محمد حسین مهرالحسنی، رضا گودرزی، وحید یزدی فیض آبادی، سمیرا سادات پورحسینی، علی درویشی،
دوره ۱۴، شماره ۰ - ( ۱۰-۱۳۹۷ )
چکیده
مقدمه و اهداف: بهبود کارآیی و بهرهوری در آموزش عالی خصوصاً در حوزه پژوهش در علوم سلامت به عنوان یکی از مشخصه‌های توسعه پایدار در جوامع، از اهمیت بالایی برخوردار است. مطالعه حاضر با هدف سنجش کارایی و بهرهوری حوزه پژوهشی دانشگاه های علوم پزشکی انجام شده است.
روش‌کار: در مطالعه توصیفی حاضر، کارایی و بهرهوری پژوهشی ۴۵ دانشگاه علوم پزشکی با روش تحلیل پوششی داده‌ها و همچنین شاخص مالم کوئیست در سه مقطع زمانی ۱۳۸۹، ۱۳۹۲ و ۱۳۹۵ ارزیابی شد. در هر دو مدل سنجش کارایی و شاخص مالم کوئیست، از رویکرد ستاده-محور با فرض بازده متغیر نسبت به مقیاس استفاده شد. همچنین رتبه بندی کامل واحدهای کارا با استفاده از مدل اندرسون-پترسون صورت گرفت.
یافته‌ها: میانگین نمرات کارایی فنی دانشگاه‌ها در طی سه مقطع ۸۶/۰ برآورد شد. نتایج شاخص بهرهوری مالم کوئیست نشان داد که در طی سال‌های ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۲، ۶ درصد رشد بهرهوری وجود داشته است؛ ولی از سال ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۵، عملکرد دانشگاه‌ها با ۱۲ درصد کاهش بهرهوری همراه بوده است. میانگین بهرهوری کل سه مقطع برابر ۹۶/۰ و بیانگر کاهش ۴ درصدی رشد بهرهوری بود که از میان اجزای آن، کارایی تکنولوژی ۸ درصد کاهش رشد داشته و سایر اجزا رشد مثبت نشان دادند.
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که برخی از دانشگاه‌ها در حوزه پژوهشی کارا عمل نمی‌کردند و بهرهوری آن‌ها رو به کاهش بوده است که عمدتاً به علت کاهش رشد کارایی تکنولوژی می‌باشد که با توجه به توسعه فناوری در سال‌های اخیر می‌تواند نتیجه عدم استفاده موثر از فناوری‌های نوین باشد.
