقیق، یک الکترود یون گزین غشائی با ترکیب درصد، 10 درصد نفازودون، 2 درصد [BMIM]PF6، 30 درصد پلی وینیل کلراید (PVC) و 58 درصد دی‌اکتیل فتالات (DOP) ساخته شد و از اختلاف پتانسیل به‌وجود آمده میان الکترود غشائی و الکترود مرجع، به‌عنوان سیگنالی که ارتباط مستقیمی با لگاریتم غلظت کادمیم (II) دارد به‌منظور اندازه‌گیری این فلز سنگین استفاده گردید.
یافته‌ها: حسگر ساخته‌ شده شیب نرنستی مناسبی (mV.Decade-1 30/5) را در گستره وسیع غلظتی 9-10×8 تا M  2-10×1 از خود نشان داد و حد تشخیص آن M9-10×6 بود. پاسخ پتانسیلی حسگر، در محدوده وسیعی از pH محلول (8/0 – 3/5)، مستقل بود، زمان پاسخ‌دهی حسگر s  5 و طول عمر آن 15 هفته بود.
نتیجه‌گیری: حسگر ساخته ‌شده، بدون نیاز به مراحل پیچیده آماده‌سازی نمونه، به‌طور موفقیت‌آمیزی جهت تعیین مقدار غلظت‌های پایین کادمیم (II) در نمونه‌های زیست‌محیطی مورد استفاده قرار گرفت و نتایج به‌دست آمده با نتایج روش جذب اتمی شعله‌ای در تطابق مناسبی بود. درنتیجه، الکترود طراحی شده صحت خوبی داشته و از آن می‌توان برای اندازه‌گیری کادمیم (II) در نمونه‌های آبی استفاده نمود.

صفحه 1 از 1     

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به سلامت و محیط زیست می‌باشد.

طراحی و برنامه نویسی: یکتاوب افزار شرق

© 2024 , Tehran University of Medical Sciences, CC BY-NC 4.0

Designed & Developed by : Yektaweb