حمیدرضا احمدی آشتیانی، علیرضا فیروز، حسین رستگار، امیرحسین عسکری‌پور،
دوره 10، شماره 4 - ( زمستان 98، دوره 10، شماره‌ی 4 1398 )
چکیده
زخم به‌صورت گسستگی در ساختار و عملکرد پوست تعریف می‌شود. به زخم‌هایی که با روند ترتیبی و زمانی ترمیم زخم بهبود پیدا نکرده و بیش از 3 ماه بهبود نمی‌یابند زخم مزمن گفته می‌شود. ترمیم زخمهای دیابتی با توجه به مزمن‌بودن این نوع از زخم؛ به‌معنی توقف فرایند بهبودی در یکی از فازهای سه‌گانه‌ی ترمیم زخم (هموستاز/التهابی، بازآرایی، تولید و تمایز بافتی) فرایندی پیچیده است که منجر به شکست و تکرارپذیری درمان می‌شود، از این‌رو درمان زخمهای دیابتی چالشی مهم برای نظام سلامت می‌باشد. با شناخت توانایی‌های سلول‌های بنیادی در ترمیم بافت‌های مختلف، به‌کارگیری این سلول‌ها یا مشتقات استخراج‌شده از آن‌ها در کانون توجه درمانگران و محققان قرار گرفته است. با توجه به فقدان درمان و دستورالعمل کارآمد برای درمان این نوع از زخم دیابتی، با درنظرگرفتن روش‌ها و درمان‌های موجود و ظهور داروهای بازسازی‌کننده (Regenerative medicine) و درمان‌های مبتنی بر سلول‌های بنیادی در حوزه‌ی زخم، بستری جدید و امیدوارکننده برای درمان این نوع زخم فراهم آمده و پژوهش‌های فراوانی در ارتباط با آن در حال انجام است. در این مقاله به معرفی و بررسی اجمالی روش‌های جدید درمانی مبتنی بر سلول‌های بنیادی پرداخته می‌شود.
