زمینه و هدف: با وجود لزوم آموزش دندانپزشکی پاسخگو، هدف از ارائه واحدهای درسی دندانپزشکی جامعه نگر، راهکاری جهت بهبود سلامت دهان و دندان جامعه و جبران کاستی‌های نظام درمان بوده است. بنابر اهمیت ارزیابی، هدف این مطالعه تعیین وضعیت نگرش و باور دانشجویان دندانپزشکی در سال‌های آخر تحصیل نسبت به آموزش‌های دندانپزشکی مبتنی بر جامعه بود.
روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت مقطعی بر روی 159 نفر از دانشجویان دندانپزشکی سال ششم (ورودی مهرماه و بهمن ماه) دانشکده دندانپزشکی اصفهان به صورت سرشماری انجام شد. این دانشجویان در سال تحصیلی 1397 پرسشنامه مربوطه را که توسط محققین در سه بخش نگرش نسبت به فعالیت در عرصه، آموزه‌ها و تجربیات از فعالیت در عرصه حین آموزش و موانع و مشکلات فعالیت در عرصه ساخته و روایی محتوایی و صوری آن تأیید شده بود به طور خود ایفاء، تکمیل نمودند. پس از جمع آوری اطلاعات و آنالیزهای توصیفی، ارتباط متغیر‌های جنسیت و سال ورود با نمرات نگرش با آزمونMann-Whitney U مورد تحلیل قرار گرفت.
یافته‌هااز مجموع 102 پرسشنامه پاسخ داده شده (ضریب پاسخ دهی64%)، نیمی از دانشجویان معتقد به لزوم فراهم کردن خدمات درمانی به صورت سرویس‌های سیار یا خارج از مطب برای جامعه بودند. 90% دانشجویان موافق تلفیق آموزش در عرصه با آموزش‌های متداول در دانشکده دندانپزشکی بوده و این خدمات را فرصتی برای استفاده از تجربیات و دانش خود برای ارتقای سلامت دهان و دندان جامعه می دانستند. 84% از آن‌ها قائل به تقویت اعتماد به نفس حین ارائه خدمات خارج از دانشکده بودند. در بسیاری از گزاره‌های حیطه نگرش به ارائه خدمت در عرصه درصد قابل توجهی (50% تا 60%) نظری نداشتند.
نتیجه‌گیری: اگرچه در بسیاری از حوزه‌های نگرشی نسبت به ارائه خدمات در عرصه‌های اجتماعی و نیز نگرش به آموزه‌ها و تجربیات از دندانپزشکی مبتنی بر جامعه نگرش خوب و مثبتی وجود دارد، توجه و کار در حوزه نگرشی- عاطفی آموزش در این زمینه در کنار محتوای آموزشی ضروری به نظر می‌رسد.
