10 نتیجه برای عوارض
نوید بوذری، کارلوس ریکوتی، فرانسیسکو کردل،
دوره 1، شماره 1 - ( 1-1389 )
چکیده
نکرولیز اپیدرمال سمی TEN) Toxic Epidermal Necrolysis) بیماری وخیم پوست و مخاط ناشی از مصرف دارو است. در این بیماری پوست سر به‌ندرت درگیر میشود. از روند TEN در بیمارانی که تحت درمان با رادیاسیون و داروهای ضد تشنج قرار گرفته‌اند گزارش‌هایی وجود دارد.در این مقاله بیماری معرفی میشود که به‌دنبال رادیاسیون و مصرف داروهای ضد تشنج به TEN همراه با درگیری پوست سر مبتلا شد. یکی از ویژگی‌های غیرمعمول در این موارد، TEN شروع ضایعات پوستی از محل تابش اشعه است. گزارش فرضیه‌های مختلف در توجیه این مشاهده مورد بحث قرار میگیرد.
شهرام باغستانی، شهرام زارع، فروغ محمدی، کرامت‌الله جهان‌شاهی،
دوره 1، شماره 4 - ( 10-1389 )
چکیده
زمینه و هدف: نارسایی کلیوی مزمن یک وضعیت بالینی است که در آن عملکرد کلیه‌ها کاهش یافته است. نارسایی کلیوی مزمن همراه با تظاهرات پوستی متعددی است که با شروع دیالیز ممکن است تظاهرات پوستی جدیدی نیز ظاهر شود. هدف از این مطالعه بررسی شیوع مشکلات پوستی در میان بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی مزمن تحت دیالیز بود.
روش اجرا: این مطالعه مقطعی بر روی 60 نفر از بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی مزمن مراجعه‌کننده به تنها مرکز دیالیز استان در بیمارستان شهید محمدی صورت گرفت. بیماران ازنظر تغییرات پوستی توسط متخصص پوست مورد معاینه‌ی دقیق قرار گرفتند. جهت توصیف و تحلیل داده‌های آماری از نرم‌افزار SPSS 16 و آزمون‌های آماری t و Chi2 استفاده شد. سطح معنی‌داری 0.05 در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: شایع‌ترین یافته‌ها، خشکی پوست در 78.3%، رنگ‌پریدگی در 71.7% و خارش در 58.3% بیماران بود. سایر یافته‌های بالینی شایع به‌ترتیب عبات بودند از: ناخن (half & half (35%، هیپوملانوز قطره‌ای ایدیوپاتیک (33.3%)، زردی پوست (31.7%)، هیپرکراتوز زیر ناخن (30%)، اونیکولیز (20%)، شیار عرضی ناخن (15%)، cherry آنژیوما (15%)، هیپرپیگمانتاسیون پوست (15%) و پورپورا (13.3%).
نتیجه‌گیری: نارسایی کلیوی مزمن با تظاهرات پوستی متعددی همراه است که میتواند به علت دیالیز یا بیماری زمینه‌ای باشد.این تغییرات بسیار متنوع است که شایع‌ترین آنها خشکی پوست و رنگ‌پریدگی می‌باشد. تشخیص زودرس این مشکلات ممکن است در کاهش ابتلا و بهبود کیفیت زندگی این بیماران مؤثر باشد.
