8 نتیجه برای فرابنفش
مسعود ملکی، علیرضا عصاری، احمدرضا طاهری، محمد ابراهیمی‌راد،
دوره 2، شماره 1 - ( 1-1390 )
چکیده
زمینه و هدف: ویتیلیگو یک بیماری پوستی شایع است که به‌صورت لکه‌های بدون رنگ تظاهر کرده و باعث مشکلات روانی ـ اجتماعی می‌شود. نوردرمانی با اشعه‌ی فرابنفش A همراه با متوکسالن (PUVA) یکی از روش‌های پرمصرف و مؤثر در درمان ویتیلیگو است که از بیش از 10 سال پیش امکان انجام آن در استان خراسان فراهم آمده است.
روش اجرا: این مطالعه به‌صورت کارآزمایی بدون شاهد برای بیماران مبتلا به ویتیلیگو مراجعه‌کننده به مرکز نور درمانی بیمارستان امام رضا(ع) مشهد طی سال‌های 78-1377 انجام شد. بیماران با وسعت درگیری کمتر از 2% سطح بدن به روش موضعی و بیشتر از آن به روش سیستمیک درمان شدند. اطلاعات حاصله شامل میزان بهبودی و عوارض توسط نرم‌افزار SPSS نسخه‌ی 11.5 مورد آنالیز قرار گرفت.
یافته‌ها: 135 نفر شامل 79 زن و 56 مرد وارد مطالعه شدند. 126 نفر تحت درمان سیستمیک و 9 نفر تحت درمان موضعی قرار گرفتند. پیگمانتاسیون مجدد در حد 100% در یک نفر، 99-80% در 53 نفر، 79-60% در 43 نفر، 59-40 % در 12 نفر، 39-20% در 6 نفر و کمتر از 20% در 20 نفر مشاهده شد. نتایج در انواع ژنرالیزه، در ناحیه‌ی صورت و در جلسات درمانی بیشتر از 200 جلسه به‌صورت معنی‌داری بهتر بود. ولی ارتباط معنی‌داری بین میزان پاسخ درمانی با سن بیمار، سابقه‌ی خانوادگی، محل شروع بیماری، زمان ظهور اولین علائم بهبودی حین درمان، فاصله‌ی زمانی بین شروع بیماری تا شروع درمان و تیپ پوستی وجود نداشت. عوارض شایع حین درمان شامل خارش 69.6%، قرمزی 52.6%، تهوع و استفراغ 28.9% و سردرد 17.8% بود.
نتیجه‌گیری: درمان با PUVA یک روش مؤثر و کم‌عارضه در بیماران مبتلا به ویتیلیگو است که در انواع غیرسگمنتال و ناحیه‌ی صورت با نتایج بهتری همراه است.
سامان احمد نصرالهی، حسام علی‌بخشی،
دوره 4، شماره 4 - ( 10-1392 )
چکیده
امروزه استفاده از فرآورده‌های ضدآفتاب به جهت جلوگیری از عوارض پرتوهای فرابنفش شامل بروز علائم پیری، آفتاب‌سوختگی و سرطان پوست توصیه می‌شود. به‌طور کلی ضدآفتاب‌ها به دو دسته‌ی شیمیایی (عمدتاً جاذب پرتوهای فرابنفش B) و فیزیکی (مانند اکسید روی و دی‌اکسید تیتانیوم) تقسیم می‌شوند. دسته‌ی دوم با مکانیسم بازتابش و منعکس‌کردن پرتوهای فرابنفش A و B نقش محافظتی خود را ایفا می‌نمایند. دی‌اکسیدتیتانیوم (TiO2) یکی از پرمصرف‌ترین ضدآفتاب‌های فیزیکی می‌باشد که امواج فرابنفش B (290–320 nm) و فرابنفش A (320–400 nm) را مسدود می‌کند. با این‌که دی‌اکسیدتیتانیوم یک رنگ‌دانه‌ی ایمن و فاقد عوارض جانبی می‌باشد، اما استفاده از نوع نانوذره‌ی آن می‌تواند سبب بروز نگرانی‌هایی شود. نانوذرات دی‌اکسیدتیتانیوم می‌توانند در سلول‌ها نفوذ کرده و در پی فرآیند فتوکاتالیز در حضور نور خورشید باعث آسیب‌رساندن به DNA سلول شوند.
