زمینه و هدف: انعقاد یکی از فرایندهای اصلی تصفیه‌خانه‌های متداول آب است که از طریق مخلوط کردن منعقدکننده‌هایی نظیر آلومینیوم سولفات، کلروفریک و پلی آلومینیوم کلراید (PAC) با آب خام انجام می‌شود. لجن حاصل از این فرایند، حاوی مقادیر زیادی منعقدکننده است که ارزش اقتصادی بالایی دارند. بنابراین چنانچه این منعقدکننده‌ها بازیابی شوند، علاوه بر کاهش ریسک‌های مربوط به دفع لجن، ممکن است هزینه‌های تامین منعقدکننده تازه در تصفیه‌خانه آب و یا فاضلاب نیز کاهش یابد.
روش بررسی: به‌منظور دستیابی به مستندات موضوع، پایگاه‌های اطلاعاتی ScienceDirect، Google scholar و ... با کلمات کلیدی "Coagulant recovery"، "Water residuals management"، "بازیابی منعقدکننده" و ... جستجو شد. بیش از صد و پنجاه مستند در قالب مقاله، کتاب و گزارش علمی از نظر اعتبار مطالب و ارتباط موضوعی بررسی گردید. مطالب جمع‌آوری شده تحت عناوین "شیوه‌های بازیابی"، "تکرارهای بازیابی"، "بازیابی از منظر اقتصادی" و "نقاط قوت و ضعف روش‌ها" دسته‌بندی و خلاصه‌سازی شد.
یافته‌ها: استفاده از روش‌های نوین همچون ترکیبی از فرایندهای غشائی و شیمیایی یا فرایندهای غشائی تبادل یونی، منجر به بازیابی منعقدکننده با کیفیتی مشابه نمونه‌های تجاری می‌گردد و در صورت استفاده از روش‌های متداول و کم هزینه‌تر همچون هضم اسیدی، کیفیت منعقدکننده بازیابی شده با نمونه‌های تجاری صنعت آب شرب قابل رقابت نیست.
نتیجه‌گیری: در این پژوهش روش‌های مختلف بازیابی مواد منعقدکننده جهت تعیین استراتژی‌های استفاده مجدد، بررسی شد. احتمال می‌رود استفاده از منعقدکننده‌های بازیابی شده با شیوه‌های متداول، در تصفیه‌خانه‌های فاضلاب، قوانین مربوطه را ارضاء کند. استفاده صنعتی از فرایندهای نوین جهت بازیابی منعقدکننده‌هایی با کیفیت بالاتر، نیازمند بررسی‌های دقیق فنی و اقتصادی است.
