زمینه و هدف: یکی از متداول‌ترین مشکلات در سیستم‌های باندینگ ریزنشت می‌باشد. ریزنشت مشکلات کلینیکی مختلفی مانند حساسیت پس از ترمیم، رنگ گرفتگی حاشیه‌ای و نکروز پالپ را شامل می‌شود که می‌توان این مشکلات را با سیستم‌های مختلف باندینگ به حداقل رساند. لذا در این تحقیق میزان ریزنشت سه نوع باندینگ سلف اچ نسل ۶ و ۷ مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.
روش بررسی: تحقیق به صورت تجربی (Experimental Study) و بر روی ۳۰ دندان پره‌مولر انسان که در طی مراحل ارتودنسی خارج شده بودند انجام شد. حفرات CI V با ابعاد ۲×۳×۲ میلی‌متر تهیه شدند، مارژین اکلوزالی در مینا و مارژین سرویکالی در سمان قرار داده شد. نمونه‌ها به ۳ گروه ۱۰ تایی تقسیم شدند و از باندینگ‌های Clearfil SE bond (سلف اچ نسل ۶)، G bond ( سلف اچ نسل ۷) و Opti bond solo plus (سلف اچ نسل ۶) استفاده گردید و نمونه‌ها با کامپوزیت Z۱۰۰ (۳M ESPE, USA) ترمیم گردیدند. نمونه‌ها برای ۲۴ ساعت در نیترات نقره قرار گرفتند. پس از این مرحله، نمونه‌ها به صورت باکولینگوالی برش داده شد و میزان ریزنشت توسط استریومیکروسکوپ با بزرگ‌نمایی ۲۰ برابر مورد بررسی و امتیازدهی قرار گرفت و با تست Kruskal-walis ارزیابی شد.
یافته‌ها: این مطالعه نشان داد که در ناحیه اکلوزال با استفاده از Opti bond solo plus در ۸۰% موارد درجه ریزنشت ۱ (نفوذ رنگ تا ۳/۱ دیواره حفره)، در ۱۰% موارد درجه ریزنشت ۴) نفوذ ماده رنگی در طول دیواره آگزیال) وجود دارد. درمورد Clearfil SE bond در ۵۰% موارد درجه ریزنشت صفر (بدون ریزنشت)، در ۴۰% موارد درجه ریزنشت ۱ و در ۱۰% موارد درجه ریزنشت ۲ ( نفوذ تا ۳/۲ دیواره حفره) می‌باشد. درمورد G bond در ۸۰% موارد ریزنشت صفر و ۲۰% ریزنشت ۲ مشاهده شد ولی در ناحیه ژنژیوال بین سه گروه اختلاف معنی‌داری وجود ندارد (P>۰,۰۵).
نتیجه‌گیری: میزان ریزنشت در ناحیه ژنژیوال حفره در هیچ کدام از سه گروه تفاوت معنی‌داری نداشت. ولی بین Opti bond solo plus و دو گروه G bond و Clearfil SE bond در ناحیه اکلوزال تفاوت معنی‌دار بود به صورتی که برتری با دو گروه اخیر بود.
