زمینه و هدف: با معرفی مواد مختلف ترمیمی چسبنده به مینا و عاج، روشهای مختلفی برای افزایش پلیمریزیشن و استحکام پیوند برشی این مواد ارایه شده است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تأثیر استفاده از یک آغازگر خود اچ کننده بر استحکام پیوند برشی براکت‌های ارتودنسی و تعیین نوع شکستbracket/adhesive انجام شد.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، براکت‌ها مطابق با یکی از روشهای زیر طبق دستور کارخانه سازنده، به ۳۶ دندان پیشین گاو متصل شدند.
گروه ۱: سیستم چسباننده چند مرحله‌ای رایج (۱۲ نمونه)
گروه ۲: سیستم آغازگر خود اچ کننده (۱۲ نمونه)
گروه ۳: اسید فسفریک ۳۷% + سیستم آغازگر خود اچ کننده (۱۲ نمونه)
نمونه‌ها به وسیله دستگاه یونیورسال (Instron-Canton-Mass) تا مرحله شکست، بارگذاری شدند. جهت مقایسه استحکام پیوند برشی گروه‌ها با یکدیگر از آزمون آنالیز واریانس ANOVA و برای بررسی و مقایسه درجات ARI (Adhesive Remnant Index) بین گروه‌ها از آزمون کروسکال والیس استفاده و ۰۵/۰p< به عنوان سطح معنی‌داری در نظر گرفته شد.
یافتهها: میانگین استحکام باند برشی بر حسب مگاپاسکال برای گروه‌های ۱، ۲ و ۳ به ترتیب ۲/۴ ± ۷/۱۱، ۴/۴ ±۵/۱۰ و ۸/۴ ± ۹/۱۰ بود که تفاوت معنی‌داری بین سه گروه نشان نداد (۸۰۰/۰P=). درجه‌های ARI که نشان‌دهنده میزان مواد رزینی باقیمانده بر روی مینا بود، تفاوت آماری معنی‌داری بین گروه‌های مورد مطالعه نشان نداد (۵۵۴/۰P=).
نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه آزمایشگاهی نشان داد، استفاده از آغازگر خود اچ کننده، می‌تواند جایگزین روشهای سنتی کاربرد اسید فسفریک به منظور آماده‌سازی سطح قبل از عمل اتصال در ارتودنسی باشد.
