سطوح ریشه ای دندانهای افراد مبتلا به پریودنتیت، هیپرمینرالیزه هستند و با مواد سیتوتوکسیک و عوامل بیولوژیکی فعال دیگر آلوده شده اند. به دنبال RP) Root Planing) همراه یا بدون فلپ، سطوح ریشه ای توسط لایه اسمیر پوشیده می شوند که با شستشو با سالین از بین نمی روند؛ ولی احتمالا به وسیله عواملی چون اسیدها (اسید سیتریک) تتراسیلکین ها، (Ethylene Diamin Tetraacetic Acid (EDTA و لیزر قابل برداشت هستند. بطور کلی محلولهایی که دارای pH پایین هستند (مثل اسید سیتریک) و در جراحیهای پریودنتال به کار می روند، دو اثر دارند؛ بعد از مجاورت کوتاه مدت با سطح ریشه موجب تحلیل لایه اسمیر می شوند و نیز ادعا شده است که بطور انتخابی مقداری از سطح ریشه را برداشت می کنند که منجر به عریان شدن کلاژن به میزانهای مختلف می شود. ظاهرا سطح ریشه ای که دارای کلاژن اکسپوز است، برای اتصال فیبروبلاست بهتر است و این پدیده ای است که ترمیم زخم پریودنتالی را موفقیت آمیز می کند. چند مطالعه قدرت تتراسیکلین هیدروکلراید (TTC-HCL) را در ژنراسیون پریودنتال نشان داده است. احتمالا pH اسیدی تتراسیکلین به عنوان عامل دمینرالیزه کننده و بردارنده لایه اسمیر و عریان کننده ماتریکس کلاژن عاج عمل می کند. ظاهرا عوامل شلات کننده (EDTA) در pH خنثی به علت عریان کردن فیبرهای کلاژن و تشکیل کلنی اولیه ترمیم زخم، عوامل بهتری هستند. به علاوه گزارش شده که pH خنثی برای حفظ حیات بافت مجاور بهتر است؛ زیرا در اثر pH پایین فلپ و پریودنشیوم مجاور نکروز می شود. مطالعات کلینیکی و پاراکلینیکی مشخص کرده است که امواج لیزر قادر هستند جرم، پلاک باکتریال و اپی تلیوم پاکت را بردارند و سطح ریشه را استریل و کلاژن عاج را اکسپوز کنند و توبولهای عاجی را عریان نمایند و باعث کاهش چشمگیری در عمق پروبینگ نمودن در اطراف دندانهایی شوند که مبتلا به پریودنتیت بوده اند. در این مقاله خواص عوامل ذکر شده در بالا مورد بحث قرار می گیرد.
