زمینه و هدف: استفاده از پیوند مخاطی برای جراحی وستیبولوپلاستی، یک عمل رایج به شمار می‌رود. روش فوق نیاز به برداشت پیوند از یک محل دهنده پیوند دارد که ریسک عوارض ناشی از جراحی را افزایش می‌دهد. بعلاوه ممکن است میزان کافی بافت دهنده در دسترس نباشد. نتایج قابل قبول کاربرد Alloderm به عنوان یک جایگزین برای پیوندهای مخاطی شامل: تحمیل نکردن جراحی اضافه به بیمار، حذف تروما به ناحیه دهنده پیوند دسترسی نامحدود، کاهش خونریزی حین عمل، کاهش عوارض بعد از عمل و هماهنگی رنگی بهتر می‌باشد. هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی میزان حفظ عمق وستیبول در وستیبولوپلاستی با Alloderm و پیوند مخاطی بود.
روش بررسی: هر دو روش وستیبولوپلاستی در قدام مندیبل به روش Clark با Alloderm و پیوند مخاطی در ١٠ نمونه انجام گرفت. بطوریکه با یک روش تصادفی نصف بستر آماده شده طی جراحی با Alloderm و نصف دیگر با Autograft پوشیده شد. بلافاصله بعد از جراحی و ١، ٣ و٦ ماه بعد از جراحی متغیرهای رد پیوند، عمق وستیبول و میزان Relapse بررسی و ثبت گردید. تجزیه و تحلیل داده‌ها با نرم‌افزار SPSS انجام شد. روش‌های آماری بکار رفته در تحقیق آزمون فریدمن، آزمون t استیودنت زوجی، آزمون اسمیرنوف-کلموگروف بودند (سطح معنی‌داری آماری با 05/0> Pبه دست می‌آید).
یافته‌ها: تفاضل میزان Relapse در دو روش، در طول دوره پیگیری از نظر آماری تفاوت معنی‌داری نداشته‌اند (05/0
نتیجه‌گیری: استفاده از Alloderm در جراحی پیش از پروتز در بیماران نیازمند به وستیبولوپلاستی، جانشینی مؤثر برای پیوندهای بافت نرم اتوژن می‌باشد.
