فصلنامه

---

---

---

زمینه و هدف: آلوپسی آندروژنتیک از شایعترین انواع ریزش مو در آقایان می‌باشد. در حال حاضر تنها داروی موضعی مورد تأیید توسط سازمان غذا و داروی آمریکا برای آلوپسیآندروژنتیک، مینوکسیدیل می‌باشد. به هر صورت، اثربخشی این دارو به دلیل نفوذ کم پوستی، محدود است. با توجه به اینکه سیستمهای دارورسانی مانند لیپوزومها و نیوزومها اثربخشی بیشتر و عوارض جانبی کمتری دارند، این مطالعه به‌منظور مقایسهی اثربخشی محلول موضعی مینوکسیدیل نیوزومال 2.5% با محلول موضعی متداول مینوکسیدیل %2.5 صورت گرفته است. روش اجرا: در این کارآزمایی بالینی، تصادفی دارای گروه شاهد دوسوکور، 90 بیمار مذکر که براساس معیارهای Hamilton مبتلا به آلوپسی آندروژنتیک بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران ازنظر پاسخ به درمان براساس ارزیابی پزشک (با درماتوسکوپ) و خودارزیابی بیمار در هر یک از دو گروه به مدت 6 ماه بهصورت ماهانه موردپیگیری قرار گرفتند. یافته‌ها: هشتاد و هشت نفر از شرکت‌کنندگان مطالعه را به پایان رساندند. میانگین تعداد موی افزایشیافته در گروه نیوزومال 28.18±11.00 و در گروه مینوکسیدیل متداول 5.23±14.22 در طول دوره‌ی درمان بود (P<0.001). در ارزیابی میانگین پاسخ به درمان توسط بیمار در گروه نیوزومال 8.72±5.03 و در گروه مینوکسیدیل متداول 3.33±2.67 بود که بهطور معنی‌داری رضایت بیشتر بیماران را نشان می‌دهد (P=0.001). دو بیمار در گروه مینوکسیدیل نیوزومال به‌دلیل قرمزی و خارش ناشی از مصرف دارو از مطالعه خارج شدند. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، مینوکسیدیل نیوزومال ازنظر آماری بهطور معنی‌داری باعث پاسخ درمانی بهتری نسبت به محلول متداول مینوکسیدیل شد. بنابراین ممکن است استفاده از این ترکیب جدید دارویی برای درمان آلوپسی آندروژنتیک توصیه می‌گردد.

---

زمینه و هدف: آلوپسی آندروژنتیک شایع‌ترین علت ریزش مو بعد از بلوغ است. شیوع بیماری‌های همراه با آن در مبتلایان به این بیماری به‌طور فزاینده‌ای در حال شناسایی است که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان سندرم متابولیک و بیماری‌های قلبی ـ عروقی را نام برد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط آلوپسی آندروژنتیک با ضخامت لایه‌ی اینتیما مدیای سرخرگ کاروتید به‌عنوان مشخصه‌ای برای تشخیص زودهنگام آترواسکلروز در زنان بود.

روش اجرا: این مطالعه‌ی مورد ـ شاهدی روی 54 زن، 27 نفر مبتلا به آلوپسی آندروژنتیک و 27 نفر شاهد سالم انجام شد. اطلاعات دموگرافیک و بالینی افراد در پرسش‌نامه‌ی از پیش تدوین‌شده ثبت و ضخامت لایه‌ی اینتیما مدیای سرخرگ کاروتید با استفاده از سونوگرافی اندازه‌گیری شد. پس از گردآوری اطلاعات، ارتباط ضخامت لایه‌ی اینتیما مدیای سرخرگ کاروتید با آلوپسی آندروژنتیک با استفاده از آزمون‌های t مستقل و Mann-Whitney در دو گروه مقایسه شد.