محمد آزاد، سامان احمدنصرالهی، علیرضا فیروز،
دوره 5، شماره 1 - ( 1-1393 )
چکیده
پرتوهای فرابنفش در حالی که قسمت کوچکی از نور خورشید را تشکیل می‌دهند، برای پوست مضر بوده و باعث آفتاب‌سوختگی، آسیب و حتی سرطان پوست می‌شوند. ضدآفتاب‌ها از پرمصرف‌ترین فرآورده‌های آرایشی ـ بهداشتی می‌باشند که شخص را از ابتلا به سرطان پوست یا آسیب‌های ناشی از نور خورشید محافظت می‌کنند. این محصولات به دو گروه شیمیایی و فیزیکی تقسیم می‌شوند. ضدآفتاب‌های فیزیکی حاوی اکسید روی با دو مکانیسم انعکاس و پراکندن نور، پوست را از امواج فرابنفش محافظت می‌کنند. این نوع فرآورده‌ها بدون آلرژی و ایجاد حساسیت و آکنه می‌باشند. در حال حاضر، استفاده از نانوذرات اکسید روی در فرمولاسیون ضدآفتاب‌ها این قابلیت را ایجاد کرده است که محصولات فوق هر دو مزیت محافظت در برابر پرتوهای مضر خورشید و جذابیت آرایشی را داشته باشند.
آفاق کاظمی، امید اسکندری، محمد کریمی،
دوره 6، شماره 1 - ( 2-1394 )
چکیده
زمینه و هدف: سرطان پوست از شایع‌ترین سرطان‌های انسان است که در ایران روندی روبه افزایش دارد. هدف از این مطالعه، بررسی فراوانی، بروز و توزیع جغرافیایی سرطان پوست در استان کردستان و شناخت مناطق پرخطر برای این سرطان بود.
روش اجرا: در این مطالعه‌ی مقطعی ـ توصیفی، داده‌های تحقیق بااستفاده از نسخه‌ی 16 نرم‌افزار آماری SPSS توصیف و تحلیل شد. از نمودارها و آزمون‌های آماری t و تحلیل واریانس (ANOVA) برای مقایسه‌ی میانگین‌ها استفاده شد. نقشه‌ی پراکندگی سرطان پوست در استان کردستان با استفاده از نسخه‌ی 3/9 نرم‌افزار
(Geographic Information System) GIS طی سال‌های 1385 الی 1389 ترسیم گردید. به‌منظور بررسی علت بالا‌بودن میزان بروز مبتلایان به سرطان پوست در برخی شهرستان‌های این استان، نقشه‌ی توزیع جغرافیایی شاخص جهانی تابش پرتو فرابنفش نیز تهیه شد.
یافته‌ها: شهرستان سنندج با میزان بروز 55/17 در هر صد هزار نفر بیشترین میزان و شهرستان سروآباد با میزان بروز 73/3 در هر صد‌هزار نفر دارای کمترین میزان بروز بودند. تعداد مبتلایان مرد (542 نفر)، نزدیک به دو برابر مبتلایان زن (324 نفر) بود (0001/0P). هم‌چنین تعداد موارد سرطان پوست در ساکنان شهرها (01/68%) بیش از دو برابر روستانشینان (99/31%) بود (008/0=P).
نتیجه‌گیری: شیوه‌ی زندگی مردان و تماس شغلی آن‌ها با آفتاب می‌تواند عامل خطرساز مهمی در روند رو‌به‌رشد سرطان پوست در استان کردستان باشد. همبستگی موردانتظار بین بروز سرطان پوست در سطح شهرستان‌ها و توزیع جغرافیایی شاخص جهانی تابش پرتوفرابنفش خورشید مشاهده نشد. پژوهش‌های کامل‌تری در این زمینه مورد نیاز است.
مرجان انتظامی، بهاره ملک‌افضلی، رقیه جبرئیلی، بیتا شهباززادگان،
دوره 7، شماره 4 - ( 11-1395 )
چکیده
زمینه و هدف: ویتیلیگو یک اختلال تولید رنگدانه است که در آن ملانوسیت‌ها در پوست تخریب می‌شوند. درمان ویتیلیگو به وسعت بیماری و الگوی توزیع آن بستگی دارد. هدف از این مطالعه مقایسه‌ی اثربخشی پرتوفرابنفش B با دامنه‌ی باریک
(narrow band ultraviolet B [NBUVB]) با پسورالن همراه با پرتو فرابنفش A (psoralen-ultraviolet A [PUVA]) در درمان مبتلایان به ویتیلیگو بود.
