مجله دندانپزشکی

هدف از انجام این بررسی پی بردن به ارزش مورفولوژی سمفیز بعنوان یک شاخص در پیشگویی جهت رشدی مندیبل است. نمونه ها شامل 160 بیمار (80 نمونه مونث و 80 نمونه مذکر) بود، که براساس مرحله جهش رشدی به هشت گروه سنی و جنسی تقسیم شدند. جهت رشدی مندیبل بوسیله شش شاخص سفالومتریک ارزیابی شد که عبارتند از: زوایای Mandibular Arc و Lower facial Height و Facial Axis و Facial Angle و Facial Taper و Mandibular Plane. ابعاد سمفیز مندیبل که مورد مطالعه قرار گرفتند عبارتند از: ارتفاع، عمق، نسبت (عمق/ارتفاع) و زاویه. در سنینی که مورد بررسی قرار گرفتند، بیشترین رابطه در نمونه های مونث 13 تا 16 سال و نمونه های مذکر 20 سال و بالاتر یافت شد. در بین ابعاد مورفولوژیک سمفیز، زاویه سمفیز بیشترین رابطه را بخصوص در نمونه های مذکر نشان داد. در سنینی که بیشترین نیاز را به پیشگویی رشد و داشتن یک دور نما از رشد آینده بیمار داریم (نمونه های مونث 9 تا 12 سال و نمونه های مذکر 10 تا 14 سال)، رابطه بین مورفولوژی سمفیز و شاخصهای جهت رشدی مندیبل قابل ملاحظه نبود.

یک دندان ثنایای میانی بعد از یک دوره 8 روزه که در محیط خارج آلوئولی نگهداری شده بود، جایگزین گردید. پس از تمیز شدن کامل سطح ریشه، دندان برای 20 دقیقه در ژل فلوراید غوطه ور شد و سپس کانال دندان تمیز و قبل از جایگزینی به وسیله گوتاپرکا پر شد. دندان به وسیله سیم و کامپوزیت به مدت 6 هفته اسپلینت گردید. بیمار برای مدت 3 سال بعد از جایگزینی تحت نظر بود و از دندان وی رادیوگرافی های دوره ای تهیه شد. تنها میزان جزئی از تحلیل سطحی خارجی در ناحیه پری اپیکال در رادیوگرافی که بلافاصله قبل از برداشت اسپلینت تهیه شده بود، مشاهده گردید و میزان تحلیل جایگزینی بعدی در حد قابل قبولی بود؛ بنابراین یک دوره خارج آلوئولی طولانی، حتی در شرایط خشک نیز نمی تواند علت موجهی برای جایگزین نکردن دندان باشد. دندانهایی که بعد از یک مدت خارج آلوئولی طولانی (حتی چند روز) جایگزین می شوند، می توانند برای مدت زیادی فانکشن داشته باشند و بنابراین درمان پروتزی را به تعویق اندازند؛ به علاوه باید در نظر داشت که این روش به عنوان یک درمان موقت تلقی می شود و جهت پیشگیری از مشکلات آتی ناشی از محدودیت استفاده از پروتز در سنین پایین و اثرات روانی ناشی از فقدان زیبایی پیشنهاد می گردد.