۷ نتیجه برای میرامین‌محمدی
فرزانه زرین‌کار، علی خامسی‌پور، اکرم میرامین‌محمدی، ابراهیم اسکندری، محمود ناطقی‌رستمی، اسماعیل فلاح،
دوره ۳، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۹۱ )
چکیده
زمینه و هدف: لیشمانیزاسیون روشی مؤثر در پیشگیری از سالک می‌باشد. استانداردسازی لیشمانیا و شرایط نگه‌داری انگل از دشواری‌های این روش می‌باشد. در این مطالعه تأثیر استفاده از مواد نگه‌دارنده‌ی مختلف بر میزان عفونت‌زایی انگل بررسی شده است
روش اجرا: انگل Leishmania major در مراحل رشد لگاریتمی، شروع ایستا و انتهای مرحله‌ی ایستا، قبل از انجماد و بعد از انجماد با استفاده از مواد نگه‌دارنده‌ی مختلف با ترکیبات متنوع (ساکارز، گلیسرول، ترهالوز، گلوکز، سوربیتول و dimethyl sulfoxide [DMSO]) به موش‌های BALB/c تلقیح و میزان عفونت‌زایی بررسی شد. از آزمون IFA به‌منظور تعیین میزان انگل‌های متاسیکلیک استفاده شد
یافته‌ها: درصد انگل‌های زنده در ماده‌های نگه‌دارنده‌ی در مراحل مختلف رشد از ۸۹% تا ۹۸,۲% بود. در گروهی که انگل مرحله‌ی رشد لگاریتمی در مواد نگه‌دارنده‌ی ساکارز+ گلیسرول و DMSO دریافت کرده بودند بروز ضایعات از هفته‌ی سوم شروع و در هفته‌ی پنجم به ۱۰۰% رسید. درگروهی که انگل شروع مرحله‌ی ایستا و انتهای مرحله‌ی ایستا در مواد نگه‌دارنده‌های DMSO، ساکارز + گلوکز، ساکارز + گلیسرول و گلیسرول ۱۵% دریافت کرده بودند بروز ضایعه بین هفته‌ها‌ی ۴ تا ۵ شروع و در هفته‌ی ۸ به ۱۰۰% می‌رسید. میزان انگل‌های متاسیکلیک در مراحل مختلف رشد لگاریتمی، شروع مرحله‌ی ایستا و خاتمه‌ی ایستا به ترتیب افزایش یافت
نتیجه‌گیری: رابطه‌ی مستقیم بین درصد زنده‌بودن انگل و میزان بروز ضایعه مشاهده گردید. ماده‌ی نگه‌دارنده‌ی ساکارز ۲۲,۵% + گلیسرول ۲۲,۵% برای حفظ عفونت‌زایی انگل مناسب می‌باشد. رابطه‌ی مستقیمی بین میزان پروماستیگوت‌های متاسیکلیک عفونت‌زا و میزان بروز ضایعه در مراحل مختلف رشد در موش BALB/c وجود دارد
انسیه لطفعلی، اکرم میرامین‌محمدی، مهشید شهرزاد، علی خامسی‌پور، علیرضا فیروز، اعظم فتاحی،
دوره ۱۱، شماره ۱ - ( بهار ۹۹، دوره ۱۱، شماره‌ی ۱ ۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: هدف از این مطالعه، شناسایی گونه‌های مخمری جداشده از ناخن بیماران با علائم کلینیکی اونیکومایکوزیس با استفاده از روش PCR-RFLP است.
روش اجرا: نمونههای ناخن از ۵۰ بیمار با درگیری۲۹ ناخن دست و ۲۱ ناخن پا در سال ۱۳۹۸ جمعآوری شد. نمونهها با استفاده از روشهای متداول آزمایشگاهی بررسی شدند. جهت بررسی مخمرهای جدا شده از روش PCR-RFLP نیز استفاده شد.