روش اجرا: این کارآزمایی بالینی روی 60 بیمار مبتلا به ویتیلیگو که طی سال 1392 به بیمارستان بوعلی و مرکز لیزر مهرگان شهر تهران مراجعه کرده و تحت درمان با NBUVB و یا PUVA قرار گرفتند، انجام شد. تعداد بیماران در هر گروه 30 نفر بود. گروهی که تحت درمان با PUVA بودند 3 ساعت قبل از فوتوتراپی، قرص‌های حاوی 8 ـ متوکسی پسورالن مصرف کرده و دو بار در هفته تحت فوتوتراپی قرار گرفتند. گروه دوم دوبار در هفته تحت تابش اشعه‌ی NBUVB قرار گرفتند.
یافته‌ها: در بیماران تحت درمان با PUVA، 40% و در گروه بیماران تحت درمان با NBUVB 3/43% بیماران مرد بودند. در بیماران تحت درمان با PUVA، نوع ویتیلیگو در 7/56% موارد ژنرالیزه، در 30% موارد سگمنتال و در 3/13% فوکال بود. در بیماران تحت درمان با NBUVB در 7/56% موارد بیماری ژنرالیزه، در 3/33% سگمنتال و در 10% فوکال بود. سه ماه و 6 ماه پس از آغاز درمان، به‌طور معنی‌داری، بازگشت مجدد رنگ پوست (رپیگمانتاسیون) در بیماران تحت درمان با NBUVB بیش از گروه تحت درمان با PUVA بود (05/0>P).
نتیجه‌گیری: استفاده از روش درمانی NBUVB در ویتیلیگو با توجه به عوارض کمتر برای بیمار و میزان بهبودی قابل قبول نسبت به PUVA ارجح است.
کمند هدایت، سامان احمدنصرالهی، حسین رستگار، فاطمه ذوالفقاری، علیرضا فیروز،
دوره 8، شماره 4 - ( 11-1396 )
چکیده
فراورده‌های ضدآفتاب یکی از مهم‌ترین راه‌ها برای محافظت از پوست در برابر آفتاب سوختگی، پیری زودرس پوست و سرطان پوست به‌حساب می‌آیند. به‌دلیل تنوع و گستردگی بالای فراورده‌های ضدآفتاب، اطمینان از توانایی این محصولات در جلوگیری از آثار مخرب بر پوست امری ضروری به‌نظر می‌رسد. برای ارزیابی کارایی فراورده‌های ضدآفتاب در برابر اشعه‌ی UVB از فاکتور حفاظتی خورشید Sun Protection Factor (SPF)استفاده می‌شود. به‌دلیل عدم وجود یک استاندارد جامع برای تعیین SPF به روش درون‌تن در ایران، تعیین این فاکتور برای کرم‌های ضدآفتاب ایرانی در کشور‌های خارجی و با پرداخت هزینه‌های گزاف صورت می‌گیرد. در این مطالعه 4 استاندارد جهانی شامل ISO24444، CEN2006، FDA2007 و FDA2011 در این زمینه بررسی و مقایسه شدند. روند کلی تعیین SPF به شیوه‌ی درون‌تن در همه‌ی این استانداردها یکسان است اما در جزئیات تفاوت‌های آشکاری دارند که منجر به ایجاد نقاط قوت و ضعف در هر یک از این استانداردها شده است. در این تحقیق مستندات جامعی گرداوری شد تا درنهایت با توجه به زیرساخت‌ها و امکانات موجود، پروتکل جامعی برای تعیین SPF به روش درون‌تن با همکاری سازمان غذا و داروی ایران تدوین شود.
لیلا میران‌زاده، فتح‌الله غلامی بروجنی،
دوره 9، شماره 1 - ( 2-1397 )
چکیده
زمینه و هدف: سرطان پوست یکی از شایع‌ترین سرطان‌ها در تمام دنیا بوده و در نقاط مختلف کشور ما ازلحاظ فراوانی در رتبه‌ی اول یا دوم قرار دارد. با توجه به فقدان اطلاعات جامع از این نوع سرطان در شهرستان کاشان، این مطالعه با هدف تعیین فراوانی انواع سرطان پوست در این شهرستان انجام شد.
