BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdc.tums.ac.ir/article-1-5205-fa.html
2- گروه روانشناسی و علوم تربیتی، دانشکده ی علوم انسانی، دانشگاه خاتم، تهران، ایران ،
3- کلینیک پوست و لیزر بهسیما، تهران، ایران
زمینه و هدف: ویتیلیگو یک بیماری مزمن پوستی است که با ظاهرشدن لکههای سفید (دپیگمانته) به‌دلیل ازبین‌رفتن ملانوسیتهای پوست تظاهر می‌کند. گرچه ویتیلیگو اختلال جسمانی زیادی به همراه ندارد اما مشکلات زیبایی فراوانی را به‌وجود می‌آورد که باعث پدیدآمدن اختلالات روانی متعددی می‌شوند. هدف از این مطالعه مقایسه‌ی گرایش به خودکشی و تنیدگی روانی در مبتلایان به ویتیلیگو با افراد غیرمبتلا به بیماریهای پوستی بود.
روش اجرا: در این مطالعه‌ی مورد ـ شاهدی، 30 بیمار مبتلا به ویتیلیگو که در بازه‌ی زمانی 95-1394 به کلینیک پوست و لیزر بهسیما تهران مراجعه کرده بودند، به روش نمونه‌گیری آسان داخل مطالعه شدند. پس از همسان سازی ازنظر مشخصات دموگرافیک، 30 فرد که در 6 ماه گذشته مبتلا به بیماری پوستی نشده بودند، به‌عنوان گروه شاهد وارد مطالعه شدند. اطلاعات لازم با استفاده از پرسش‌نامه‌ای تهیه‌شده برای مشخصات دموگرافیک و بالینی، پرسش‌نامه‌ی افکار خودکشی Beck و پرسش‌نامه‌ی تنش روانی (stress) Kohen استفاده شد.
یافته‌ها: میانگین نمره‌ی کلی افکار خودکشی بک در افراد مبتلا به بیماری پوستی ویتیلیگو برابر با 33/1±67/3 از میانگین افراد بدون بیماری پوستی برابر با 17/1±37/0 بالاتر بود (02/0P=). میانگین نمره‌ی تنش روانی (استرس) بیماران ویتیلیگو برابر با 20/9±33/28 نیز از افراد بدون بیماری پوستی با میانگین برابر با 19/8±77/21 بیشتر بود (005/0P=).
نتیجه‌گیری: بیماران مبتلا به ویتیلیگو، افکار خودکشی و تنش روانی بیشتری نسبت به جمعیت عادی دارند، بنابراین در مراقبت و درمان این بیماران باید به تأثیر بیماری برجنبه‌های روان‌شناختی این بیماری بر زندگی روزمره و اجتماعی آن‌ها، توجه ویژه‌ای مبذول داشت.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
