هما هاتفی مینایی، علی خامسی‌پور، علیرضا فیروز، اکرم میرامین‌محمدی، سیدابراهیم اسکندری، شهلا میرعزیزی، مینو تسبیحی،
دوره ۱۵، شماره ۴ - ( دوره ۱۵، شماره ۴ ۱۴۰۳ )
چکیده
زمینه و هدف: کنترل بیماری لیشمانیازیس دشوار است و در مناطق اندمیک به‌صرفه نیست. داروی انتخابی ترکیبات سمی آنتیموان می‌باشد که مقاومت دارویی به آن در حال افزایش است. مطالعات حیوانی نشان داد که کمبود اینترفرون گاما باعث اختلال در بهبود لیشمانیازیس می‌شود. در این مطالعه، اثرات درمانی تزریق زیرجلدی اینترفرون گاما نوترکیب بر ضایعات لیشمانیازیس در موش‌های بالب سی ارزیابی شد.
روش اجرا: ۴۰ سر موش بالب سی با لیشمانیا ماژور آلوده شدند و پس از ایجاد زخم، اثرات درمانی گاما اینترفرون به‌تنهایی یا ترکیب با گلوکانتیم بررسی شد. درمان استاندارد گلوکانتیم و گروه کنترل بدون درمان نیز ارزیابی شد.
یافته‌ها: گروه‌های درمانی (گلوکانتیم، گاما اینترفرون و گاما اینترفرون ـ گلوکانتیم) ازنظر کاهش در قطر کف پا در مقایسه با گروه کنترل، اختلاف معنی‌دار داشتند (۰۱/۰P<). تفاوت معنی‌داری در میزان مرگ‌ومیر در دو گروه دریافت‌کننده گامااینترفرون با گروه درمان استاندارد گلوکانتیم مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد گامااینترفرون در درمان ضایعات لیشمانیازیس جلدی در موش Balb/c به‌تنهایی و ترکیب با درمان استاندارد مؤثر بوده است و می‌تواند به‌عنوان یک درمان جایگزین درنظر گرفته شود.