اطهر معین، سیدمسعود داودی،
دوره 2، شماره 1 - ( 1-1390 )
چکیده
سولفور موستارد یا گاز خردل برای اولین بار در جنگ جهانی اول به‌عنوان سلاح شیمیایی استفاده شد. مدت‌ها بعد، ارتش عراق نیز بر علیه رزمندگان و مردم شهرهای ایران از آن استفاده کرد (67-1359). این ماده بیشتر از 100،000 نفر از ایرانیان را آسیب زد و یک سوم آنها هنوز هم از عوارض آن در رنج هستند. سولفور موستارد یک ماده‌ی آلکیله‌کننده با خواص سیتوتوکسیک، موتاژنیک و تاول‌زا می‌باشد که روی پوست، چشم و ریه اثر می‌کند. هدف ما از این مطالعه، مروری بر اثرات حاد و مزمن سولفور موستارد روی پوست می‌باشد. اطلاعات این مقاله از طریق جستجوی بانک‌های اطلاعاتی PubMed، Google، Iran Medex، Irandoc و SID تا ابتدای سال 2011 به‌دست آمد. شایع‌ترین اثرات حاد سولفور موستارد بر پوست عبارتند از: خارش و سوزش (96.8%-26%)، درد (77.4%-25%)، قرمزی (83.9%-20.6%)، هایپرپیگمانتاسیون (83.9%-20%) و وزیکول و تاول (80.6%-15.4%) و شایع‌ترین عوارض مزمن عبارتند از: خارش (94.7%-24.7%)، سوزش (52%-9.9%)، اسکار (70%-5.4%)، هایپرپیگمانتاسیون (55%-9.5%)، هیپوپیگمانتاسیون (40-2.3%)، خشکی پوست (43.7%-1.2%) و آنژیوم گیلاسی (37.5%-2.12%). علی‌رغم گذشت بیش از 20 سال از اتمام جنگ جانبازان شیمیایی هنوز از بسیاری از عوارض پوستی سولفور موستارد در رنج هستند. بعضی از عوارض مانند خارش وخشکی پوست اثرات منفی روی کارآیی و کیفیت زندگی آنها دارد. عوارض پوستی جدی‌تر مانند تومورهای بدخیم پوستی تا امروز نادر بوده و برای ایجاد نیاز به زمان طولانی‌تری دارد. بنابراین این جانبازان نیاز به پیگیری بیشتری دارند تا در صورتی که سرطان پوستی ایجاد شد سریعاً مشخص و درمان شوند.
بهاره ملک‌افضلی، فرانک نجیبی،
دوره 2، شماره 1 - ( 1-1390 )
چکیده
زمینه و هدف: عوارض پوستی داروهای ضدتشنج شایع بوده و علتی برای قطع مصرف دارو می‌باشـد. این عوارض طیفی از بثورات پوسـتی ماکولوپاپولر تا سـندرم اسـتیونس ـ جانسـون و نکروز سمی اپیدرمال می‌باشد. در بین داروهای رایج ضدتشنج ترکیبات آروماتیک مثل فنی‌تویین، فنوباربیتال و کاربامازپین شیوع بالاتری از بروز عوارض پوستی را دارند که گاهی‌اوقات منجر به بستری‌شدن بیماران می‌گردد. داروهای جدیدتر مثل لاموترژین نیز میتواند عوارض پوستی ایجاد کند.
روش اجرا: پرونده‌ی تمام بیمارانی که با تشخیص عوارض پوستی داروهای ضدتشنج در طی 8 سال در بیمارستان‌های تابع دانشگاه آزاد اسلامی و رسول اکرم(ص) بستری شده بودند مورد بررسی قرار گرفت.
یافته‌ها: شایع‌ترین دارویی که در این تحقیق عوارض پوستی نشان داده بود، فنی‌تویین (32%) و کمترین عارضه پوستی مربوط به لاموترژین (3%) بود.
نتیجه‌گیری: داروهای ضدتشنج یکی از علل شایع بروز عوارض دارویی می‌باشد که گاهی‌اوقات تهدید‌کننده‌ی حیات بوده و نیازمند بستری و اقدامات درمانی مناسب می‌باشد.
پوران لایق، حسام‌الدین سعیدیان، مهناز بنی‌هاشمی، حبیب‌الله اسماعیلی، اکرم مؤمن‌زاده،
دوره 3، شماره 1 - ( 1-1391 )
چکیده
زمینه و هدف: در بین درمان‌های موجود آکنه، ایزوتره‌تینوئین خوراکی تنها دارویی است که تقریباً برروی تمامی عوامل دخیل در پاتوژنز این بیماری مؤثر می‌باشند. گرچه مطالعات چندی در جوامع مختلف بر عوارض این دارو انجام شده اما مطالعات معدودی از مصرف‌کنندگان ایرانی در دسترس است. هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی عوارض شایع بالینی و آزمایشگاهی این دارو در مبتلایان به آکنه‌ی ندولوکیستیک در شهر مشهد درایران می‌باشد.
