زمینه و هدف: بیماری جذام یکی از
بیماری‌های عفونی مزمن است که معمولاً بر پوست و اعصاب محیطی تأثیر می‌گذارد و می‌تواند باعث
معلولیت‌های غیرقابل برگشت شود.
هدف از این مطالعه بررسی وضعیت معلولیت ناشی از بیماری جذام در استان گلستان در طی
سال‌های 1350 تا 1388 بوده است.
روش اجرا: این پژوهش، یک مطالعهی مقطعی
گذشته‌نگر بود. کلیه‌ی بیماران شناسایی‌شده در شبکه‌ی بهداشت استان گلستان در طی
سال‌های 1350 تا 1388 که تشخیص بیماری جذام برای آن‌ها گذاشته شده است وارد مطالعه
شدند. روش نمونه‌گیری به روش سرشماری ساده بوده و شامل تمام بیماران کشف‌شده در
مدت مطالعه می‌باشد. اطلاعات موردنیاز از پرونده‌ی بیماران استخراج و مورد تحلیل
قرار گرفت.
یافته‌ها: در این مدت 38 ساله، از
بین 100 بیمار مبتلا به بیماری جذام مورد بررسی، 68% موارد مرد بودند. میانگین سنی
این افراد 35.6±16.4 سال بود.
اکثریت موارد ابتلا ساکن مناطق روستایی (78%) و شغل اکثر آنان کارگری (39%) بوده
است. نوع بالینی بیماری در 64% موارد جذام پرباسیل بود. شصت‌ودو درصد مبتلایان،
درمان چنددارویی داشتند. ضایعات ماکولر (15%) شایع‌ترین شکل بیماری بود. مشکلات
عملکردی در 6% مثبت و در سایر موارد منفی و نامعلوم بود. مردان نسبت به زنان بیشتر
دچار معلولیت بودند. اکثر بیماران دارای عارضه، در گروه سنی 55-35 ساله بودند.
نتیجه‌گیری: در استان گلستان اکثر بیماران مبتلا به
جذام، دارای معلولیت درجه‌ی صفر یا یک بودند.