یافته‌ها: میانگین±انحراف معیار سن گروه مورد و شاهد به‌ترتیب برابر 6_/6±8_/28 و 7_/6±1_/28 سال بود. هرچند نتایج به‌دست‌آمده نشان‌دهنده بالاتربودن ضخامت لایه‌ی اینتیما مدیای کاروتید در بیماران مبتلا به آلوپسی آندروژنتیک بود ولی ارتباط آماری معنی‌داری بین آلوپسی آندروژنتیک و ضخامت لایه‌ی اینتیما مدیای سرخرگ کاروتید یافت نشد (05_/0P>). هم‌چنین، رابطه‌ی آماری معنی‌داری بین ضخامت لایه‌ی اینتیما مدیای سرخرگ کاروتید و سن شروع بیماری، شدت آلوپسی و الگوی آلوپسی یافت نشد (05_/0P>).

نتیجه‌گیری: هرچند نتایج این مطالعه معنی‌دار نشد ولی بالاتربودن ضخامت لایه‌ی اینتیما مدیای کاروتید در مبتلایان به آلوپسی آندروژنتیک را می‌توان به‌عنوان عاملی برای پیش‌بینی بیماری‌های قلبی ـ عروقی مدنظر داشت.

---

پلاسمای غنی از پلاکت (Platelet-Rich Plasma [PRP])، محصولی مشتق از خون می‌باشد که از نظر پلاکتی غنی شده است. پلاکت‌ها مجموعه ای از فاکتورهای رشد و سیتوکین‌ها را ایجاد می‌کنند. زمانی که پلاکت‌ها در شرایط درون تنی (in vivo) فعال می‌شوند، مولکول‌های سیگنال‌دهنده را به‌سرعت در محیط پیرامونی آزاد کرده و گیرنده‌های چرخه‌های مختلف را فعال می‌سازند. در این مقاله مروری، روی چرخه‌های سلولی و مولکولی بیش تنظیم‌شده توسط PRP که در ساخت فولیکول مو اهمیت دارند و شواهد بالینی حاصل از مطالعات انجام‌شده با استفاده از روش PRP و فاکتورهای رشدی مرتبط با آن، جهت درمان ریزش مو و طاسی آندروژنتیک بحث می شود.

یک جستجوی الکترونیک در پایگاه‌های اطلاعاتی PubMed و EMBASE از سال 2006 الی 2016 انجام شد. کلیدواژه‌های ذیل برای جست‌وجو انتخاب گردید: «پلاسمای غنی از پلاکت»، «ژل پلاسمایی غنی از پلاکت»، «ماتریکس فیبرینی غنی از پلاکت»، «فاکتور رشد غنی از پلاسما»، «مزوتراپی»، «آلوپسی با ماهیت مردانه»، «الگوی ریزش موی مردانه» و «الگوی ریزش موی زنانه».

در پایان فرآیند بررسی مقالات حاصل از جستجو، 25 مقاله جهت نگارش مقاله انتخاب گردید. نتایج حاصل از مطالعات بررسی‌شده در این مقاله مروری نشان داد که استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت می‌تواند روش بالینی مفیدی را برای درمان بیماری ریزش موی اندروژنتیک با الگوی مردانه یا زنانه به ویژه در مراحل اولیه ریزش ایجاد نماید.

---

سرطان نوعی بیماری ژنتیکی است. برخی از سرطان‌ها به ارث می‌رسند اما بیشتر آن‌ها، به‌علت جهش در سلول‌های سوماتیک به‌وجود می‌آیند. علت این جهش‌ها یا خطای ذاتی در رونوشت از DNA یا قرارگرفتن در معرض کارسینوژن‌ها است. ملانوم جدی‌ترین سرطان پوست، در ملانوسیت‌ها رشد می‌کند. ملانوسیت‌ها به ساخت ملانین یا همان رنگ‌دانه‌ی پوست می‌پردازند. قوی‌ترین فاکتور خطر برای ملانوم، وجود خال‌های خوش‌خیم یا غیرطبیعی متعدد و سابقه‌ی خانوادگی از ملانوم است. متاستاز یک فرآیند چندمرحله‌ای پیچیده است که از گسترش سلول‌های سرطانی به مناطق دیگر بدن ایجاد می‌شود و اغلب منجر به مرگ بیمار می‌گردد. متاستاز ملانوما عمدتاً به گره‌های لنفاوی، کبد، ریه‌ها و دستگاه عصبی مرکزی صورت می‌گیرد. هدف از مطالعه‌ی حاضر مروری بر متاستاز و مکانیسم ملانوم بدخیم با جست‌وجوی پایگاه‌های علمی SID، Google ScholarSpringer، American Electronic Library و PubMed است.

