مجله دندانپزشکی

روش بررسی: در این مطالعه مقطعی 106 نفر دندانپزشک و 94 نفر پزشک عمومی ‌(گروه مقایسه) از کلینک‌های خصوصی و دولتی شهر شیراز مورد ارزیابی قرار گرفتند. از شرکت‌کنندگان در مطالعه خواسته شد که پرسشنامه استاندارد سلامت عمومی ‌و پرسشنامه مربوط به ویژگی‌های دموگرافیک را تکمیل نمایند. جهت بررسی همسانی ویژگی‌های دموگرافیک و شغلی دو گروه از آزمون‌های Independent t-test و کای دو استفاده شد. با امتیازگذاری پرسشنامه‌ها و محاسبه امتیازات نهایی هر فرد، وضعیت سلامت روانی وی تعیین شد. میانگین امتیاز (GHQ) General Health Questionnaire در دو گروه با استفاده از آزمون‌های آماری مقایسه گردید.

یافته‌ها: ازنظر متغیرهای جمعیت شناختی به جز سن دو گروه با یکدیگر یکسان بودند. با درنظر گرفتن امتیاز 23 به عنوان نقطه برش، میانگین امتیاز کل در دندانپزشکان (9/17) و پزشکان (34/16) به شکل معنی‌داری کمتر از این مقدار بود (001/0>P). میانگین امتیاز GHQ در دندانپزشکان در حیطه‌های عوارض جسمانی، اضطراب و بی‌خوابی، عملکرد اجتماعی غیرمعمول و افسردگی شدید با گروه مقایسه ازنظر آماری متفاوت بود. با افزایش سابقه کار امتیاز نهایی GHQ در دندانپزشکان نیز افزایش می‌یابد.

نتیجه‌گیری: به طورکلی دندانپزشکان از سطح سلامت روانی ضعیف‌تری نسبت به گروه مقایسه برخوردار بوده و در تمام حیطه‌های چهارگانه GHQ امتیازات آنان با همتایان پزشک دارای اختلاف معنی‌دار بود.