فصلنامه

زمینه و هدف: آکنه ولگاریس از بیماری‌های بسیار شایع پوست است. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر روزه‌داری روی آکنه در بیماران مراجعه‌کننده به درمانگاه پوست بیمارستان رازی انجام گرفت.

روش اجرا: در این مطالعه‌ی هم‌گروهی آینده‌نگر، تعداد 10 نفر (نه نفر زن و یک نفر مرد) روزه‌دار با آکنه و 10 نفر (نه نفر زن و یک نفر مرد) غیرروزه‌دار با آکنه در بیمارستان رازی در ماه رمضان مورد بررسی قرار گرفتند و درصد بهبودی آکنه پس از ماه رمضان در آن‌ها بررسی و مقایسه شد.

یافته‌ها: در این مطالعه مشاهده شد که آکنه در افراد روزه‌دار 71% و در افراد غیرروزه‌دار 49% بهبودی داشته و میزان بهبودی افراد روزه‌دار 4_/1 برابر افراد غیرروزه‌دار بوده است، ولی این اختلاف ازنظر آماری معنی‌دار نشد (158_/0=P). هم‌چنین، مشخص شد که در روزه‌داران میزان بهبودی افراد با شدت آکنه متفاوت بوده است؛ به این صورت که میانگین بهبودی آکنه‌ی گرید 2 برابر 100%، در گرید 3 برابر 78% و در گرید 4 برابر 35% بود (025_/0=P) درصورتی که در افراد غیرروزه‌دار ارتباطی بین شدت آکنه و میزان بهبودی مشاهده نشد. هم‌چنین، در افراد زیر 24 سال میزان بهبود آکنه در گروه روزه‌دار 6_/1 برابر گروه غیرروزه‌دار بود و در افراد بالای 24 سال این نسبت 3_/1 برابر بود که این اختلاف ازنظر آماری معنی‌دار شد (011_/0=P).

نتیجه‌گیری: براساس نتایج به‌دست‌آمده در این مطالعه نمی‌توان در مورد تأثیر روزه‌داری روی بهبودی ضایعات آکنه قضاوت کرد. با توجه به اینکه مطالعه‌ی حاضر یک مطالعه با حجم نمونه‌ی کوچک بود، انجام مطالعات با حجم نمونه‌ی بزرگ‌تر توصیه می‌شود.

زمینه و هدف: با توجه به اینکه سرطان سلول سنگفرشیsquamous cell carcinoma (SCC) در جامعه از شیوع و مرگ‌ومیر بالایی برخوردار است و ما در کشور آمار دقیقی از پروگنوز، مرگ و عود بیماران در دست نداریم، هدف از این مطالعه بررسی وضعیت بیماران مبتلا به SCC لب تحتانی در ایران می‌باشد تا با یافتن اطلاعات جامع در مورد SCC لب تحتانی در مورد تغییر در پیگیری و درمان این بیماران اقدام کنیم.

روش اجرا: با مراجعه به پرونده بیماران مبتلا به SCC لب تحتانی که طی 5 سال (88 تا 93) در بیمارستان رازی تهران بستری و تحت درمان قرار گرفته بودند، اطلاعات بیماران با تجسس داخل پرونده‌ی آن‌ها و درصورت فقدان اطلاعات با برقراری تماس تلفنی جمع‌آوری و داده‌های به‌دست‌آمده توسط نرم‌افزار SPSS تحلیل گردید.

یافته‌ها: در انتهای مطالعه تعداد 69 بیمار (11 زن، 58 مرد با نسبت 1 به 5) با میانگین سنی 1_/64 سال وارد مطالعه شدند. بیشترین دهه‌ی سنی بیماران دهه‌ی هشتم بوده است. ازنظر مصرف دخانیات (سیگار) 36 مورد (1_/62%) سابقه مصرف دخانیات را داشتند، 46 بیمار (7_/66%) سابقه‌ی تماس طولانی‌مدت با نور خورشید داشتند. ازنظر امید به زندگی 66 بیمار در دوره‌ی 5 سال اول پس از شروع درمان بقا داشتند و تنها 3 بیمار (35_/4%) فوت شدند که 1 مورد از موارد فوت به‌علت کهولت سن بود و 2 مورد فوت به‌علت بیماری داشتند. ازلحاظ میزان عود و ظهور مجدد بیماری بعد از درمان دوره‌ی اول، 17 بیمار (6_/24%) سابقه‌ی عود مثبت و  52 بیمار (4_/75%) سابقه‌ی عود منفی داشتند.

نتیجه‌گیری: مطالعه‌ی حاضر نشان داد SCC لب تحتانی در دهه‌ی هفتم زندگی و در مردان نسبت به زنان از شیوع بیشتری برخوردار می‌باشد. هم‌چنین با توجه به میزان عود کم، شانس بقای بالا و با توجه به نتایج سایر مطالعات متد درمانی جراحی برای بیماران مبتلا به SCC لب تحتانی بسیار مؤثر است.

مقدمه: سارکوییدوزیس یک بیماری مزمن مولتی‌ارگان می‌باشد. «اسکار سارکوییدوزیس» یک یافته‌ی پوستی نادر ولی اختصاصی در سارکوییدوزیس می‌باشد. اغلب بیماران با اسکار سارکوییدوزیس درگیری سیستمیک به‌خصوص در ریه دارند.
 

زارش مورد: بیمار یک خانم 77 ساله با انفلتراسیون سارکوییدال در اسکارهای سوختگی مربوط به 30 سال قبل است که با استرویید سیستمیک بهبود قابل توجهی در ضایعات بیمار ایجاد شد.
 

نتیجه‌گیری: در برخورد با ضایعاتی که در اسکارهای سوختگی ایجاد می‌شوند باید اسکار سارکوییدوزیس را درنظر گرفت.