روش اجرا: مطالعه براساس بررسی داده‌های موجود (data study) صورت گرفت. همه‌ی موارد ثبت‌شده‌ی سرطان طی سال‌های 1388 تا 1396 در آزمایشگاه آسیب‌شناسی دانشگاه علوم پزشکی کاشان که در مرکز ثبت سرطان بایگانی شده بود مطالعه شد، داده‌های مربوط به شاخص فرابنفش خورشید از سایت‌های معتبر هواشناسی در بازه‌ی زمانی فوق استخراج شد. داده‌ها به‌وسیله‌ی آمار توصیفی و استنباطی (آزمون‌های مربع کای و MANOVA) با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه‌ی 16، مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت.
یافته‌ها: مجموع سرطان‌های پوست در کاشان 42/26% کل سرطان‌ها را طی سال‌های 1388 تا 1396 شامل می‌شد. 79% از سرطان‌های پوست، به نوع بازوسلولر اختصاص یافته است. این مقادیر در انواع اسپینوسلولر و ملانوم بدخیم به‌ترتیب 16% و 3% بوده است. میانگین سنی افراد مبتلا به سرطان‌های پوست در این شهرستان 48 سال است. مردان شیوع بالاتری از سرطان‌های پوست از نوع بازوسلولر را نسبت به زنان از خود نشان دادند. بررسی داده‌های طولانی‌مدت شاخص UV در این شهرستان نشان می‌دهد در هشت ماه از سال این شاخص بالاتر از 6 (با اثرات زیاد تا خطرناک) بوده است.
نتیجه‌گیری: سرطان پوست یکی از شایع‌ترین سرطان‌ها در شهرستان کاشان به‌خصوص در مردان است و باید آموزش‌های موردنیاز جهت کاهش خطرات و پیشگیری به افراد ساکن این شهرستان داده شود.
کمند هدایت، سامان احمدنصرالهی، حسین رستگار، فاطمه ذوالفقاری، علیرضا فیروز،
دوره 9، شماره 1 - ( 2-1397 )
چکیده
فراورده‌های ضدآفتاب یکی از مهم‌ترین راه‌ها برای محافظت از پوست در برابر آفتاب‌سوختگی، پیری زودرس و سرطان پوست به‌حساب می‌آیند. به دلیل تنوع و گستردگی بالای فراورده‌های ضدآفتاب، اطمینان از توانایی این محصولات در جلوگیری از آثار مخرب بر پوست امری ضروری به‌نظر می‌رسد. برای ارزیابی کارایی فراورده‌های ضدآفتاب در برابر اشعه‌ی UVA از فاکتور حفاظتی (UVA-PF) UVA protection factorاستفاده می‌شود. به‌دلیل عدم وجود یک استاندارد جامع برای تعیین UVA-PF در ایران، تعیین این فاکتور برای کرم‌های ضدآفتاب ایرانی در کشور‌های خارجی و با پرداخت هزینه‌های گزاف صورت می‌گیرد. برای سنجش UVA-PF به شیوه‌ی درون‌تن دو استاندارد CEN 2006 و FDA 2007 روش تیرگی پایدار پیگمان‌ها (PPD) را پیشنهاد می‌دهند که در عین پیروی از اصول مشابه در جزئیات متفاوت هستند. برای سنجش UVA-PF به شیوه‌ی برون‌تن چهار استاندارد CEN 2006، FDA 2007، FDA 2011 و ISO 24443 (روش پیشنهادی از سوی استاندارد (AS/NZS2604:2012 پروتکل‌هایی را ارائه داده‌اند که در این میان دو استاندارد CEN و FDA 2011 از روش طول موج بحرانی استفاده می‌کنند. استاندارد FDA 2007 کسر اصلاح‌شده‌ی Diffey را معرفی می‌کند. استاندارد ISO 24443 اندازه‌گیری UVA-PF به شیوه‌ی برون‌تن در هماهنگی با PPD را مناسب می‌داند.
در این تحقیق مروری، مستندات جامعی گرداوری شد و درنهایت با توجه به زیرساخت‌ها و امکانات موجود پروتکل جامعی برای تعیین UVA-PF با همکاری آزمایشگاه مرکزی سازمان غذا و داروی ایران تدوین شد.
