مجله دندانپزشکی

تئوری پروتزهای پارسیل با مسیر چرخشی از سالها قبل در طراحی پروتزهای پارسیل عنوان شده است، ولی اغلب دندانپزشکان این روش درمان را مورد توجه و استفاده قرار نمی دهند. در پروتزهای پارسیل متداول تمام رست ها همزمان و با یک مسیر نشست (Path of Insertion) (P.O.I) مشترک در محل خود می نشینند، در صورتی که در پروتزهای پارسیل با مسیر چرخشی ابتدا قسمت اول که شامل مرکز چرخش است در محل خود نشسته، سپس بیمار پارسیل را چرخانیده و قسمت دوم را در محل نهایی خود قرار می دهد. برای تامین گیر در پارسیل های با مسیر چرخشی، علاوه بر کلاسپ متداول از یک نگهدارنده مستقیم سخت به نام Rigid Retainer استفاده می شود که این نگهدارنده سخت در فضای اندرکاتی که در روشهای معمول بنام اندرکات های غیر مفید و یا مزاحم خوانده می شود قرار می گیرد. در این مقاله سعی شده تکنیک و روش کار، مزایا و معایب آن بیان شود.

ازمینه و هدف:کریل‌ها یکی از پر‌استفاده‌ترین مواد در دندانپزشکی هستند که از خصوصیات مهم آنها قابلیت انحلال و جذب آب می‌باشد. با توجه به اینکه تاکنون در مورد این دو خصوصیت اکریل ایرانی تحقیقی صورت نگرفته، مطالعه حاضر با هدف اندازه‌گیری و مقایسه میزان قابلیت انحلال و جذب آب اکریل گرما سخت ایرانی اکروپارس با اکریل گرماسخت ملیودنت (مورد تأیید ADA)، انجام شد.
روش بررسی: مطالعه آزمایشگاهی حاضر، مطابق با استاندارد شماره 2571 مؤسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران و استاندارد شماره 12 ADA و استاندارد شماره 1567 ISO انجام گرفت. از هر نوع اکریل 6 نمونه به شکل دیسک با ابعاد 5/0×50 میلیمتر تهیه گردید. نمونه‌ها ابتدا در دسیکاتور و سپس داخل oven به مدت 24 ساعت نگهداری شده و پس از آن توزین گردید؛ سپس در داخل آب غوطه‌ور شده و 7 روز در oven نگهداری و دوباره توزین گردیدند. نمونه‌ها به مدت 24 ساعت در دسیکاتور و داخل oven قرار داده شدند تا مجدداً خشک شوند و سپس دوباره وزن آنها اندازه‌گیری شد. پس از جمع‌آوری اطلاعات در رابطه با میزان جذب آب و قابلیت انحلال، داده‌ها با استفاده از آزمون من ویتنی و One sample t مورد تجزیه و تحلیل آماری قرارگرفت و 05/0P< به عنوان سطح معنی‌داری در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: میانگین جذب آب در اکریل ملیودنت mg/cm2 01/0±76/0 یا µg/mm31/±5/30 و در اکریل اکروپارس mg/cm2 009/0±77/0 یا µg/mm3 87/0±7/30 بود. همچنین میانگین قابلیت انحلال در اکریل اکروپارس mg/cm2001/0±062/0 یا µg/mm3 13/0±5/2 و در اکریل ملیودنت mg/cm2 001/0±042/0 یا µg/mm3 097/0±7/1 بود. بررسیهای آماری نشان داد که میانگین جذب آب آکریل‌های اکروپارس وملیودنت با یکدیگر تفاوت معنی‌داری نداشت (9/0P=)؛ ولی میانگین قابلیت انحلال این دو نوع اکریل تفاوت معنی داری نشان داد (002/0P=).
نتیجه‌گیری: میزان جذب آب اکریل اکروپارس مطابق با استاندارد‌های موجود می‌باشد، در صورتی که قابلیت انحلال آن بیشتر از حد استاندارد‌های موجود است. این مسئله احتمالاً ناشی از بیشتر بودن میزان مونومر باقیمانده بعد از پخت، نوع و میزان عوامل cross linking و پلاستی‌سایزرها و یا بیشتر بودن مواد افزودنی محلول در آب موجود در ترکیب اکریل اکروپارس می‌باشد. در خصوص آکریل ملیودنت نیز میزان جذب آب مطابق با استانداردهای موجود و میزان قابلیت انحلال کمی بیشتر از حد استاندارد است.