روش اجرا: 100 بیمار دارای آکنه‌ی ندولوکیستیک، بدون سابقه‌ی بیماری‌های خونی، کلیوی و کبدی شناخته‌شده و در مورد خانم‌ها دارای آزمایش منفی بارداری، وارد مطالعه شدند. بیماران تحت درمان با رژیم استاندارد mg/kg 120 برای یک دوره‌ی درمانی از ایزوتره‌تینوئین خوراکی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک مربوط به هر بیمار ثبت و آزمایش‌های پایه از قبیل سطح سرمی چربی‌ها، آزمایش‌های عملکرد کبدی و شمارش کامل خون انجام شد، هر دو ماه آزمایش‌ها تکرار و هم‌زمان وجود عوارض بالینی نیز بررسی شدند.
یافته‌ها: تمامی بیماران دوره‌ی درمان براساس وزن خود را به اتمام رساندند. شایع‌ترین عوارض به ترتیب کیلیت (87%)، خشکی پوست (71%)، انواع درماتیت‌ها (37%)، اپیستاکسی (21%)، آرترالژی و میالژی (21%) بودند. همه‌ی عوارض خفیف بودند و قطع درمان در هیچ موردی لازم نشد. گرچه تغییراتی در سطح چربی‌های سرم و آزمایش‌های عملکردی کبد مشاهده شد ولی این تغییرات در محدوده‌ی طبیعی قرار داشتند.
نتیجه‌گیری: درمان با ایزوتره‌تینوئین خوراکی در مبتلایان به آکنه‌ی ندولوکیستیک روشی کم‌عارضه می‌باشد اما باید احتمال عوارض جانبی جدی را همیشه مدنظر داشت.
لاله وزیری، سامان احمدنصرالهی، علیرضا فیروز،
دوره 6، شماره 2 - ( 5-1394 )
چکیده
کورتیکواستروئیدهای موضعی در درمان بیماری‌های پوستی نظیر اگزما و پسوریازیس بسیار مفید می‌باشند. اثرات ضدالتهابی و ضدتکثیر کورتیکواستروئیدهای موضعی دلیل اثربخشی و کاربرد زیاد آنها در بیماری‌های پوستی است. کورتیکواستروئیدهای موضعی را براساس قدرت میتوان به گروه‌های مختلفی دسته‌بندی کرد؛ این دسته‌بندی براساس فعالیت ذاتی مولکول کورتیکواستروئید فعال و خصوصیات حامل (کرم، پماد و لوسیون) انجام میشود که میتواند به‌صورت مستقیم در پذیرفته‌شدن دارو توسط بیمار و هم‌چنین بهبود نفوذ به پوست تأثیرگذار باشد. دستورالعمل ملی بریتانیا کورتیکواستروئیدهای موضعی را به 4 دسته ازنظر قدرت تقسیم می‌کند که شامل دسته‌ی 1 با بیشترین قدرت (برای مثال کلوبتازول پروپیونات) و دسته‌ی 4 با کمترین قدرت (برای مثال هیدروکورتیزون) می‌باشد. در مقابل، دسته‌بندی ایالات متحده‌ی آمریکا در 7 دسته طبقه‌بندی میشود که شامل فوق قوی، قوی، بالاتر از حد متوسط، در حد متوسط، پایین‌تر از حد متوسط، دارای اثر خفیف و دارای کمترین قدرت است.