یافته‌ها: بیشترین گونه‌ی کاندیدای جدا شده، ک. آلبیکنس است که از ۱۲ مورد (۲۴%) جدا شد و سپس به‌ترتیب ک. پاراپسیلوزیس ۳ مورد (۶%) و ک. گلابراتا ۲ مورد (۴%) بودند.
نتیجه‌گیری: روش PCR-RFLP به یاری آغازگرهای ITS۱-ITS۴ و آنزیم‌های برش‌دهنده‌ی MspI یک روش دقیق، سریع و مقرون به صرفه برای تشخیص افتراقی گونه‌های کاندیدا می‌باشد.
افسرالملوک حدادیان، آذین آیت‌اللهی، اکرم میرامین‌محمدی، مهشید شهرزادکاوکانی، علیرضا فیروز، انسیه لطفعلی، مهسا فتاحی،
دوره ۱۲، شماره ۳ - ( پاییز ۱۴۰۰، دوره ۱۲، شماره ۳ ۱۴۰۰ )
چکیده
مقدمه: قارچ‌ها از میکروارگانیسم‌هایی هستند که در پوست می‌توانند بیماری‌هایی ایجاد کنند. به‌ندرت ممکن است تظاهراتی غیرمعمول و تعریف‌شده ایجاد نمایند که می‌تواند منجر به تأخیر در تشخیص گردد.
گزارش مورد: بیمار یک مرد ۲۰ ساله می‌باشد که با سابقه پنج ماهه ضایعات قرینه کروی، قرمز پوسته‌دار همراه با خارش فراوان در ناحیه کشاله ران تا مچ پا به مرکز ما مراجعه کرده بود. آزمایش میکروسکوپی با استفاده از هیدروکسید پتاسیم ۱۰%، کشت و واکنش زنجیره پلیمراز انجام شد و عامل ضایعات ترایکوفایتون ایندوتینه‌آ شناسایی شد. براساس نتایج تست حساسیت دارویی، درمان پالس‌تراپی ایتراکونازول (۱۰۰ میلی‌گرم روزی دوبار به مدت یک هفته) همراه با پماد موضعی کلوتریمازول (روزانه دوبار به مدت ۴ هفته) صورت گرفت. پس از یک دوره دریافت دارو، ضایعات بیمار ازنظر بالینی و قارچ‌شناسی بهبود کامل یافت.
نتیجه‌گیری: این گزارش موردی به‌دلیل ایجاد اشکال غیرشایع توسط ت.ایندوتینه‌آ که موارد مقاومت به درمان نشان داده است، اهمیت دارد.
اکرم میرامین‌محمدی، مینو تسبیحی، سیدابراهیم اسکندری، مریم احمدی،
دوره ۱۲، شماره ۴ - ( دوره ۱۲، شماره ۴ ۱۴۰۰ )
چکیده
لیشمانیازیس توسط تک‌یاخته‌ای از جنس لیشمانیا ایجاد می‌شود و به‌وسیله پشه خاکی منتقل می‌شود. ایران یکی از کشورهای آندمیک این بیماری می‌باشد و نوع پوستی آن مشکل بهداشتی کشور است. هدف از این مطالعه بررسی عوامل اپیدمیولوژیک سالک مراجعه‌کننده به مرکز تحقیقات پوست و جذام از سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ می‌باشد.
بررسی حاضر یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی می‌باشد که برای این منظور کلیه افراد مبتلا به سالک در سال‌های ۱۴۰۰-۱۳۹۹ مراجعه‌کننده به مرکز تحقیقات پوست و جذام، مورد بررسی قرار گرفتند. با توجه به نتایج به‌دست‌آمده، درصد بیشتری از مبتلایان به سالک را گروه سنی بین ۱۰ تا ۱۹ سال تشکیل داده‌اند. از بین مشاغل نامبرده بین مبتلایان، درصد بیشتری به خانه‌داران در بین خانم‌های مبتلا و کارگران در بین آقایان مبتلا اختصاص داشت. فصل پاییز نیز طبق نتایج به‌دست‌آمده، بیشترین فصل برای شیوع سالک می‌باشد. مدت زمان بروز تا تشخیص سالک به‌طور میانگین ۳-۵/۱ ماه بوده و بیشتر بیماران سابقه سفر به مناطق روستایی را داشتند. درصد ضایعات مرطوب بیشتر از ضایعات خشک بوده است و بیشترین عضو درگیر دست بیماران بود. بیشترین موارد مراجعه از استان اصفهان گزارش شد.
