مجید بنی‌محمد، مهدی فرقانی رامندی، حمیدرضا پازکی طرودی،
دوره 12، شماره 2 - ( 5-1400 )
چکیده
آلوپسی آره‌آتا (AA) نوعی ریزش موی ناگهانی غیراسکاردهنده می‌باشد که به‌صورت پچ‌های گرد یا بیضی در هر منطقه مودار می‌تواند مشاهده شود. این بیماری یک اختلال اتوایمون با پاسخ ایمونولوژیکی علیه فولیکول‌های مو می‌باشد که عوامل ژنتیکی و محیطی در ایجاد آن نقش دارند. شیوع AA در حدود 2/0-1/0 درصد در سراسر جهان است. براساس شدت بیماری و محل‌های درگیری می‌تواند به انواع آلوپسی با الگویPatchy ، Alopecia reticularis، آلوپسی توتالیس، آلوپسی یونیورسالیس، Alopecia ophiasis، آلوپسی Sisiapho، آلوپسی منتشر و Perinevoid alopecia areata تقسیم شود. گزینه‌های مختلف درمانی برای AA وجود دارد ولی پس از خاتمه، میزان عود زیادی بروز می‌دهند. AA با انفیلتراسیون لنفوسیت‌های T اطراف بولب فولیکول مو شناخته می‌شود و به عنوان درمان اصلی، کورتیکواستروئید‌ها مطرح می‌باشند. یکی دیگر از راه‌های درمان، ایمونوتراپی موضعی است که از مواد بسیار مهم آن دیفنیل سیکلوپروپنون است (DPCP). این ماده در مواردی که بیش از 50% ریزش مو داشته‌اند یا مقاوم به درمان شده‌اند استفاده می‌شود. مکانیسم دقیق عملکرد DPCP به‌درستی مشخص نیست ولی احتمالا نوعی رقابت آنتی‌ژنیک داشته و باعث کاهش تولید آنتی‌بادی‌های ضد فولیکول‌های مو می‌شود. این دارو می‌تواند پاسخ ایمنی را در پوست تغییر دهد و نسبت سلول‌های CD4 به CD8 در اطراف فولیکول مو را به نحوی عوض کند که منجر به بهبودی بیماری شود. بیان شده که میزان رشد مجدد مو‌ها در درمان با DPCP به‌طور میانگین 50 درصد است. در این مقاله به بررسی آخرین یافته‌ها راجع به AA پرداخته و جوانب درمانی آن، بالأخص با DPCP را بیان کرده‌ایم.