کیمیا اکبری، فرشاد هاشمیان، مریم شیعه مرتضی، پرویز طوسی،
دوره 8، شماره 2 - ( 5-1396 )
چکیده
زمینه و هدف: پسوریازیس‌ولگاریس بیماری مزمن پوستی است که برای درمان آن از داروهای موضعی یا سیستمیک استفاده می‌گردد. با توجه به عدم درمان قطعی بیماران و نیاز به مصرف طولانی‌مدت داروها، شناخت عوارض دارویی میتواند کمک بسزایی به پیشگیری از ایجاد آنها و نیز بهبود روند درمانی بیماران کند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی فراوانی عوارض جانبی داروهای سیستمیک غیربیولوژیک در درمان پسوریازیس بود.
روش اجرا: این مطالعه‌ی توصیفی، با استفاده از پرونده‌های 200 بیمار مبتلا به پسوریازیس متوسط تا شدید در بخش پوست بیمارستان شهدا و بیمارستان لقمان در تهران در سال‌های 96-1395 انجام گرفت. اطلاعات به‌دست‌آمده از پرونده‌ی بیماران ثبت‌شده و با کمک نرم‌افزار آماری SPSS مورد بررسی قرار گرفتند. از آزمون آماری مربع کای برای بررسی ارتباط عوارض با جنسیت و آزمون آماری student T-Test برای بررسی ارتباط عوارض با سن استفاده شد.
یافته‌ها: از 200 بیمار مبتلا به پسوریازیس 56% مذکر بودند. 5/26% از آنها در سنین
34-25 سال قرار داشتند. میانگین سنی بیماران برابر 2/14±42 بود. 5/83% بیماران سابقه‌ی خانوادگی پسوریازیس نداشتند. سابقه‌ی ابتلا به فشارخون بالا در 11% بیماران وجود داشت. متوترکسات بیشترین میزان مصرف را داشت. افزایش آنزیم‌های کبدی بیشترین عارضه‌ی گزارش‌شده با آن بود که در فرم قرص این میزان 2/16% و در فرم آمپول 21% بود. شایع‌ترین عارضه سیکلوسپورین افزایش فشارخون بود که در 17 (3/15%) بیماران دیده شد. پوسته‌ریزی بیشترین عارضه‌ی مصرف آسیترتین بود (6/9%). اختلاف معنی‌داری بین شیوع عوارض، سن و جنس بیماران مشاهده نشد (05/0P<).
نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان می‌دهد که داروهای خوراکی درمان پسوریازیس می‌توانند برخی بیومارکرهای آزمایشگاهی را تغییر دهند یا عوارضی در پوست ایجاد کنند.
مهدی قیصری، خلیل فروزان‌نیا، پریا پیدایش، خاطره زاهدی،
دوره 10، شماره 3 - ( 8-1398 )
چکیده
زمینه و هدف: با توجه به مشاهدات بالینی و مطالعات محدود در زمینه‌ی عوارض پوستی و تغییرات رشد مو روی اندام اهداکننده‌ی رگ، این مطالعه با هدف بررسی تغییرات رشد مو و عوارض پوستی روی اندام مربوطه در افرادی که عمل بای‌پس عروق کرونری انجام داده‌اند و مقایسه‌ی میزان تفاوت بروز این عوارض در افراد دیابتی و غیردیابتی انجام شده است.
روش اجرا: هر دو اندام بیمارانی که 6-3 ماه گذشته جراحی بای‌پس عروق کرونری داشتند و جهت پیگیری معمول به درمانگاه جراحی قلب مراجعه کرده بودند، بررسی و مقایسه شدند. تغییرات پوستی توسط متخصص پوست مورد بررسی قرار گرفته و پس از ثبت تغییرات به‌وجودآمده، بروز این عوارض و تفاوت بروز در افراد دیابتی و غیردیابتی بررسی گردید.