سیدابراهیم اسکندری، علی خامسی‌پور، علیرضا فیروز، مینو تسبیحی، اکرم میرامین‌محمدی، خدیجه توکلی، مریم احمدی،
دوره ۱۳، شماره ۲ - ( تابستان ۱۴۰۱، دوره ۱۳، شماره ۲ ۱۴۰۱ )
چکیده
زمینه و هدف: لیشمانیازیس یک بیماری انگلی است که توسط پشه خاکی به انسان منتقل می‌شود و از بیماری‌های آندمیک ایران است. با گسترش همه‌گیری کووید ـ ۱۹ در سراسر جهان، بدون شک این ویروس با بیماری‌های عفونی بومی در مناطق مختلف تلاقی کرده است. در این مطالعه، ابتلا به کرونا در بیماران با سابقه سالک، مراجعه‌کننده به مرکز تحقیقات پوست و جذام تهران مورد بررسی قرار گرفت.
روش اجرا: تعداد ۹۱ بیمار با سابقه ابتلا به سالک جهت عفونت احتمالی با SARS-CoV-۲ موردبررسی قرار گرفتند. هم‌چنین میزان مراجعه‌کنندگان در طول اپیدمی کرونا با دوره مشابه قبل از کرونا مقایسه شد.
یافته‌ها: در مجموع ۶۰% از بیماران مبتلا به سالک، ابتلا به کرونا را گزارش نکردند. در ۲۱% موارد، کرونا خفیف، ۱۳% کرونا متوسط، ۳% کرونا شدید و تنها یک مورد مرگ در بین مبتلایان به کرونا با سابقه سالک گزارش شد. میزان مراجعه قبل از شروع اپیدمی کرونا، ۲ برابر بیشتر از مراجعه در دوران اپیدمی بود.
نتیجه‌گیری: در این مطالعه، به‌طور قابل‌توجهی مرگ‌ومیر و عوارض کووید ـ ۱۹ کمتر گزارش شد. با این حال، مطالعات بیشتری برای بررسی سیستم ایمنی و میزان محافظت ایجادشده توسط لیشمانیازیس جلدی در برابر کووید ـ ۱۹ موردنیاز است. مسائل مختلفی می‌تواند در کاهش بیماران در طول اپیدمی کرونا مؤثر باشد ازجمله عدم مراجعه به مراکز درمانی، کم‌شدن میزان سفرها و رعایت مسائل بهداشتی در طول اپیدمی.
مینو تسبیحی، اکرم میرامین‌محمدی، علی خامسی‌پور، سیدابراهیم اسکندری، علیرضا فیروز، سامان احمدنصرالهی،
دوره ۱۴، شماره ۲ - ( دوره ۱۴، شماره ۲ ۱۴۰۲ )
چکیده
زمینه و هدف: لیشمانیازیس جلدی یکی از معضلات بهداشتی مهم ایران محسوب می‌شود. هنوز واکسن مؤثری علیه لیشمانیازیس انسانی در دسترس نیست و درمان‌های حاضر مبتنی‌بر دارودرمانی است. درمان‌های معمول سمی و گران هستند و هم‌چنین مقاومت به درمان سبب شده جست‌وجو برای درمان‌های جدید ادامه داشته باشد. توفاسیتینیب یک مهارکننده انتخابی ژانوس کیناز است که مسیر سیگنالی چندین سیتوکین در سیستم ایمنی را مختل می‌کند. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی اثر پماد موضعی توفاسیتینیب ۲% در بهبودی زخم لیشمانیازیس جلدی در موش‌های Balb/C بود.
