زمینه و هدف: ایجاد اتصال مناسب بین پرسلن ونیر و کور زیرکونیا، سبب افزایش دوام رستوریشن شده و از مسایل مهم در پروتزهای ثابت می‌باشد. هدف از این مطالعه شناخت روشی مؤثر جهت آماده‌سازی سطحی زیرساخت‌های زیرکونیا جهت افزایش استحکام باند برشی پرسلن به سطح زیرکونیا بود.
روش بررسی: تعداد 75 نمونه زیرکونیا (Y-TZP) سیلندری (قطر 7 میلی‌متر و ضخامت 3 میلی‌متر) سینتر شدند. بر اساس آماده‌سازی سطحی نمونه‌ها به صورت تصادفی به 3 گروه کنترل، air abrasion و لیزرEr-YAG تقسیم شده و سطح نمونه‌ها بعد از آماده‌سازی سطحی توسط میکروسکوپ SEM از نظر تغییرات سطحی بررسی شد. با استفاده از یک مولد فلزی، پرسلن بر روی سطح زیرکونیا ونیر و سپس پخت شد. بعد از ترموسایکل، استحکام باند برشی پرسلن به زیرکونیا اندازه‌گیری شده و سپس نوع شکست به وسیله استریومیکروسکوپ بررسی شد. داده‌ها توسط آزمون‌های واریانس یک طرفه (ANOVA) و Tukey مورد ارزیابی قرار گرفتند.
یافته‌ها: آزمون واریانس یک طرفه، اختلاف معنی‌داری بین میانگین استحکام باند برشی گروه‌های تحت مطالعه نشان داد (001/0=P). بیشترین مقدار استحکام باند برشی در گروه سندبلاست (S) و کمترین استحکام باند در گروه کنترل (C) دیده شد. آنالیز داده‌های نوع شکست نشان داد که اختلاف آماری معنی‌داری در نوع شکست در 3 گروه مورد بررسی وجود نداشت و شکست Adhesive بالاترین میزان شکست در فصل مشترک ونیر سرامیکی بود.
نتیجه‌گیری: بیشترین مقدار استحکام باند برشی بین زیرکونیا و پرسلن با سندبلاست نمودن سطوح زیرکونیا در مقایسه با کاربرد لیزر Er-YAG به دست آمد.