یافته‌ها: از 97 بیمار که وارد مطالعه شدند تعداد 77 نفر مرد و 20 نفر زن بودند که از این موارد 29 بیمار دیابت داشتند. طی بررسی‌ها 10 بیمار هایپرتریکوزیس، 3 بیمار ریزش مو در اندام مربوطه، 16 بیمار تغییرات هایپرپیگمانتاسیون، 21 بیمار خارش، 26 بیمار کلویید، 3 بیمار علائم درماتیت، 9 بیمار عفونت زخم داشتند. در این مطالعه هیچ کدام از عوارض در افراد دیابتی نسبت به افراد غیردیابتی تفاوت معناداری نداشت (05/0P>).
نتیجه‌گیری: در این مطالعه عوارض پوستی مشاهده‌شده مشابه سایر مطالعات انجام‌شده بود. تنها تفاوت بارز بروز هایپرتریکوزیس در اندام اهداکننده‌ی رگ بود. مطالعات بزرگتر با جمعیت بیشتر که شامل پیگیری عوارض باشد لازم است تا علاوه‌بر تعیین دقیق‌تر شیوع عوارض، بهبود و پایداری آنها را ارزیابی کند.
پدرام نورمحمدپور،
دوره 13، شماره 1 - ( 2-1401 )
چکیده
ضایعات portwine stains (PWS) از شایع‌ترین مالفورماسیون‌های عروقی کودکی به‌شمار می‌روند که بدون درمان، به‌تدریج افزایش رنگ و ضخامت پبدا کرده و تأثیر مخرب و عمیق روانی روی کودک دارند. به همین دلیل و نیز به‌دلیل مقاوم‌شدن ضایعات به درمان با گذشت زمان، درمان زودرس اولیه این ضایعات اهمیت فراوانی دارد. لیزر
Pulsed Dye Laser (PDL) درحال حاضر درمان انتخابی اولیه این ضایعات محسوب میشود. تقریباً در تمام جنبه‌های مربوط به درمان این ضایعات با لیزر PDL، اختلاف‌نظر و بعضاً داده‌های ضدونقیض در میان مطالعات مختلف یافت میشود. این موارد شامل نامشخص‌بودن تعداد بهینه جلسات درمان، سن مناسب شروع درمان، پارامترهای بهینه برای شروع درمان و روش‌های ممکن برای افزایش اثربخشی درمان با لیزر، عوارض احتمالی درمان و نحوه مواجهه با آنها و نیز استفاده از روش‌های مختلف برای کاستن از ناراحتی بیمار حین درمان هستند. مقاله حاضر به جمع‌آوری و مرور مطالعات موجود در این زمینه پرداخته است.
حاتم احمدی، آرینا نیک‌خواه،
دوره 14، شماره 1 - ( 2-1402 )
چکیده
چهره انسان منبع اصلی انتقال اطلاعات برای بسیاری از پیامهای غیرکلامی و ازجمله حالت عاطفی یک فرد محسوب میشود. سم بوتاکس یا بوتولینوم، نوروتوکسینی است که توسط باکتری کلستریدیوم بوتولینوم ـ که در غذاهای کنسروشده رشد و تکثیر مییابد ـ تولید میشود. 8 سروتیپ از این سم وجود دارد که عمدتاٌ استفاده بالینی از نوع B آن برای درمان طیف گستردهای از اختلالات و بیماریها و از نوع A آن به‌منظور زیبایی صورت میگیرد.
تزریق مکرر بوتاکس برای حفظ اثرات درمانی آن ضروری است. تزریق سم بوتاکس در ماهیچههای واقع در زیر چین‌وچروکهای صورت، موجب شلشدن آنها و درنتیجه صاف‌شدن پوست آن قسمت میشود. تزریق بوتاکس در موارد درمانی و یا زیبایی، نسبتاً بی‌خطر بوده و میتواند روشی جایگزین نسبت به استفاده از دارو یا جراحی باشد. اگرچه فراوانی عوارض جانبی جدی برای استفاده از بوتاکس در موارد درمانی بسیار بیشتر از موارد استفاده در زیبایی است، با این حال ممکن است استفاده از بوتاکس در زیبایی نیز عوارضی داشته باشد که با رعایت تکنیکهای مختلف، میتوان عوارض آن‌را به حداقل رساند.