روش اجرا: این مطالعه تجربی، با به‌کارگیری داروهای توفاسیتینیب و گلوکانتیم در ۴۰ سر موش Balb/C ماده انجام شد. فرم متاسیکلیک پروماستیگوت لیشمانیا ماژور سویه استاندارد (MRHO/IR/۷۵/ER) به کف پا موش‌ها تزریق شد. پس از ایجاد زخم، موش‌ها به ۴ گروه درمانی توفاسیتینیب، گلوکانتیم، توفاسیتینیب ـ گلوکانتیم و شاهد بدون درمان تقسیم شدند. طول دوره درمان ۲۸ روز بود و در پایان هر هفته درمانی، قطر زخم اندازه‌گیری می‌شد.
یافته‌ها: پس از پایان درمان در گروه‌های تحت درمان با توفاسیتینیب، کاهش معنی‌داری در اندازه زخم و قطر کف پا نسبت به گروه شاهد بدون درمان مشاهده شد (۰۱/۰P<).
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد که توفاسیتینیب سبب تسریع بهبودی زخم در موش‌های Balb/C می‌شود و مشابه درمان استاندارد گلوکانتیم در بهبودی زخم عمل کرده است. استفاده از داروی توفاسیتینیب به فرم پماد در کاهش قطر زخم ناشی از لیشمانیا ماژور در موش مؤثر بوده و به‌دلیل سهولت در استفاده و عدم نیاز به تزریقات دردناک، می‌تواند به‌عنوان گزینه‌ای برای درمان بیماران مبتلا به لیشمانیازیس جلدی مطرح باشد.
هما هاتفی مینایی، علی خامسی‌پور، علیرضا فیروز، اکرم میرامین‌محمدی، سیدابراهیم اسکندری، شهلا میرعزیزی، مینو تسبیحی،
دوره ۱۵، شماره ۴ - ( دوره ۱۵، شماره ۴ ۱۴۰۳ )
چکیده
زمینه و هدف: کنترل بیماری لیشمانیازیس دشوار است و در مناطق اندمیک به‌صرفه نیست. داروی انتخابی ترکیبات سمی آنتیموان می‌باشد که مقاومت دارویی به آن در حال افزایش است. مطالعات حیوانی نشان داد که کمبود اینترفرون گاما باعث اختلال در بهبود لیشمانیازیس می‌شود. در این مطالعه، اثرات درمانی تزریق زیرجلدی اینترفرون گاما نوترکیب بر ضایعات لیشمانیازیس در موش‌های بالب سی ارزیابی شد.
روش اجرا: ۴۰ سر موش بالب سی با لیشمانیا ماژور آلوده شدند و پس از ایجاد زخم، اثرات درمانی گاما اینترفرون به‌تنهایی یا ترکیب با گلوکانتیم بررسی شد. درمان استاندارد گلوکانتیم و گروه کنترل بدون درمان نیز ارزیابی شد.
یافته‌ها: گروه‌های درمانی (گلوکانتیم، گاما اینترفرون و گاما اینترفرون ـ گلوکانتیم) ازنظر کاهش در قطر کف پا در مقایسه با گروه کنترل، اختلاف معنی‌دار داشتند (۰۱/۰P<). تفاوت معنی‌داری در میزان مرگ‌ومیر در دو گروه دریافت‌کننده گامااینترفرون با گروه درمان استاندارد گلوکانتیم مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد گامااینترفرون در درمان ضایعات لیشمانیازیس جلدی در موش Balb/c به‌تنهایی و ترکیب با درمان استاندارد مؤثر بوده است و می‌تواند به‌عنوان یک درمان جایگزین درنظر گرفته شود.