---

آلوپسی آره‌آتا (AA) نوعی ریزش موی ناگهانی غیراسکاردهنده می‌باشد که به‌صورت پچ‌های گرد یا بیضی در هر منطقه مودار می‌تواند مشاهده شود. این بیماری یک اختلال اتوایمون با پاسخ ایمونولوژیکی علیه فولیکول‌های مو می‌باشد که عوامل ژنتیکی و محیطی در ایجاد آن نقش دارند. شیوع AA در حدود 2_/0-1_/0 درصد در سراسر جهان است. براساس شدت بیماری و محل‌های درگیری می‌تواند به انواع آلوپسی با الگویPatchy ، Alopecia reticularis، آلوپسی توتالیس، آلوپسی یونیورسالیس، Alopecia ophiasis، آلوپسی Sisiapho، آلوپسی منتشر و Perinevoid alopecia areata تقسیم شود. گزینه‌های مختلف درمانی برای AA وجود دارد ولی پس از خاتمه، میزان عود زیادی بروز می‌دهند. AA با انفیلتراسیون لنفوسیت‌های T اطراف بولب فولیکول مو شناخته می‌شود و به عنوان درمان اصلی، کورتیکواستروئید‌ها مطرح می‌باشند. یکی دیگر از راه‌های درمان، ایمونوتراپی موضعی است که از مواد بسیار مهم آن دیفنیل سیکلوپروپنون است (DPCP). این ماده در مواردی که بیش از 50% ریزش مو داشته‌اند یا مقاوم به درمان شده‌اند استفاده می‌شود. مکانیسم دقیق عملکرد DPCP به‌درستی مشخص نیست ولی احتمالا نوعی رقابت آنتی‌ژنیک داشته و باعث کاهش تولید آنتی‌بادی‌های ضد فولیکول‌های مو می‌شود. این دارو می‌تواند پاسخ ایمنی را در پوست تغییر دهد و نسبت سلول‌های CD4 به CD8 در اطراف فولیکول مو را به نحوی عوض کند که منجر به بهبودی بیماری شود. بیان شده که میزان رشد مجدد مو‌ها در درمان با DPCP به‌طور میانگین 50 درصد است. در این مقاله به بررسی آخرین یافته‌ها راجع به AA پرداخته و جوانب درمانی آن، بالأخص با DPCP را بیان کرده‌ایم.

---

زمینه و هدف: آلوپسی آندروژنتیک نوعی از ریزش مو وابسته به آندروژن‌ها و ژنتیک است و علی‌رغم اینکه بیشتر یک مسأله زیبایی است؛ ولی در سال‌های اخیر مطالعات نشان داده که این نوع آلوپسی با اختلالات زمینه‌ای ازجمله بیماری‌های عروق کرونر در ارتباط است. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی آلوپسی آندروژنتیک در بیماران بستری در بخش و ارتباط آن با سابقه بیماری‌های عروق کرونری قلب و ریسک‌فاکتورهای آن است.
 
روش­ اجرا: در این مطالعه توصیفی ـ تحلیلی مقطعی، 250 نفر (125 خانم و 125 آقا) از بیماران بستری در بیمارستان مورد معاینه و بررسی قرار گرفتند و پس از گردآوری اطلاعات، داده‌ها به کمک نسخه 25 نرم‌افزار آماری spss تجزیه و تحلیل شد.
 
