مقدمه و اهداف: برنامه‌ریزی برای درمان ارتودنسی به آگاهی از میزان نیاز به درمان ارتدنسی درجامعه نیاز دارد. همچنین بدلیل تقاضای زیاد جهت درمان‌های ارتدنسی اولویت‌بندی آنها ضروری می‌باشد. هدف این مطالعه برآورد میزان نیاز و تقاضا برای درمان ارتودنسی در دانشآموزان 12 ساله شهرستان آباده است.
روش کار: شاخص IOTN در417 دانش‌آموز 12 ساله از مدارس آباده براساس معیارهای AC و DHC توسط دندانپزشک و بر اساس شاخص AC توسط دانش آموزان و والدین آنها تعیین شد و سپس میزان تقاضای دانش آموزان و والدین آنها برای درمان ارتودنسی بررسی گردید. جهت آنالیز داده‌ها از ضریب همبستگی spearman's استفاده شد.
نتایج: 3/22 درصد از دانشآموزان12 ساله طبق شاخص DHC در گروه "بی‌نیاز به درمان"، 5/29% در گروه " حد واسط" و 2/48% در گروه " نیازمند به درمان " قرار گرفتند. هنگام ارزیابی بیماران با شاخص ACتوسط دندانپزشک، این درصدها به ترتیب 9/61%،29% و1/9% بود. در ارزیابی والدین و دانشآموزان طبق معیارAC ، به ترتیب 6/8% و 7/7% در گروه نیازمند قطعی به درمان قرار گرفتند. تقاضای دانشآموزان و والدین آنها برای درمان به ترتیب6/40%و9/44 % بود.
نتیجه‌گیری: نیاز به درمان ارتودنسی بر اساس معیار DHC در آباده نسبت به مطالعات دیگر بالا است. معیار DHC، رابطه کمی با میزان تقاضای درمان دانشآموزان دارد. ولی معیار ACرابطه بالایی با میزان تقاضای بیماران به درمان دارا می‌باشد.