یافته­ها: فراوانی آلوپسی در بیماران بستری در بخش به‌طور کلی 8/46%، در مردان 6/61% و در زنان 32% بود. فراوانی سابقه بیماری عروق کرونری قلب در بیماران بستری در بخش به‌طور کلی 6/25%، در مردان 4/34% و در زنان 8/16%بود. در بیماران دچار آلوپسی، فراوانی سابقه بیماری عروق کرونری قلب 31/39%، افزایش فشارخون 8/20%، هایپرلیپیدمی 2/17%، دیابت 4/14% و مصرف سیگار 6/15% بود و همه این موارد غیر از مصرف سیگار با آلوپسی ارتباط معنی‌داری داشتند.
 
نتیجه­گیری: فراوانی آلوپسی آندروژنتیک در بیماران بستری در بخش شایع بوده و شیوع آن در آقایان بیش از دوبرابر خانم‌هاست. سابقه بیماری عروق کرونری قلب و ریسک‌فاکتورهای آن در افراد با آلوپسی بیشتر و ارتباط معناداری با آن دارد و این مهم می‌تواند در غربالگری و تشخیص زودرس بیماری عروق کرونری قلب و در پی آن به پیشگیری از آن کمک کند.

---

زمینه و هدف: ریزش مو یکی از درگیری‌ها و مشکلات رایج بین بیماری‌های مرتبط با پوست و مو است. ریزش مو ممکن است منجربه اضطراب، افسردگی، کاهش عزت‌نفس و نارضایتی از ظاهر گردد.

روش اجرا: بیماران با ریزش موی آندروژنتیک، درصورت داشتن شرایط، وارد مطالعه شدند. سپس این افراد به‌صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. از شرکت‌کنندگان در تحقیق خواسته شد طبق پروتکل درمانی (روزی دو بار) به‌طور تصادفی محلول والپروئیک اسید 3/8% یا محلول ماینوکسیدیل 5% را روی موضع دچار ریزش استعمال نمایند. بررسی موها در شروع مطالعه و ‌2 ماه بعد از درمان با استفاده از دستگاه FotoFinder_trichoscale صورت گرفت.

یافته‌ها: 2 ماه بعد از درمان در گروه والپروئیک اسید در مقایسه با قبل از درمان، شاخص anagen hair count (02/0P=)، شاخص general hair count (03/0P=) و شاخص terminal hair count (012/0P=) تغییر معنی‌دار نشان دادند، درحالی که شاخص
telogen hair count (059/0P=) و vellus hair count (097/0P=) تغییر معنی‌داری نشان نداد. این تغییرات در گروه مانوکسیدیل بیشتر بود.

نتیجه‌گیری: محلول والپروئیک اسید 3/8 درصد می‌تواند در افزایش تعداد مو و کاهش درصد موهای تلوژن اثرات مثبتی نشان دهد. به‌علت مکانیسم تأخیری والپروئیک اسید، طول مدت درمان با این ترکیب می‌بایست بیشتر از ماینوکسیدیل به‌عنوان کنترل مثبت درنظر گرفته شود.

---

تقریباً هر مرگ‌ومیر در بیماران جوان مبتلا به تومور پوستی پیشرفته، ناشی از ملانوما است. امروزه با کمک درمان­های مدرن، این بیماران بیشتر زنده می­مانند یا حتی می­توانند به درمان برسند. ملانوما در مرحله پیشرفته، اغلب با پیش­آگهی ضعیف مرتبط است و پزشکان، هنوز مدیریت این بیماری را به دلیل عدم پاسخ پایدار به رژیم­های درمانی اولیه و فقدان کارآزمایی‌های بالینی تصادفی در محیط­های پس از ایمونوتراپی/درمانی مولکولی هدفمند، دشوار می­دانند. ظهور اهداف درمانی جدید، برگرفته از داده­های بالینی در مورد مشخصات ژنتیکی ملانوسیت­ها و شناسایی عوامل مولکولی دخیل در پاتوژنز عامل بدخیمی است. در مقاله حاضر، چالش‌های تشخیصی، بیولوژی مولکولی و ژنتیک ملانومای بدخیم و هم‌چنین گزینه‌های درمانی فعلی برای بیماران مبتلا به این تشخیص را ارائه می‌کنیم.